Borneo - Sepilok

We zijn inmiddels in Adelaide, door omstandigheden (lees hierover verderop meer...) waren we eerder nog niet in staat de blog bij te werken. Dat doen we dus nu in chronologische volgorde, gewoon...omdat dat zo'n leuk woord is. Op zondag om 3.30 uur 's ochtends ons bed uit omdat we al om 7 uur met Air Asia naar Sandakan op Borneo vliegen. We vertrekken vanuit de speciale LCC (Low Cost Carrier) terminal in KL, wat een verschil met de terminal waarin we eerder deze week aankwamen! Het inchecken was al een experience op zich... Eerst met onze tassen langs de "contrôle", niemand keek op of om. Er was iemand voor ons die de helft van de bagage op de trolley liet staan in plaats van het door de scan te halen, werd niets van gezegd. Onze tassen kregen als bewijs een speciale seal-sticker, één ervan zat al na 3 minuten in mn haar (!). Nou ja, vertrouwen in de mensheid dan maar! De vlucht ging verder prima en bijna 3 uur later landden we al op Borneo. Snel in de taxi naar Sepilok waar we voor 2 nachten in het Sepilok Jungle Resort slapen, klinkt spannend! Het ziet er echt schitterend uit!



Het ligt om de hoek van het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre (OURC) waar we dan ook zo snel mogelijk heen lopen om de Orang Utans te observeren. De beestjes zijn opgevangen in het Rehab Centre, opgelapt en opnieuw uitgezet. Om dit proces geleidelijk te laten verlopen, worden er nog 2 keer per dag voedingen gegeven op speciale platforms. Hier gaan we vol verwachting bij kijken, maar helaas, een erg vergetelijke ervaring! Het lijkt wel een zondagmiddag in de dierentuin! Rokende mensen, dames op hoge hakken, hard pratend, gillende kinderen. Één meneer presteert het zelfs om de MP3 in zn telefoon op hardheid van het volume te testen! Er komen wonder boven wonder nog wel 5 Orang Utans naar t platform, mooi om te zien, maar met wildlife heeft dit niet zo veel te maken!

We besluiten de volgende dag heel vroeg naar het bos te gaan áchter het OURC, wég van de feedingplatforms en diep het oerwoud in. Het regent een beetje dus alles is lekker vochtig, goed uitkijken voor bloedzuigers... Na een paar honderd meter horen we dingen vallen, zwaarder dan de blaadjes waar we af en toe zo van schrikken (zeg nou zelf, als er in het oerwoud ineens iets op je hoofd valt, blijf jíj dan rustig?). Helemaal bovenin de boom zit een lief oranje bolletje een beetje met de struiken te wapperen; een orang utan! Er is verder nog helemaal niemand in het bos dus we kunnen ongestoord genieten. Kijk maar eens naar t filmpje, de camera is helemaal ingezoemd en schud dus wel een beetje:


Als we even later een skelet van een cycade op een boomstam zien zitten, wil ik hier even een foto van maken. Deze beestjes maken zo'n enorm kabaal, wil ik wel eens van dichtbij bekijken. Als ik mij weer omdraai krijgen we de schrik van ons leven: op twee meter afstand van ons zit een enorme makaak rustig met z'n tenen te spelen, af en toe even naar ons te kijken en verder vooral lekker rustig z'n gang te gaan. Kijk maar eens naar t filmpje:


Later zien we tijdens onze bushwalk nog een kleine slang en wordt Robert aangevallen door een heuse bloedzuiger!



Met dit als gevolg (natuurlijk van een ándere bloedzuiger die Roberts enkel had aangevallen):


's Middags gaan we even naar Sandakan om te pinnen. We zijn daar een heuse toeristische attractie, mensen lachen en wijzen, in het begin denk ik nog dat ik iets aan mn neus heb hangen of dat m'n haar gek zit, maar nee. Een groepje schoolmeisjes in uniform schiet compleet in een stuip als Robert vrolijk "Hello" tegen ze zegt.