Approved - the sequel

We laten het natuurlijk niet alleen bij die twee afbeeldingen van de vorige post, we willen ook nog even uitleggen hoe en wat en wat er verder allemaal nog gebeurd is en na een week feestvieren en emotionele ups en downs is het moment daar...

Afgelopen maandag (de dag vóór Australia Day, de nationale feestdag waarop iedereen vrij is om te vieren dat ze in Australië wonen en dat het zo fijn is om Australier te zijn!) waren we allebei gewoon aan het werk, normale dag totdat ik op Seal Bay gebeld werd met de mededeling dat ik een tijdelijke positie heb gewonnen in een heel leuk team binnen DEH. Ik had gesolliciteerd en na een hele spannende race (niet mijn woorden) kwam mijn excellent application (opnieuw, niet zelf verzonnen) als beste uit de bus! Hoera! Ik mag er verder nog niets over zeggen, doordat de papierwinkel nog niet officieel is afgerond, maar laten we het er maar op houden dat Robert en ik elkaar heel veel zullen zien de komende 5 weken! (Ik vind het nog steeds erg jammer dat er een overschot is aan teachers/tekort aan kinderen hier op KI en dat ik daardoor nu niet voor de klas kan, maar dit brengt ook weer heel bijzondere mogelijkheden met zich mee!)

's Avonds thuis dus maar even een fles bubbles opengetrokken om dit leuks te vieren. Rond een uurtje of 9 bedacht Robert dat hij onze visum status vandaag nog niet had gechecked. Dit is een dagelijks ritueel waarbij hij met onze paspoort- en visumaanvraagnummers inlogt op de site van de immigratiedienst en zo kan zien of onze aanvraag al gevorderd is. Suf eigenlijk want toen we in November de aanvraag indienden, wisten we dat de wachttijd minimaal 6 maanden bedroeg. Anyway, snel ingelogd en ik hoorde een hele snelle diepe zucht, bijna het begin van een asthma aanval, ik keek naar Robert en zag dat hij van kleur verschoot, hij riep: "er staat approved, wat betekent dat? WAT BETEKENT DAT? WAT BETEKENT DAT?" (Toch blij dat we geen buren hebben!) Ik snel even kijken en ja hoor, het stond er echt! Hoe kan dat nu? We hebben de tweede betaling (de enorm grote!) nog niet gedaan en we hebben nog geen medical checks laten doen! Ik wist toen al dat we het niet zouden trekken om tot woensdagochtend te wachten met contact opnemen met de immigratie dienst om te checken of het niet per ongeluk een vergissing was... We besloten even een snelle mail naar Rob en Marijke van Move2Australia (ons emigratiebureau) te sturen, wel een beetje suf want we zijn al meer dan twee jaar geen klant meer en het was tenslotte 's avonds laat én de avond vóór een feestdag. We waren dan ook bijzonder verbaasd en blij verrast toen we binnen 10 minuten een mailtje terug hadden waarin Rob en Marijke ons feliciteerden, dit was echt de goedkeuring van onze aanvraag voor Permanent Residency! De rest van de avond per telefoon, sms, skype, chat, facebook en blog de rest van de wereld op de hoogte gesteld. Super hoe iedereen meeleeft en hoe iedereen hier in Australië blij is om dit met ons te vieren!

De volgende dag dus een extra feestelijke Australia Day gevierd met een heuse barbie en lekker body boarden bij Stokes Bay!
Daarna begon de stress een beetje toe te slaan, want de afgelopen twee jaar hebben wij constant gezegd en gevoeld dat Kangaroo Island voor ons geen eindbestemming is, maar een goede mogelijkheid om ervaring op te doen en leuke dingen te beleven. Al die tijd keken we een beetje verlangend richting Queensland en New South Wales, maar ja, ons visum was alleen voor South Australia dus niets aan te doen! Nu is dat dus anders, mogen we overal in Australië wonen en werken en mogen we zo lang blijven als we willen, en hoewel dat absoluut is wat we willen en waar we de afgelopen twee jaar naar verlangd hebben, is het ook heel erg eng. Nu moeten we beslissingen gaan nemen en good old spijkers met koppen slaan. Brrr, best spannend. Bovendien is het zo dat hoe langer we hier wonen, hoe meer we verbonden raken met de lokale community en hoe moeilijker het is om hier straks ook weer afscheid te nemen van alles en iedereen. En dan heb ik het nog niet eens over het weer helemaal opnieuw beginnen op weer een andere plek! Anyway, we zijn erg blij met ons visum en hebben besloten dat we absoluut geen haast hebben. We gaan gewoon kijken wat er allemaal nog op ons pad komt en wat voor spannende en bizarre dingen we gaan beleven!

Speaking of which.... Vorige week mochten wij opnieuw deel uitmaken van de research crew van Dr Peter Shaughnessy, de Seal Goeroe die elk jaar een mark-recapture onderzoek doet naar de aantallen New Zealand Fur Seals die rond Kangaroo Island leven. Vorig jaar mochten wij dankzij een zeer gerichte en onuitputtende lobby-actie van Robert ook al meedoen, en dit jaar dus weer! We gingen in een team van 9 mensen de kolonie in om seal pups te vangen, een klein driehoekje van hun haar te knippen en ze weer vrij te laten. De dagen erna ging een ander team door dezelfde kolonie lopen en de aantallen geknipte en ongeknipte pups tellen, waarna ze een estimate kunnen maken over het aantal zeeberen dat hier woont. Even wat plaatjes:





























Ook dit jaar bleven we overnachten, het gebied ligt erg afgelegen en is moeilijk bereikbaar. Met een 4x4 reden we ongeveer 5 KM per uur over enorm hobbelige paadjes en opschieten is dan wat lastig! 's Avonds overnacht in de tent en 's ochtends alweer vroeg op pad. In totaal hebben we meer dan 2000 pups geknipt! Een enorme klus natuurlijk en de dagen erna waren we dan ook redelijk sore! Ik heb nog steeds zere knieën van het knielen op de rotsen!

Dit weekend is Johannes Oppewal op Kangaroo Island, hij is een Nederlandse documentairemaker die bezig is een TV programma te maken over Nederlanders die geëmigreerd zijn. Erg leuk, hij heeft ook een website www.grenzeloos-verbonden.nl, waarop de eerste beelden van de documentaire al te zien zijn. Wij vallen onder het kopje 'wildlife' en we gaan morgen (zondag) met hem op pad om Kangaroo Island te laten zien! Hij is gisteren en vandaag met onze tent op pad omdat de mooiste natuurplaatjes aan de westkant van het eiland te schieten zijn en omdat het nu eenmaal niet handig is om in het donker te rijden. Wie weet komen we straks nog op TV!

Tot slot nog even wat mooie plaatjes die Robert deze week tijdens het werk heeft geschoten: