Vluchtje met Paul

Dit is ook weer zo’n grappig verhaal. Vorige week sta ik rustig wat glazen te poetsen (want dat is nl het enige wat ik de hele dag doe zoals Martine jullie graag wil doen geloven) terwijl er een vriendelijk uitziende man wat drankjes komt bestellen. Ik raak met hem aan de praat en hij legt uit dat hij met een groepje mensen naar Kangaroo Island is gevlogen, ieder in z’n eigen vliegtuigje. Ik ben natuurlijk gelijk helemaal enthousiast en vertel hem hoe leuk ik dat vind en dat Martine en ik zodra we op het vaste land wonen ook vlieglessen gaan nemen. Dat lijkt ons namelijk onwijs gaaf. En Paul, zoals die man blijkt te heten, stelt dan voor om een rondje met ons te gaan vliegen.

En zo gezegd zo gedaan want twee dagen later zitten we dus gezellig samen met Paul in z’n Piper Arrow en vliegen we over Kingscote en over ons huis. Hij liet mij zelf ook even sturen (Martine zat achterin) en gaf meteen uitleg over de instrumenten en wat hij allemaal aan het doen was. Maar ik was eigenlijk te druk bezig om te genieten van het uitzicht. Ons huis, de wijnvelden, de kustlijn en vooral van de gedachte dat mijn collega’s aan het werk waren in de Ozone terwijl er overheen vlogen ha ha.







Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden hebben we hem weer in het hotel gedropt en zijn we nog even een kop koffie met hem en zijn vrouw gaan drinken. Daarna moest ik gewoon weer aan het werk. Toch wel geinig om zo je dag te beginnen. Wat ook wel leuk was is dat de lesboeken die we straks nodig hebben geschreven worden door Bob Tait en die bleek ook bij dat groepje te zitten. We kunnen onze lesboeken straks via hem bestellen en dan zal hij ze persoonlijk signeren. Zo zit het leven vol verrassingen ha ha.

Op het filmpje kun je ook duidelijk ons huis zien liggen, je ziet de pier waar we soms aan het vissen zijn en ook het hotel waar we werken (tussen de bomen aan het strandje links van de pier).



Nou dit was ‘em weer. Als je het dolfijnen verhaal gemist hebt door dit berichtje, kijk dan nog even in de vorige verhalen want die moet je toch echt wel even lezen.

Latorrrrrrrrrrrrrrrr,
Robert