Spring Clean and First Aid

Alweer bijna een maand geleden dat we iets geschreven hebben, de tijd vliegt voorbij. We zijn in oktober al een jaar onderweg!!
We vinden het trouwens echt super dat er nog steeds zoveel mensen zijn die met ons meeleven en -lezen! We krijgen erg veel reacties van mensen, ook via de mail en dat voelt erg goed!

We hebben het heel erg druk op het werk, de nieuwe eigenaren hebben ontzettend veel veranderingen aangebracht, erg positief allemaal, vinden wij.
Helaas denken sommige mensen daar anders over... Er zijn al een aantal collega's boos vertrokken (je moet het dan wel echt heel erg zat zijn, want zoveel verschillende werkgevers zijn er niet op t eiland...) en we staan echt geregeld met onze oren te klapperen over wat we op straat van de locals horen aan roddels over The Ozone, nu trouwens Aurora Ozone geheten. (ik ben gelukkig niet de enige die t nu lastig vindt om de telefoon op te nemen op t werk... al die -r-en achter elkaar!)
Mensen zijn boos omdat het menu is veranderd (je raadt het al, er gebeurt over het algemeen niet zo heel erg veel hier, en de mensen zijn niet gewend aan nieuwe dingen), dat het eten nu naar de tafel word gebracht (eerst kreeg je een buzzer en moest je t ophalen), en dat de tafeltjes anders zijn opgesteld (veel gezelliger). De nieuwe managers zijn af en toe echt radeloos en weten niet zo goed wat ze met de reacties van de locals aanmoeten. Af en toe gaat t ook wel erg ver, boze brieven en schreeuwende mensen in het restaurant, het lijkt wel een soap!
Wat wel weer grappig is, is dat door de manier waarop wij tweeën hier tegen aan kijken, wij erachter zijn gekomen dat we ons niet zo verbonden voelen met alles hier. We hebben het leuk op het werk en we hebben een heerlijk huis, leren steeds meer mensen kennen, (ook normale, niet het soort dat gaat schreeuwen als de schnitzels van het menu gehaald zijn), en genieten echt nog steeds van het eiland, maar we weten (nog steeds, al vanaf het begin) dat we hier niet voor eeuwig blijven.

Een week of drie geleden zijn we een paar dagen naar Adelaide geweest, in een lekker hotel midden in het centrum.





Beetje gewinkeld, op terrasjes gezeten en heerlijk in het park gepicknickt nadat we allemaal lekkere kaasjes en dips en een wijntje bij de Central Market hadden gekocht. Verder moest ik een cursus doen, als verplicht onderdeel voor mijn teachers registration. De cursus heet Child Safe Environment en gaat over wat je moet doen als je verwaarlozing en/of mishandeling van kinderen vermoedt. Heel erg interessant maar ook erg zielig, gelukkig weet ik nu precies tot wie ik mij moet richten in zo'n geval.
Verder 'hangt' mijn teachers registration alleen nog op de Police Record Check, en dat kan tussen 24 uur en 6 weken gepiept zijn.... Afwachten dus!

Het weer begint nu echt heerlijk te worden, de zon brandt als een dolle en de mooie sappige groene velden vergelen alweer! Tijd dus om onze groentetuin op orde te brengen. We hebben chilipepers, basilicum, rozemarijn, tijm, tomaten, knoflook en paprika gepoot.





Het stikt van de vogeltjes in de tuin, we zitten geregeld met de Coolpix tussen de gordijnen of achter de struiken. Even wat plaatjes:













Nadat Robert op een ochtend deze vriend...



...(aan de buitenkant van het washok, gelukkig!) tegenkwam, hebben we als een dolle alle spinnewebben verwijderd, de roosters voor de ramen vandaan gehaald, ramen gewassen en de hele boel met een anti-spinnen-spuitbus bewerkt. (Zijn er nog meer mensen die het bijzonder vinden dat ik van de Diermanager niet naar een wildlife park of zoo mag, maar dat een anti-spinnenspuitbus wel ok is, of ben ik echt de enige?)





Afgelopen weekend hebben we hier in Kingscote een Senior First Aid Course gedaan. Verplicht voor mij, als aanstaande teacher, en handige toevoeging voor Roberts CV. Veel banen in Conservation bestaan uit een groot deel veldwerk en een EHBO diploma is dan verplicht. Het was echt super leerzaam en erg gezellig. We weten nu hoe we een snakebite of spiderbite moeten behandelen, we kunnen CPR toepassen en we hebben geleerd om met een defibrilator (zeg 'es hardop, hé?) om te gaan. Natuurlijk moesten we uitgebreid op elkaar oefenen met het aanbrengen van verbanden enzo....











We hadden voor deze tweedaagse cursus natuurlijk vrij gevraagd. We werken normaal gesproken zo vaak in het weekend dat een aantal locals zich afvroeg waar Robert toch was en wie nu dan toch goeie koffie voor ze kon maken. Toen Kaye (de nieuwe manager) vertelde dat "Robert and Martine are learning how to save our lives", antwoordde een 70-jarige dame: "Well, I would stab myself in the chest to get mouth to mouth from that boy".
OK, ik zeg verder niets meer...