Zeeleeuwen, klapband en 2009...

Beter laat dan nooit, vinden wij...vandaar alsnog een kerstgroet vanaf Kangaroo Island:



Lekker rustige kerst gehad, gewoon met n tweetjes op de bank met lekker eten en drinken. Kersttijd is de drukste tijd qua toeristen op KI, dus een rustig dagje vonden wij wel ok. Oud en Nieuw hebben we met een heerlijke BBQ gevierd bij Italiaanse vrienden, erg gezellig! Helaas moest Robert op 1 januari om 9 uur weer op t werk zijn, dus laat is t niet geworden.

2009 begon een beetje suf voor ons, en dan heb ik t niet over de muis die vanochtend besloot bij mij onder de douche te komen staan..., maar dan heb ik t over t volgende: Terwijl ik met 2 collega's in onze nieuwe KIA Sportage onderweg was naar Seal Bay (ongev 55 km rijden), begon de auto ineens hevig te schudden en voordat ik kon reageren hoorden we een enorme knal en zag ik iets zwarts langs t raam vliegen. Eerst dacht ik nog dat ik een kangoeroe had aangereden!!! Ik kon de auto met moeite onder bedwang houden en stopte zo snel mogelijk... Ja hoor, een klapband!!! Het complete rijvlak was van mn voorband gevlogen, heeft de moldings (hoe heet dat in t Nederlands?) van de auto gebroken en een dikke kras op de deur achtergelaten. Vet balen!!!!

Voor:



En na:



Gelukkig was een van de collega's een handige meneer en zat t reservewiel er binnen 10 minuten onder (ben best van de emancipatie enzo, hoor, maar als er een band verwisseld moet worden, mag ik graag een man bij me in de buurt hebben;-)). Al met al waren we slechts een paar minuutjes te laat op t werk, dus dat viel nog mee!
('s Avonds nog wel even een mini-inzinking gehad, compleet met migraine aanval, ik kon t idee niet loslaten dat er weet-ik-wat had kunnen gebeuren met mn collega's en met mij en even was ik bang dat ik nooit meer zou durven autorijden, maar gelukkig zijn dat soort gevoelens bij daglicht altijd snel weer verdwenen!)

Vanochtend even de verzekering gebeld, we hebben de auto nl nog maar net en er zit garantie op. Bizar genoeg krijgen we niets vergoed omdat ik de auto niet in de prak heb gereden na de klapband.... Had ik dat wel gedaan, dán hadden we alle schade vergoed gekregen. Is dat nu typisch Australisch of gewoon typisch verzekeringsgemiep? Nou ja, er zijn ergere dingen in de wereld!

Het werk op Seal Bay is erg leuk, maar ook supervermoeiend. Tegen de tijd dat we 's avonds thuis zijn, zijn we zo óp van het geklets de hele dag dat we niets ondernemen en bijna per dag een kwartier eerder naar bed gaan. De 7 uur grens komt al aardig in zicht, haha! Eerst dachten we nog hoopvol dat dat de nieuwigheid zou zijn en dat t na een week beter zou gaan, maar helaas hebben alle collega's dit. Óók diegenen die al meerdere jaren bij Seal Bay werken:-(

Anyway, af en toe is het niet te geloven dat we betaald krijgen voor wat we doen (vreemd genoeg denk ik dat nooit als ik de composttoiletten aan t schrobben ben, hmmm). Ik heb al ontzettend veel geleerd over zeeleeuwen en het voelt erg leuk als mensen na de tour bij me komen om te vragen hoe lang ik al Marine Biologist ben, HAHAHA! Bovendien zitten we precies aan het begin van het breedingseason, dus is er bijzonder veel te zien aan pasgeboren pups, vechtende mannetjes en parende zeeleeuwen! (Árme vrouwtjes met 350 kilo aan mannenzeeleeuwenblubber op zich...) Even wat mooie plaatjes:









Het bijzondere aan het breedingseason is dat dat slechts 1 x in de 17-18 maanden plaatsvindt, dat is nl de draagtijd van de vrouwtjes. Een week nadat haar pup is geboren is ze alweer zwanger, voor 17.5 maanden en zolang heeft ze ook haar pup nog bij zich.

In het begin moest ik erg wennen aan het rondleiden van mensen, maar nu gaat het als vanzelf.
Grappig zijn de vragen die we soms krijgen, "waar leggen ze hun eieren" (als ik net uitgebreid heb verteld over de lange draagtijd enzenz), of "wanneer worden ze gevoerd" (als ik net heb uitgelegd dat we geen dierentuin zijn, maar dat het wilde dieren zijn die 3 dagen lang onafgebroken in zee op jacht gaan naar hun voedsel).
Al een paar keer is het gebeurd dat mensen na afloop naar ons toekomen en zeggen dat wij de eerste Australiers zijn die ze goed kunnen verstaan (Ozzies hebben nou eenmaal een beresterk accent en gebruiken heel veel slang). Ze zijn altijd een beetje teleurgesteld als we vertellen dat we Nederlands zijn, haha!











Helaas gebeuren er ook treurige dingen. Vorige week vonden we 's ochtends een dode aangespoelde zeeleeuw op t strand, aangevallen door een haai. Dat gebeurt helaas wel vaker, alleen zien we meestal de gevolgen hier niet van, omdat de haaien de zeeleeuwen normaal gesproken helemaal opeten. (De foto staat onderaan en is uiteraard niet heel erg smakelijk, niet helemaal doorscrollen naar beneden als je t niet wilt zien!)

Robert heeft met 2 collega's de zeeleeuw opengesneden om te zien of ze zwanger was (was niet zo) en wat de maaginhoud was, erg bijzonder om te zien! (Deze foto's durf ik er niet bij te zetten...) Daarna hebben ze haar begraven in de duinen. Dit heeft me wel weer hernieuwd respect bijgebracht voor haaien en de kracht die ze in hun kaken hebben!

Dit was het weer even voor nu, veel succes met de kou in Nederland (ik hoorde vanochtend dat de Rayonhoofden al zenuwachtig worden...?)