Robert in het ziekenhuis... en Aankomst in Adelaide

Op vrijdag 26 oktober vertrekken we vanuit Uncle Tan's wildlife Camp terug naar Sandakan. Robert is doodziek, maar we zijn toch maar aan de terugreis begonnen, want in het junglekamp is dus geen stromend water en geen elektriciteit en als je niet lekker bent, zit je toch fijner in een net hotel dan in een open hut met alleen een klamboe tussen jou en de rest van de wereld!

Als we na een boot- en busrit terug in Sandakan zijn, gaat het heel erg slecht met Robert. Gloeiend heet, zweten zweten zweten, en hij reageert af en toe helemaal niet. Als hij zegt dat hij het gevoel heeft flauw te gaan vallen, roep ik naar de mensen in het kantoor van Uncle Tan dat hij naar t ziekenhuis moet. Robert kan zelf niet meer lopen en wordt de auto in geduwd, ik gooi de tassen achterin en ben inmiddels flink in paniek en denk alleen maar aan Malaria! De chauffeur doet enorm zn best ons al seinend en toeterend snel naar t ziekenhuis te brengen, maar ja, als t vast staat, staat t vast, ook op Borneo. Ik check een paar keer of Roberts vel wel terugveert als ik in de rug van zn hand knijp om te zien of hij niet uitdroogt, maar dat ziet er prima uit.

Robert reageert steeds minder op wat ik zeg en ik ben nu helemáál in (inmiddels huilende) paniek. Eenmaal in t ziekenhuis zet ik hem in een van de rolstoelen die in rijen opgesteld staan bij de emergency balie. De man die mij te woord staat, vult op zn dooie gemak papieren in, vraagt of we getrouwd zijn, bestudeert Roberts paspoort…. Ik kan m wel over de balie sleuren, maar ja, dat had ws ook niet geholpen. Er komt gelukkig iemand anders die snel Roberts bloeddruk en hartslag opmeet en dat blijkt allemaal in orde.

Als ik 50 MR heb betaald (!) wordt Robert door mij (met 3 zware rugtassen op mn rug, Roberts schoenen tussen mn tanden en zn paspoort onder mn oksel) naar de dokter geduwd.

Robert komt van ellende helemaal niet meer uit zn woorden, als ik m wil helpen moet ik mn mond houden van de dokter, 'iet ies best to let the patient speak'. Hmmmm, ja, als dat nog gaat wel ja!

De dokter besluit dat Robert aan een infuus met zoutoplossing moet en dat er bloed afgenomen moet worden (andersom natuurlijk…) en onderzocht moet worden op dengue en malaria. Ook moeten er x-rays genomen worden, of ik dat allemaal wel even eerst wil betalen, nou prima hoor!

Ik ren ondertussen heen en weer, dingen te regelen en te betalen. Al snotterend ben ik er inmiddels van overtuigd dat Robert ligt dood te gaan. Hij reageert amper en zn ogen staan zó wazig, af en toe trekt hij even wild met een arm of been…

Als t bloed wordt afgenomen zie ik tot mijn schrik dat t helemaal niet stroomt, in plaats daarvan druppelen er dikke, langzame, stroopachtige druppels in het buisje. Als ik de twee verpleegsters even een blik met elkaar zie wisselen schiet ik in de stress en begin meteen weer te janken.

Na de x-rays wordt Robert met infuus en al in "bed 3" gelegd. Hij valt meteen in slaap en mompelt af en toe rare dingen, lijkt wel te ijlen.

Bij de ingang van de ruimte (er staan 6 bedden in totaal) staat een bureau met 3 verpleegsters eromheen. Op het bureau liggen multomappen waarop staat "bed 1", "bed 2", enz. Uit de map met "bed 3" erop steekt Roberts x-ray en er zitten wat papieren in. Zo nu en dan komt er een dokter of verpleegster langs, kijkt in de map, werpt een blik op Robert en loopt weer door. Onderling spreekt iedereen Maleis dus ik versta er niets van.

In 't bed schuin t.o. dat van Robert ligt een Maleise vrouw van onze leeftijd. Haar moeder zit bij haar bed haar hand vast te houden. Als onze blikken kruisen vraagt ze wat er met Robert is gebeurd. Zij is de eerste persoon hier die aardig tegen mij is en ik, jankbek die ik ben, begin meteen weer te snuffen…

Robert zn infuus is half leeg als hij weer wat alerter wordt. Hij heeft nog steeds de pijn in zn gewrichten en hoest nog steeds erg, maar is niet meer zo van de wereld als eerst.

Na ongeveer 2 uur vertelt een andere dokter dat Robert geen malaria heeft en ook geen dengue. Z'n x-rays zien er prima uit. Conclusie: ernstige uitdroging en een 'viral infection'. Als t infuus leeg is mogen we weg, wél eerst even langs de apotheek voor hoestdrank, paracetamol en vitamine C. Verder moeten we beloven flink veel te blijven drinken, ook als we geen dorst hebben.

Robert is nog steeds ernstig verzwakt en weak in the knees, dus ik draag alle tassen en ondersteun Robert. We zijn hierdoor opnieuw een soort attractie, mensen kijken, lachen en wijzen naar de gekke grote Belanda's met rugtassen.

We overnachten in het Sepilok Nature Resort, tegenover het resort waar we de eerste nachten in Sepilok hebben doorgebracht. Het is er schitterend en ik kan alweer een beetje genieten nu de ergste schrik geweest is.
De receptioniste ziet de pleister op Roberts hand waar t infuus heeft gezeten en zegt: "Ooh, you in hospital? What is happen?". Ze vertelt dan dat de wc in ons chalet (jawel... chalet!) op de bg is terwijl de slaapkamer boven is, is dat geen probeelm voor Robert? Kijk, dát is weer het Maleisië dat we kennen en leuk vinden, aardige mensen die meedenken! Helaas werken die niet in het Sandakan Duchess of Kent Hospital!

Op zaterdag 27 oktober hoeven we gelukkig helemaal niets, Robert kan de hele dag in bed blijven. Hij is nog wel helemaal van de wereld, hoge koorts en erge hoest. Ik maak 'm elke twee uur wakker voor z'n medicijnen, wat te drinken en o.r.s.-oplossing, doodsbenauwd dat hij weer uitdroogd.

Vanaf het balkom heb ik schitterend uitzicht over het overweldigend groene resort, dat overigens grenst aan het OURC. Stiekem hoop ik dan ook dat ik nog een Orang Utan voorbij zie komen...


Als ik 's middags even naar t restaurantje bij OURC loop, zie ik wel opnieuw een pigtailed macacque in een boom zitten:


De volgende ochtend, zondag 28 oktober, vertrekken we na enige twijfel over of Robert wel kan vliegen, toch maar naar KL, teurg naar ons geliefde Prince Hotel, naar onze schone kleren, spullen en laptops die we daar in bewaring hebben gegeven.
Eenmaal daar stort Robert meteen weer in bed. Zegt dat hij misselijk wordt van de pillen die de dokter hem heeft gegeven.

Onze vlucht naar Adelaide staat gepland voor maandagavond. Ik regel dus een late-checkout zodat we niet de hele middag vanaf 12 uur met onze ziel onder de arm door KL hoeven te lopen. We proberen nog even de vlucht uit te stellen, maar de dame van Malaysia Airlines zegt dat het tot 7 november helemaal vol zit. We besluiten er toch maar voor te gaan maar Robert wil nog wel even naar een dokter in KL om te vragen of de reis naar Adelaide geen kwaad kan.

We gaan naar de Poliklinik Bandar, vlakbij ons hotel. De dokter is heel erg aardig (kan dus wél!) en schrijft Robert antibiotica voor, een andere hoestdrank en pillen tegen de koorts én nog andere pillen tegen de griep. Hij vertelt dat Robert zich waarschijnlijk vanavond, maar 'definitely tomorrownight' beter zal voelen en dat vliegen geen enkel probleem zal zijn.

Opgelucht gaan we terug naar het hotel waar ik orde in de stinkende jungle chaos probeer te scheppen terwijl Robert weer naar bed gaat.

De vlucht gaat prima, zit inderdaad helemaal vol, maar we hebben goede plaatsen met zn tweeën naast elkaar. Als we in Adelaide landen op dinsdagochtend is het nog best koud, maar wel het soort kou waaraan je kan voelen dat het een mooie dag wordt.

We nemen een taxi naar ons appartement, waar we overigens meteen in kunnen. Ziet er in de verste verte niet uit zoals de foto's op internet. Maar ja, daar hadden ze dan ook heel sneaky bijgezet "upholstery may vary", haha. Het lijkt wel een huisje uit grootmoeders tijd. Maar goed, het is schoon, de bedden zijn heerlijk en we hebben werkelijk alles bij de hand.

Robert slaapt nog een dag of wat door en we gaan er nu van uit dat hij zich op donderdag 1 november wel weer goed genoeg voelt om er op uit te gaan!!

Uncle Tan's Wildlife Adventures

Op woensdag 24 Oktober keren we terug vanaf Turtle Island en gaan we naar Uncle Tan! Midden in de jungle, aan de Kinabatangan River, ligt het jungle kamp van Uncle Tan waar we de komende 3 dagen zullen verblijven. We melden ons bij het kantoor in Sandakan, daar ontmoeten we onze groep. Ziet er gezellig uit, een Frans stel en 2 Engelse meiden op wereldreis. We zijn dus in totaal met zn 6-en, dat is mooi want we hebben verhalen gehoord van mensen die met groepen van 100 deelnemers in de jungle zaten...
We rijden eerst 2 uur in een minibus naar de rivier, daar stappen we over in de boot.



Met de boot is het nog anderhalf uur varen naar het kamp. Ik zie al na een paar minuten de eerste neusapen in een boom zitten, schitterend! Ze worden door de Maleisiers ook wel spottend Monjet Belanda genoemd, naar de Nederlander, hmmm niet echt een compliment!



De hele omgeving is prachtig, groen en sappig.


Als we in het kamp aankomen schemert het al. Het is allemaal bijzonder primitief, er is geen stromend water, geen elektriciteit en de wc is een gat in de grond met een emmer regenwater ernaast, te gebruiken als spoelwater. We wisten dit van tevoren en hadden ons goed voorbereid, veel cola drinken tegen de spanning!
We krijgen een 6-persoons hut toegewezen met zn tweeën. Normaal wordt er altijd gedeeld maar omdat de groep zo klein is, krijgt iedereen zn eigen hut. Wel zo fijn! De hutten staan op palen en zijn eigenlijk een soort hokken, geen ramen en geen deuren. Om de brutale makaken buiten te houden is er kippegaas in de openingen gemaakt. We worden gewaarschuwd geen eten in onze tassen te bewaren, de ratten (!!) zullen dwars door de tassen heenvreten. We krijgen dus een groot koekblik die weer in een afsluitbare emmer bewaard wordt in de keuken. Daar mogen we onze Pringles en Sultana's in doen. (Later horen we van een Belgische jongen die een dag eerder aan is gekomen dat hij zn gummybeertjes was vergeten op te bergen. Precies op de plek waar die in zn rugzak zaten was een keurig rond gat gevreten en de gummybeertjes waren allemaal weg!)


In onze kooi liggen 3 matrassen op de grond met klamboes er omheen. De gidsen vertellen dat we de klamboe goed moeten instoppen onder de matras, haha, dat hadden we uit onszelf ook wel gedaan denk ik...
(Ik was erg bang dat ik geen oog dicht zou doen, veel te bang voor creepy crawleys, maar geloof t of niet, we slapen als een roos die nacht!)

Dit is het uitzicht vanuit onze kooi:


We krijgen een briefing van de gidsen, dan dinner in de dining room:


Na t eten gaan we op night safari, in de boot. Helaas regent t keihard (we zitten tenslotte in het regenseizoen) en laten maar weinig dieren zich zien. We zien wel een leopard cat (een Begaalse Tijgerkat) en een ijsvogel. We komen drijfnat terug op t kamp, ik heb geen droge draad meer aan mn lijf! We gaan snel terug naar onze kooi en gaan voor 1 keer zonder tandenpoetsen naar bed!

Om 6 uur de volgende ochtend (donderdag 25 okt) worden we gewekt voor de Morning Safari, opnieuw met zn 6-en in de boot. Nu zien we een Silverleaf Monkey (Langoer in t Nederlands), een heleboel neusapen en weer een hele mooie ijsvogel.
Terug op t kamp lekker ontbijten en dan is het tijd voor de Morning Trekking. Omdat het zo hard heeft geregend gaan we in rubber laarzen (eerst goed uitschudden voor t geval er schorpioenen of slangen in zitten!).


Vlak voor we het kamp verlaten zien we een monitor lizard, een enorme varaan, op zn dooie gemakje het kamp doorlopen. De gids vertelt dat een van de jongere gasten die een keer in het kamp verbleef ervan overtuigd was dat hij een dinosaurus had gezien!




Onze missie tijdens de morning trekking is het spotten van Orang Utans, helaas laten deze zich niet zien, volgens de gids al voor de 5e achtereenvolgende dag niet.
De gids vertelt een heleboel over de insecten die we tegenkomen,


sporen waaraan we kunnen zien dat er wel Orang Utans in de buurt zijn, olifantenpoep en nog veel meer interessants. We zien ook een neushoornvogel, een heel bijzondere prehistorisch uitziende vogel die een geluid maakt als een haan met keelontsteking.
(ik wil echt een camera waarmee je wél fatsoenlijk kan inzoemen!)




We zien ook nog een Flying Lemur (een vliegende kat), eigenlijk een nachtdier. Schiet uit de struiken omhoog tegen de boomstam op als hij ons hoort aankomen.


Grappig is dat wanneer we na 2 uur door de zweterige jungle sjokken zonder een aap te zien, weer terug zijn in het kamp, we een hele groep Longtailed Macaque (Java apen) zien zitten achter de slaapkooien!
's Middags gaan we nog met zn tweeën een jungletocht maken, in de na-middag gaan we nog een keer op een bootsafari en 's avonds na het eten is er de night trekking! Helaas regent het alweer keihard en daarom gaan we niet een verre tocht maken, maar slechts in 300 meter rondom het kamp lopen op zoek naar slangen, kikkers en ander regenachtig gespuis.


Een goede zet van de gids, want we zien ontzettend veel moois:




Terug in het kamp zegt Robert dat hij zich niet zo goed voelt, grieperig. Hij hoest ontzettend en gloeit van de koorts.

De volgende ochtend blijft hij zo lang mogelijk liggen, maar om 10:00 uur moeten we echt weg met de boot en dan nog weer een stuk met de minibus naar Sandakan.

Toch maar even doorzetten dus en afscheid nemen van Uncle Tan!

Turtle Island

Op dinsdag 23 oktober vertrekken we met een boot naar Turtle Island, een schitterend bounty eiland midden in de Sulu Sea.
Meteen na aankomst op t eiland gooien we onze tassen op de kamer(piepklein met gedeelte badkamer in de kelder, m't zoutwater douche!!), pakken de snorkelspullen en rennen het strand op. Wat is het hier mooi:


Onderweg naar t strand smeer ik nog snel Factor 50 op mn rug en schouders omdat ik ineens bedenk dat we wel erg dicht bij de evenaar zitten, en dus bij de zon! Onder water zien we de prachtigste dingen, mooi kleurig koraal, anemonen, piepkleine felblauwe visjes, zebravisjes, clownvisjes en grote vissen met kleine poetsvisjes om hun bek.







Helaas laten de turtles zich niet zien. We gaan lekker lunchen en dan voel ik ineens mn benen branden, ik kijk...en zie dat de hele achterkant van mn billen tot aan mn hakken knalrood verbrand is. Nooit bij stilgestaan dat de achterkant van mn benen ook gezien worden door de zon tijdens het snorkelen!




's Avonds na het eten wachten we met alle andere gasten op t eiland, zo'n 20 mensen, in de diningroom tot de eerste schildpad aan land komt om haar eieren te leggen. We hoorden in Sepilok van een Amerikaanse jongen die vertelde dat hij met de hele groep tot 2 uur 's nachts moest wachten. We hebben de boeken dus maar meegenomen! Gelukkig komt het niet zo ver, al om 9 uur worden we geroepen, we mogen zonder zaklamp achter de ranger aan het strand op. We mogen alleen aan de achterkant van de schildpad staan en geen geluid maken. Het ziet er echt heel indrukwekkend uit, een enorme moederschildpad (green turtle) die een diepe kuil heeft gegraven legt 111 eieren.

De eieren worden door een ranger opgevangen en naar een ondergrondse broedkamer gebracht waar ze beschermd zijn tegen rovers als ratten, leguanen, vogels en mensen die ze verkopen als delicatesse. Na 60 dgn komen de eieren uit en worden de kleine schildpadjes door de rangers uitgezet in zee. Ze schatten dat maar 5% van de schildpadjes in leven blijft en later, vanaf ongeveer 30-jarige leeftijd terugkomt naar het eiland om zelf eieren te leggen. De jaren tussen de uitzetting en de eerste terugkeer noemen ze de lost years, omdat er geen duidelijkheid is over wat de turtles in die jaren doen. 's Ochtends op het strand maakt Robert deze mooie foto's van de sporen die de schildpadden hebben nagelaten in de nacht ervoor:

Borneo - Sepilok

We zijn inmiddels in Adelaide, door omstandigheden (lees hierover verderop meer...) waren we eerder nog niet in staat de blog bij te werken. Dat doen we dus nu in chronologische volgorde, gewoon...omdat dat zo'n leuk woord is. Op zondag om 3.30 uur 's ochtends ons bed uit omdat we al om 7 uur met Air Asia naar Sandakan op Borneo vliegen. We vertrekken vanuit de speciale LCC (Low Cost Carrier) terminal in KL, wat een verschil met de terminal waarin we eerder deze week aankwamen! Het inchecken was al een experience op zich... Eerst met onze tassen langs de "contrôle", niemand keek op of om. Er was iemand voor ons die de helft van de bagage op de trolley liet staan in plaats van het door de scan te halen, werd niets van gezegd. Onze tassen kregen als bewijs een speciale seal-sticker, één ervan zat al na 3 minuten in mn haar (!). Nou ja, vertrouwen in de mensheid dan maar! De vlucht ging verder prima en bijna 3 uur later landden we al op Borneo. Snel in de taxi naar Sepilok waar we voor 2 nachten in het Sepilok Jungle Resort slapen, klinkt spannend! Het ziet er echt schitterend uit!



Het ligt om de hoek van het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre (OURC) waar we dan ook zo snel mogelijk heen lopen om de Orang Utans te observeren. De beestjes zijn opgevangen in het Rehab Centre, opgelapt en opnieuw uitgezet. Om dit proces geleidelijk te laten verlopen, worden er nog 2 keer per dag voedingen gegeven op speciale platforms. Hier gaan we vol verwachting bij kijken, maar helaas, een erg vergetelijke ervaring! Het lijkt wel een zondagmiddag in de dierentuin! Rokende mensen, dames op hoge hakken, hard pratend, gillende kinderen. Één meneer presteert het zelfs om de MP3 in zn telefoon op hardheid van het volume te testen! Er komen wonder boven wonder nog wel 5 Orang Utans naar t platform, mooi om te zien, maar met wildlife heeft dit niet zo veel te maken!

We besluiten de volgende dag heel vroeg naar het bos te gaan áchter het OURC, wég van de feedingplatforms en diep het oerwoud in. Het regent een beetje dus alles is lekker vochtig, goed uitkijken voor bloedzuigers... Na een paar honderd meter horen we dingen vallen, zwaarder dan de blaadjes waar we af en toe zo van schrikken (zeg nou zelf, als er in het oerwoud ineens iets op je hoofd valt, blijf jíj dan rustig?). Helemaal bovenin de boom zit een lief oranje bolletje een beetje met de struiken te wapperen; een orang utan! Er is verder nog helemaal niemand in het bos dus we kunnen ongestoord genieten. Kijk maar eens naar t filmpje, de camera is helemaal ingezoemd en schud dus wel een beetje:


Als we even later een skelet van een cycade op een boomstam zien zitten, wil ik hier even een foto van maken. Deze beestjes maken zo'n enorm kabaal, wil ik wel eens van dichtbij bekijken. Als ik mij weer omdraai krijgen we de schrik van ons leven: op twee meter afstand van ons zit een enorme makaak rustig met z'n tenen te spelen, af en toe even naar ons te kijken en verder vooral lekker rustig z'n gang te gaan. Kijk maar eens naar t filmpje:


Later zien we tijdens onze bushwalk nog een kleine slang en wordt Robert aangevallen door een heuse bloedzuiger!



Met dit als gevolg (natuurlijk van een ándere bloedzuiger die Roberts enkel had aangevallen):


's Middags gaan we even naar Sandakan om te pinnen. We zijn daar een heuse toeristische attractie, mensen lachen en wijzen, in het begin denk ik nog dat ik iets aan mn neus heb hangen of dat m'n haar gek zit, maar nee. Een groepje schoolmeisjes in uniform schiet compleet in een stuip als Robert vrolijk "Hello" tegen ze zegt.

Sepang en Petronas Towers

Vanochtend vroeg opgestaan; er worden elke dag 1410 kaartjes uitgegeven voor een bezoek aan de airbridge tussen de twee Petronas Towers, op de 41e verdieping. Als je er niet vroeg genoeg bij bent, kun je dus niet naar boven. Wij rennen, rennen, rennen, en... gelukt! De mevrouw met het bordje "no more tickets today" zette het ongeveer 5 meter achter ons! We moesten om 6 uur vanmiddag terugkomen voor de hele experience. KL nog een beetje verkend, en toen door naar Sepang, voor de vrije training van de MotoGP.
Rossi aangemoedigd en natuurlijk Casey Stoner.


Er waren maar weinig mensen op het circuit en dat terwijl de toegang gratis was(!), de GP leeft hier niet zo erg als de F1, daar heeft iedereen het over. We zaten net 10 minuutjes toen we een smsje kregen van Mark: hij had ons op Eurosport op de tribune zien zitten, grappig hoor!


Na de training snel naar de Towers voor onze 'klim', van het mooie uitzicht over de stad genieten, zie foto's.




We gaan zondag naar Borneo, we vliegen met Air Asia en verblijven de eerste dagen in Sepilok Jungle Lodge. We zijn pas volgende week zondag terug, dus tot die tijd is het even stil aan deze kant!

Aangekomen en change of plans….

Woensdagochtend ingecheckt op Schiphol, zoals beloofd lag er inderdaad een brief klaar waarin staat dat wij per persoon 10 kilo extra bagage mee mogen, in totaal dus 60 kilo. En dat is maar goed ook, want we hadden bij elkaar toch nog 59,7 kilo aan bagage...
Na een lange (heeeeele lange ;-)) vlucht landden we om 5.30 uur ’s ochtends in Kuala Lumpur. In het hotel mochten we meteen in onze kamer en daar wáren we toch blij om… We waren allebei helemaal stuk van de vlucht en van alle stress en slecht geslapen nachten voor vertrek. Meteen een paar uurtjes geslapen en ’s middags KL verkend. De Petronas Towers zijn erg indrukwekkend, de stad is druk en de lucht is niet zo schoon… Maar we vinden het erg leuk, iedereen is oprecht aardig en vriendelijk, het eten is heerlijk en enorm veel hoge mooie gebouwen. Alleen jammer dat we nog zoveel geld nodig hebben Down Under want anders hadden we hier shoppend flink uit ons dak kunnen gaan... wat een overdaad aan prachtige winkels.

We kwamen via allerlei omzwervingen terecht bij Visit Malaysia, een reisbureau gespecialiseerd op Maleisië. Daar hebben we besloten om onze planning helemaal om te gooien en Ulu Muda links te laten liggen en in plaats daarvan as zaterdag naar Borneo te vliegen… De belangrijkste reden hiervoor is dat de monsoon inmiddels in volle gang is en het op de eilanden in de Zuid Chinese Zee (waar we na de jungle zouden gaan bounty-en) allemaal gesloten is. Omdat ik wél graag wil snorkelen en zonnen en omdat Robert wél graag de jungle in wil, wijken we daarom uit naar Borneo. Daar is de moesson niet zo erg te merken én kunnen we alsnog orang oetans zien!!!

Het is nu 8 uur ’s avonds en we hangen uitgeteld op de hotelkamer, wat een luxe, trouwens! Heerlijk bed, enorme badkamer en we hebben uitzicht op de towers, de foto van Robert is op de hotelkamer genomen!!!

Morgen gaan we naar Sepang, kijken of we onze toekomstige landgenoot Casey Stoner in actie kunnen zien tijdens de training van de MotoGP.

Rotterdam

Ons huis wordt leger en leger en nóg een beetje leger. Vrijdag 5 oktober naar Rotterdam gereden met de spullen die we laten verschepen. 13 Schamele doosjes vol boeken, dvd's, schoolspullen en kampeerspullen en een enorme koffer enige is dat we meenemen. vol met vaccuum gezogen kleding. Lachen hoor, we zagen daar containers vol huisraad, mensen die echt hun hele hebben meenemen. De mensen van de Australian Expressline vonden het ook wel bijzonder dat dit écht het
Onze spullen zijn op 10 oktober vertrokken aan boord van de Aenne Rickmers, en komen op 6 november (6 dagen nadat wij aankomen!!) al aan in Adelaide!

Bagage!!!!

Vandaag kreeg ik een telefoontje van een hele aardige dame van Malaysia Airlines, ze hebben ons verzoek bekeken en we krijgen 10 kilo extra bagage allowance per persoon omdat we gaan emigreren! Wat een opluchting!!!! Mijn schoenenprobleem is meteen opgelost, hahaha!!