Ongeluk, drama en meer...

Alweer meer dan een maand geleden sinds onze laatste post, en opnieuw hebben we een goede reden voor zo'n lange break. Niet alleen dat, ook gaan we een bom droppen, let op!
Eerst nog even wat nieuwtjes:
Op de dag voor Goede Vrijdag reden we in de koala car (enorme witte Hilux mét enorme groene trailer!!) op een kruising af, we hadden voorrang maar de twee oude toeristen-mensjes die van de andere kant kwamen hadden ons niet gezien (hoewel we toch echt in een enorme witte Hilux mét enorme groene trailer reden). Gevolg: dikke botsing. Onze auto werd van de zijkant opgetild en we kantelden maar sloegen (we denken door het gewicht van de trailer) met een klap terug. Helaas werd ik hierdoor met de zijkant van mijn hoofd tegen het zijraam gesmeten, auw!!! Het moment van impact was echt heel erg eng, alles, werkelijk ALLES vloog door de auto. Zonnebrillen, walkie talkies, waterflessen, km-stand mappen, snoeischaren waarmee we blaadjes voor de koalas afknippen, zonnebrand, lunchboxes, halflege koffiekopjes. Werkelijk waar, de koffie zat tegen het raam en het plafond. Het duurde even voordat we alle vier uitstapten en iedereen elkaar even had bekeken, zit alles er nog aan? Geen bloedende hoofden of ledematen? Toen kwam de volgende schok: de oude mensjes stapten uit hun auto en de bestuurder zag eruit alsof hij dubbelgevouwen was, we schrokken ons helemaal gek, hij stond met zijn schouders zo ongeveer ter hoogte van zijn heupen! Gelukkig bleek na snelle inspectie dat dat gewoon zijn houding is en dat ook zij allebei ongeschonden uit dit drama waren gekomen. Gelukkig maar!

Vervolgens via het Government Radio Network (GRN, geinstalleerd in alle DEH-auto's), om hulp gevraagd en politie en ambo's laten komen, dat is nu eenmaal verplicht voor alle aanrijdingen in een overheidsauto. Alle DEH-locaties op Kangaroo Island ontvangen deze oproepen ook, en de response was niet minder dan bizar. Binnen 3 minuten kwam er een fire truck aan met 4 bezorgde collega's die onze oproep hadden gehoord en toevallig in de buurt waren. Vervolgens kwamen er nog twee andere collega's aan die ook vlak bij waren. En na 10 minuten waren de politie en ambulance officers er ook. We werden allemaal ondervraagd en onderzocht en na de all clear mochten we weer verder. Natuurlijk de oude mensjes eerst nog even geholpen met het uitdeuken van hun auto en de weg wijzen naar hun accommodatie. En natuurlijk even wat foto's gemaakt!







Nu ik wat meer over de schrik heen ben, ben ik inmiddels veranderd in een echte auto-nazi, haha, ik weiger te rijden in een auto waar losse spullen in liggen. Ik heb even wat rondgesnuffeld op internet en ik vond ergens dat je bij een snelheid van 70-80 km/u, bij een botsing al om het leven kan komen als er een tissuedoos tegen je hoofd aanvliegt! Nu wil ik iedereen graag uitnodigen eens even rustig in de auto rond te kijken naar wat er zoal aan losse spulletjes ligt. En dat natuurlijk even veilig op te ruimen, maar dat spreekt voor zich!

Dan is het nu tijd voor ons om de bom te droppen: we gaan verhuizen!!!!!! Na twee en een half jaar Kangaroo Island is de tijd aangebroken voor ons om iets nieuws te proberen. En aangezien we in januari Permanent Residency hebben toegewezen gekregen (het houdt niet op leuk te voelen om dit op te schrijven!!), kunnen we nu overal in Australië wonen en werken, terwijl we eerst gelimiteerd to South Australia waren.
We vertrekken op 30 April en rijden in een dag of 5 naar Queensland waar we de eerste maand in Caloundra een apartement hebben gehuurd. Caloundra ligt aan de Sunshine Coast, dat klinkt zo vrolijk, dat moet wel leuk worden! De afstand is ongeveer vergelijkbaar met van Groningen naar Lissabon rijden en we gaan onderweg nog allerlei leuke dingen doen en bekijken!
Eenmaal in Caloundra aangekomen, gaan we verder zoeken naar een huis en een baan. Spannend hoor, om weer helemaal opnieuw te beginnen. Robert kwam met het idee om dit op deze manier te doen en hoewel ik de eerste 3 uur bezwaren heb lopen opwerpen, was ik daarna ook om!
Na een heleboel geruzie met vage verhuisbedrijven (eentje vroeg ons $3800.00!!!), werden wij benaderd door een lokaal (Kangaroo Island) transport bedrijf, zij hadden al een truck die naar Brisbane ging en of wij misschien onze spullen daarbij in wilden laten vervoeren voor minder dan $1000? Nou, graag hoor!
Ondertussen even een snelle inventarisatie gemaakt van alles wat mee moet, verkocht kan worden en weggegooit mag worden en zodoende zitten we nu al een week, ruim 2 weken voor de verhuisdatum, zonder bed, koelkast, wasmachine en met alleen de bare essentials. Het is wel grappig, net als toen we hier in het begin waren. Gelukkig hebben we hier een enorm netwerk van lieve behulpzame mensen opgebouwd en lenen we een klein reiskoelkastje, een luchtmatras (zo'n luxe met een pomp!) en nog andere handige dingetjes.

Afgelopen vrijdag was het dus zo ver, de verhuizers kwamen, natuurlijk kenden zij Robert nog uit de Ozone (echt niet normaal hoezeer de Aussies De Barman verafgoden! Gemiddeld 1 x per week worden we benaderd door mensen die vragen hoe het met hem gaat en of hij nog weer terug komt achter de bar omdat hij zo gemist wordt. Ik zeg lichtelijk jaloers: mensen, waardeer uw waitress ook!!! Zij die elleboog diep in de gravy staat te beulen verdient net zo veel respect als een barman die rustig tegen de bar leunend, glimlachend glazen staat te poetsen!!!!) Anyway, dat was erg leuk, de verhuizers waren erg aardig en behulpzaam en binnen 40 minuten zat alles retestrak in de verhuiswagen. Ik werd nog even belachelijk gemaakt omdat de allergrootste doos die erbij zat (1.5m3) gelabeld was "shoes and handbags", oh well!
De spullen zijn nu onderweg en komen bijna een week vóór ons aan in de storage unit die we hebben gehuurd, gek idee hoor!











Het zal vooral ook raar zijn om ons leven hier achter te laten. Het is maar 2.5 jaar, dus ik hoor jullie denken, 'hoe kan deze move nu raar zijn nadat jullie na 35 jaar uit Nederland weggingen?'. En inderdaad, klinkt niet erg logisch, maar ik denk dat het komt doordat Nederland echt thuis is, we hadden allebei het gevoel dat we altijd terug zouden kunnen naar Nederland en dat we daar altijd weer vrienden en familie zullen vinden. We hebben het gevoel dat we hier nog maar net zijn en de vriendschappen die we hier hebben gemaakt zijn misschien niet bestand tegen het feit dat we er nu alweer vandoor gaan. Maar wie weet!
Deze 'meneer' denkt er in ieder geval niet zo over en zal ons erg missen (Visitors Book at Seal Bay):