Robert in het ziekenhuis... en Aankomst in Adelaide

Op vrijdag 26 oktober vertrekken we vanuit Uncle Tan's wildlife Camp terug naar Sandakan. Robert is doodziek, maar we zijn toch maar aan de terugreis begonnen, want in het junglekamp is dus geen stromend water en geen elektriciteit en als je niet lekker bent, zit je toch fijner in een net hotel dan in een open hut met alleen een klamboe tussen jou en de rest van de wereld!

Als we na een boot- en busrit terug in Sandakan zijn, gaat het heel erg slecht met Robert. Gloeiend heet, zweten zweten zweten, en hij reageert af en toe helemaal niet. Als hij zegt dat hij het gevoel heeft flauw te gaan vallen, roep ik naar de mensen in het kantoor van Uncle Tan dat hij naar t ziekenhuis moet. Robert kan zelf niet meer lopen en wordt de auto in geduwd, ik gooi de tassen achterin en ben inmiddels flink in paniek en denk alleen maar aan Malaria! De chauffeur doet enorm zn best ons al seinend en toeterend snel naar t ziekenhuis te brengen, maar ja, als t vast staat, staat t vast, ook op Borneo. Ik check een paar keer of Roberts vel wel terugveert als ik in de rug van zn hand knijp om te zien of hij niet uitdroogt, maar dat ziet er prima uit.

Robert reageert steeds minder op wat ik zeg en ik ben nu helemáál in (inmiddels huilende) paniek. Eenmaal in t ziekenhuis zet ik hem in een van de rolstoelen die in rijen opgesteld staan bij de emergency balie. De man die mij te woord staat, vult op zn dooie gemak papieren in, vraagt of we getrouwd zijn, bestudeert Roberts paspoort…. Ik kan m wel over de balie sleuren, maar ja, dat had ws ook niet geholpen. Er komt gelukkig iemand anders die snel Roberts bloeddruk en hartslag opmeet en dat blijkt allemaal in orde.

Als ik 50 MR heb betaald (!) wordt Robert door mij (met 3 zware rugtassen op mn rug, Roberts schoenen tussen mn tanden en zn paspoort onder mn oksel) naar de dokter geduwd.

Robert komt van ellende helemaal niet meer uit zn woorden, als ik m wil helpen moet ik mn mond houden van de dokter, 'iet ies best to let the patient speak'. Hmmmm, ja, als dat nog gaat wel ja!

De dokter besluit dat Robert aan een infuus met zoutoplossing moet en dat er bloed afgenomen moet worden (andersom natuurlijk…) en onderzocht moet worden op dengue en malaria. Ook moeten er x-rays genomen worden, of ik dat allemaal wel even eerst wil betalen, nou prima hoor!

Ik ren ondertussen heen en weer, dingen te regelen en te betalen. Al snotterend ben ik er inmiddels van overtuigd dat Robert ligt dood te gaan. Hij reageert amper en zn ogen staan zó wazig, af en toe trekt hij even wild met een arm of been…

Als t bloed wordt afgenomen zie ik tot mijn schrik dat t helemaal niet stroomt, in plaats daarvan druppelen er dikke, langzame, stroopachtige druppels in het buisje. Als ik de twee verpleegsters even een blik met elkaar zie wisselen schiet ik in de stress en begin meteen weer te janken.

Na de x-rays wordt Robert met infuus en al in "bed 3" gelegd. Hij valt meteen in slaap en mompelt af en toe rare dingen, lijkt wel te ijlen.

Bij de ingang van de ruimte (er staan 6 bedden in totaal) staat een bureau met 3 verpleegsters eromheen. Op het bureau liggen multomappen waarop staat "bed 1", "bed 2", enz. Uit de map met "bed 3" erop steekt Roberts x-ray en er zitten wat papieren in. Zo nu en dan komt er een dokter of verpleegster langs, kijkt in de map, werpt een blik op Robert en loopt weer door. Onderling spreekt iedereen Maleis dus ik versta er niets van.

In 't bed schuin t.o. dat van Robert ligt een Maleise vrouw van onze leeftijd. Haar moeder zit bij haar bed haar hand vast te houden. Als onze blikken kruisen vraagt ze wat er met Robert is gebeurd. Zij is de eerste persoon hier die aardig tegen mij is en ik, jankbek die ik ben, begin meteen weer te snuffen…

Robert zn infuus is half leeg als hij weer wat alerter wordt. Hij heeft nog steeds de pijn in zn gewrichten en hoest nog steeds erg, maar is niet meer zo van de wereld als eerst.

Na ongeveer 2 uur vertelt een andere dokter dat Robert geen malaria heeft en ook geen dengue. Z'n x-rays zien er prima uit. Conclusie: ernstige uitdroging en een 'viral infection'. Als t infuus leeg is mogen we weg, wél eerst even langs de apotheek voor hoestdrank, paracetamol en vitamine C. Verder moeten we beloven flink veel te blijven drinken, ook als we geen dorst hebben.

Robert is nog steeds ernstig verzwakt en weak in the knees, dus ik draag alle tassen en ondersteun Robert. We zijn hierdoor opnieuw een soort attractie, mensen kijken, lachen en wijzen naar de gekke grote Belanda's met rugtassen.

We overnachten in het Sepilok Nature Resort, tegenover het resort waar we de eerste nachten in Sepilok hebben doorgebracht. Het is er schitterend en ik kan alweer een beetje genieten nu de ergste schrik geweest is.
De receptioniste ziet de pleister op Roberts hand waar t infuus heeft gezeten en zegt: "Ooh, you in hospital? What is happen?". Ze vertelt dan dat de wc in ons chalet (jawel... chalet!) op de bg is terwijl de slaapkamer boven is, is dat geen probeelm voor Robert? Kijk, dát is weer het Maleisië dat we kennen en leuk vinden, aardige mensen die meedenken! Helaas werken die niet in het Sandakan Duchess of Kent Hospital!

Op zaterdag 27 oktober hoeven we gelukkig helemaal niets, Robert kan de hele dag in bed blijven. Hij is nog wel helemaal van de wereld, hoge koorts en erge hoest. Ik maak 'm elke twee uur wakker voor z'n medicijnen, wat te drinken en o.r.s.-oplossing, doodsbenauwd dat hij weer uitdroogd.

Vanaf het balkom heb ik schitterend uitzicht over het overweldigend groene resort, dat overigens grenst aan het OURC. Stiekem hoop ik dan ook dat ik nog een Orang Utan voorbij zie komen...


Als ik 's middags even naar t restaurantje bij OURC loop, zie ik wel opnieuw een pigtailed macacque in een boom zitten:


De volgende ochtend, zondag 28 oktober, vertrekken we na enige twijfel over of Robert wel kan vliegen, toch maar naar KL, teurg naar ons geliefde Prince Hotel, naar onze schone kleren, spullen en laptops die we daar in bewaring hebben gegeven.
Eenmaal daar stort Robert meteen weer in bed. Zegt dat hij misselijk wordt van de pillen die de dokter hem heeft gegeven.

Onze vlucht naar Adelaide staat gepland voor maandagavond. Ik regel dus een late-checkout zodat we niet de hele middag vanaf 12 uur met onze ziel onder de arm door KL hoeven te lopen. We proberen nog even de vlucht uit te stellen, maar de dame van Malaysia Airlines zegt dat het tot 7 november helemaal vol zit. We besluiten er toch maar voor te gaan maar Robert wil nog wel even naar een dokter in KL om te vragen of de reis naar Adelaide geen kwaad kan.

We gaan naar de Poliklinik Bandar, vlakbij ons hotel. De dokter is heel erg aardig (kan dus wél!) en schrijft Robert antibiotica voor, een andere hoestdrank en pillen tegen de koorts én nog andere pillen tegen de griep. Hij vertelt dat Robert zich waarschijnlijk vanavond, maar 'definitely tomorrownight' beter zal voelen en dat vliegen geen enkel probleem zal zijn.

Opgelucht gaan we terug naar het hotel waar ik orde in de stinkende jungle chaos probeer te scheppen terwijl Robert weer naar bed gaat.

De vlucht gaat prima, zit inderdaad helemaal vol, maar we hebben goede plaatsen met zn tweeën naast elkaar. Als we in Adelaide landen op dinsdagochtend is het nog best koud, maar wel het soort kou waaraan je kan voelen dat het een mooie dag wordt.

We nemen een taxi naar ons appartement, waar we overigens meteen in kunnen. Ziet er in de verste verte niet uit zoals de foto's op internet. Maar ja, daar hadden ze dan ook heel sneaky bijgezet "upholstery may vary", haha. Het lijkt wel een huisje uit grootmoeders tijd. Maar goed, het is schoon, de bedden zijn heerlijk en we hebben werkelijk alles bij de hand.

Robert slaapt nog een dag of wat door en we gaan er nu van uit dat hij zich op donderdag 1 november wel weer goed genoeg voelt om er op uit te gaan!!