How to become a teacher in Australia...

Eerste vereiste? Nu denk je natuurlijk aan juiste opleiding, werkervaring en kundigheid in de Engelse taal, maar nee, het juiste antwoord is geduld, heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg veel geduld...
Ik ben er zoooo moe en flauw van, dat ik bijna geen zin heb om t op te schrijven, haha!
Misschien weet je nog dat tijdens de visumaanvraag procedure mijn opleiding een struikelblok bleek, gelukkig is dat na ingrijpen van Move2Australia, ons emigratiebureau, toch nog goedgekeurd. Ik had dan ook nooit verwacht dat we alles na aankomst in Australie nog eens dunnetjes zouden moeten overdoen.
De eerste maanden hier in SA stond mn hoofd er helemaal niet naar, dus heb ik me verder niet beziggehouden met de inschrijving bij de Teachers Registration Board. We hadden het zo druk met het wennen aan en ontdekken van onze nieuwe omgeving, dat ik me niet wilde druk maken over werk en gewoon lekker werk wilde doen waar ik niet bij hoefde nadenken.
Dat veranderde toen ik in mei werd gebeld door de school hier in Kingscote, of ik niet wilde komen lesgeven..? Nou, graag, maar dus eerst even snel de rego regelen.
Een hele bult papieren ingevuld, omdat mijn Nederlandse diploma's op waarde geschat moesten worden. Dat de Australian Government dat al uitgebreid voor de visumaanvraag had gedaan, mínder dan een jaar geleden, maakte helaas niet uit.
Een heleboel geld betaald, kopietjes en vertalingen, natuurlijk gelegaliseerd, opgestuurd naar Adelaide en toen moest ik 6 weken wachten...
Ik ondertussen de school op de hoogte houden van mijn vorderingen, balend van de flaky indruk die ik op die manier achterliet, maar gelukkig waren ze erg begripvol. Na 6 weken kreeg ik bericht, mijn diploma's waren inderdaad goedgekeurd. Hoera. Ik was volledig in de veronderstelling dat ik nu mocht lesgeven, maar helaas, nu pas mocht ik beginnen aan de long, long road die registration procedure heet, pffffff. Nóg meer geld betalen, nóg meer aanbevelingsbrieven, kopietjes van diploma's en vertalingen, natuurlijk gelegali- anyway, je snapt t wel.
Kreeg ik ondertussen nog een leuk briefje van de TRB, of ik wel even opnieuw een Academic Ielts Test wilde doen, à $400.00. Wie zich nog kan herinneren hoeveel frustratie en stress die test mij heeft bezorgd in NL, (was namelijk óók onderdeel van de visumaanvraag procedure) snapt dat ik toen even alle papieren door de kamer heb gesmeten en een flink potje heb zitten blèren. Gelukkig dat de houtkachel niet aan was, anders had ik t daar allemaal misschien wel ingestopt, haha.
Ik heb toen een brief geschreven, in my best English, waarin ik uitlegde dat ik de test niet nogmaals wilde doen omdat ik 8.5 had gescoord (maximum score is 9) toen ik de test iets meer dan 2 jaar geleden in NL deed. Snel nog een referentie van mijn werkgever erbij, waarin stond dat ik uitstekend Engels sprak, ('exemplary' zelfs, poeh!) en de hele boel aangetekend verstuurd, net op tijd voor de Boardmeeting waarin ze mijn case zouden bespreken.

Omdat ik bijna een week later nog niets gehoord had, besloot ik maar even te bellen met de TRB.
"Whó is this? Really...Martine Kramer.... well, you're not going to believe it, but I have got you spread out all over my desk, haha!"
Anyway, de TRB-lady had een kopie van de brief (die ik dus eigenlijk al lang had moeten hebben) waarin staat dat mijn exemption request is goedgekeurd, ik hoef nu dus geen IELTS test meer te doen, hoera!!!!
Heb nog wel weer $200.00 moeten betalen voor de registration, pfff, en $20.00 voor de police record check, en $72.00 voor een cursus die ik volgende week in Adelaide moet doen, maar dat vind ik wel ok en ook wel leuk. Het is een verplichte cursus voor alle onderwijzers in South Australia, Child Safe Environment heet het, ben erg benieuwd!
Nu dus nog even mijn Police Record Check afwachten en dan......eindelijk maar toch,.......mag ik voor de klas.
Ze staan nu al te juichen hier op school, van de week de directeur ontmoet, heel aardig hartelijk mens. Ze zei (weer, heeft ze ook al eerder aan de telefoon gezegd) dat er altijd veel contracten te vergeven zijn hier op KI en dat er bijna dagelijks invalwerk is. Die contracten weet ik niet zo, wil liever eerst even rondneuzen en kijken hoe het Australische onderwijs precies in elkaar steekt. Gelukkig ben ik zo bevoordeeld dat ik dat kan zeggen. Als er maar weinig werk was, zou ik alles natuurlijk met beide handen aanpakken!

Ondertussen komt de overdracht naar de nieuwe eigenaren van het hotel ook dichterbij, 1 september is het zo ver. Onze nieuwe managers zijn erg aardig, en de contracten die we hebben ondertekend lijken erg gunstig!

Robert is overigens druk aan t solliciteren, maar hij weet nog niets concreets. Heel raar is dat, er staan ontzettend veel veranderingen op stapel wat een heel onrustig gevoel geeft, maar ondertussen gaan we gewoon verder met ons dagelijkse leven, bizar!

Vorige week zijn we even met de nieuwe Nikon Coolpix naar Stokes Bay gereden en naar Lathami Conservation Park, omdat we graag de camera wilden testen op vogels... Zie hier t resultaat, én nog wat mooie groene omgevingsplaatjes:

























En op de terugweg zagen we weer eens een hele lieve Echidna in de berm van Springs Road:





Kobe Koala lijkt definitief intrek te hebben genomen in onze tuin. 's Ochtends als Julia (onze stresskip) ons heeft wakker getokt (*hierover later meer), dan lopen we even een rondje over het erf, kijken waar Kobe nu weer zit. Hij heeft 2 favoriete bomen, een echte eucalyptus en een andere soort, weet even niet hoe die heet, en hij wisselt bijna per dag van boom. Dat is heel vreemd want koala's eten echt alleen maar eucalyptus, we vragen ons dus af wat hij in die andere boom doet....?





Nu even over Julia*, toen we hier nog maar net woonden, wisten we niet dat er ook een kip bij t huis hoorde. We wisten wel dat we 4 eenden erbij kregen, inmiddels overigens nog maar 3, Bruce heeft de laatste hittegolf niet overleefd, was ook al erg oud, trouwens...



Na een tijdje zagen we ineens een supermager scharminkelig kipje in volle draf het erf over hollen, onderussen heel hoog en heel hard gillend, echt tokken kunnen we het niet noemen, hele lange uitgehaalde tokken dan misschien, en dat heel snel achter elkaar, té bizar voor woorden!
De weken daarna zagen we haar steeds vaker en durfde ze, onder begeleiding van de eenden, steeds dichterbij. We denken serieus dat ze getraumatiseerd is, ze kan bijv zo enorm schrikken van harde geluiden, toen Robert laatst ineens moest niezen, ging ze dr als een speer vandoor en hebben we dr een week niet gezien! Nou ja, wie weet of dat echt kan, een traumakip, mag t zeggen, haha!





Ze slaapt tegenwoordig onder de slaapkamer, dat kan aangezien ons huis op palen staat. Zodra een van ons iets zegt of uit bed stapt, brengt ze meteen uit volle kippeborst haar trademark Tok ten gehore, dat horen de eenden dan weer en komen ze met zn vieren onder t raam staan, lawaai schoppen.

We hebben van de week trouwens een nestje met eieren ontdekt, achter het hek. Geen idee of dat van Julia is of van een van de andere duizenden vogels die om het huis leven.

Anyway, dit was weer even een boerderie-update vanaf Kangaroo Island, beetje langer geworden dan de bedoeling was, maar goed!