Whales, Crookneck and the 10 K

Eindelijk zijn we daar dan weer, kan me voorstellen dat een aantal van jullie het volgen van de blog inmiddels hebben opgegeven... Het is erg druk geweest en vooral mijn wisselende werktijden hakken erin. Wel heeft UnderWater World mij inmiddels (na 6 weken werk) gepromoot tot Relief Supervisor Café and Visitor Services, een ware bliksem carriere!

In de winter (juni tot september) komen de humpback whales en southern right whales langs de Sunshine Coast op weg naar t noorden waar ze bevallen van hun jongen. Tussen augustus en oktober komen ze hier opnieuw langs op weg naar de koude arctische wateren waar ze de zomer doorbrengen. Om dit te vieren gingen we met de Whale One van Steve Irwin op een 5 uur durende tocht op zoek. Natuurlijk stevig onder de drugs (Kwells, deze keer...) en mét speciale pressure point polsbandjes waren we erg goed voorbereid en dat was maar goed ook, want zodra we een paar honderd meter uit de kust waren, kregen we enorme side swell golven over ons heen. Na 15 minuten lag een groot deel van de passagiers op het achterdek, groen en geel te zien, maar stonden wij nog vrolijk vooraan op de boot! Zo trots!



















We hebben helaas geen walvissen naast de boot gehad (daar adverteren alle lokale tour operators mee op TV!) maar op enige afstand wel schitterende foto's kunnen maken!
De tocht duurde mij net iets te lang, ik begon me toch wel ietsje waggel te voelen maar gelukkig waren we toen al op de terugweg en konden we de prachtige Glasshouse Mountains in de verte zien! Robert, stoere visserman en master of the waves, had NERGENS last van. Lang leve de Kwells!

Omdat we allebei het idee hebben dat we hier niet gaan blijven (het is schitterend en zonnig en warm en civilised met heerlijke coffeeshops, restaurantjes, eetcafés en winkels, maar kort gezegd voelt het niet avontuurlijk genoeg! Komen we later op terug!), proberen we wel zoveel mogelijk van de omgeving te zien in de weinige vrije tijd die we samen hebben.
Een paar weken geleden gingen we de Glasshouse Mountains bekijken, vlakbij ons eigenlijk en te zien vanaf Mooloolaba Beach.
Ze heten de Glasshouse Mountains omdat Captain Cook ze, tijdens zijn reis richting noord Queensland, vond lijken op de hoge glazen verbrandingsovens in Yorkshire.
Het national park bestaat uit plat landschap waaruit vulkanische pluggen omhoog schieten. De legende van de Aboriginal Gubbi Gubbi mensen vertelt dat de berggroep uit een familie bestaat.
Tibrogargan, de vader, merkt dat de zee stijgt, en vraagt de oudste zoon, Coonowrin, hun zwangere moeder in veiligheid te brengen.
Doodsbang slaat Coonowrin op de vlucht. Woedend door de lafheid van zijn zoon, volgt Tibrogargan hem en slaat hem zo hard dat hij zijn nek breekt. Als het gevaar geweken is, voelt Coonowrin zich enorm schuldig voor zijn acties en vraagt zijn vader, broers en zussen om vergeving, maar zij kunnen alleen maar huilen. Dit is nu nog te zien aan alle kleine riviertjes die door het gebied stromen.
Tibrogargan keert zijn zoon de rug toe en kijkt uit over de zee.
Coonowrin hangt zijn hoofd in schaamte. Deze berg wordt nu ook wel Mount Crookneck genoemd.









Ik moest natuurlijk een mooie foto maken van één Crookneck met een andere Crookneck!



En afgelopen weekend was het dan eindelijk zover, de Bridge to Brisbane 10 KM race! Na een niet ideale trainingsperiode waarin ik voedselvergiftiging (smerige Dominoes Pizza!) en griep heb gehad, gingen we toch vol goede moed van start, om maar liefst 6 uur 's ochtends!!!

De race ging super! Geen enkel moment hadden we het echt zwaar en de kilometers vlogen voorbij! Vanaf het moment dat we de enorme Gateway Bridge oprenden tot aan de finish vlakbij de CBD! Natuurlijk geholpen door de bands die langs de kant speelden en de afstandsborden die ons elke 200 meter vertelden dat we weer iets dichterbij waren.








Ik heb ondertussen aldoor filmpjes gemaakt, Robert geïnterviewd en sfeerimpressies gemaakt, helaas besloot mijn suffe Blackberry er halverwege mee op te houden dus hebben we alleen beelden van vóór de start. Wel een heuse finishfoto weten te maken dus we hebben bewijs dat het is gelukt!!!



Bij de finish kregen we allemaal een t-shirt en een Sunday Mail, én er stonden kilometers kraampjes met vers fruit voor alle deelnemers!





We hadden jullie graag een leuk filmpje laten zien van voor, tijdens en na de race, maar helaas... Dat moet wachten tot een volgende keer. Gelukkig denken we allebei snel weer aan een race mee te doen!

(Een week na t publiceren van de blog, vond ik op internet deze finish video! Wij zijn te zien op ongeveer 7 seconden, helemaal rechts in beeld, dan loopt Robert achterstevoren over de finish zodat hij mij kan filmen, met mijn Blackberry die t toen al niet meer deed... Kijk maar eens of je ons kan vinden!)