Darwin and Arnhem

We zijn inmiddels in Arnhemland aangekomen, maar omdat we nog niets over onze tijd in Darwin hebben geschreven, doen we dat eerst even!
Vanuit Litchfield, waar we jullie de vorige keer verlieten, is het maar 100 KM naar Darwin, dus in iets meer dan een uurtje te doen. We maken wel eerst een detour en rijden via Humpty Doo (zo heet het echt!) naar de plek waar we een boottocht op de Adelaide River kunnen maken. De Adelaide River zit vol met krokodillen, Salties (die, zo leer ik, zo heten omdat ze een klier hebben waarmee ze een teveel aan zoutwater in hun systeem kunnen afvoeren en daardoor dus ook in zoutwater kunnen leven. Freshies, on the other hand, komen alleen in zoetwater voor!), die uit het water springen en hun prooi verrassen. Tijdens de boottocht legt de gids uit dat het wilde dieren zijn en hoewel ze dus gevoerd worden, ze niet genoeg krijgen voor de hele dag dus de krokodillen verliezen hun jachtinstinct niet. We twijfelen hieraan als we erachter komen dat er 3 verschillende tourbedrijven zijn die allemaal 3 (voer-)tours per dag doen op dit zelfde stuk rivier.
Anyway, de gids wijst een nest aan en we zien nog net een stuk staart verdwijnen in de bosjes. Ik moet ineens denken aan de bossen op Vancouver Island, waar we een heel vals gevoel van veiligheid hadden als we geen beren zagen. Dat je ze niet ziet, betekent nog niet dat ze er niet zijn! Zo ook met krokodillen...




De gids bind een enorm stuk karbonade aan een touwtje en zwaait hiermee over het water. Hij legt uit dat de krokodillen aangetrokken worden door het geronk van de motor (jachtinstinct my #*@ss!) en ja hoor, na een paar seconden zien we lijntjes in het water en alleen een paar ogen en wat schubberige rugdelen boven het water uitsteken. Het ziet er heel eng en bedreigend uit.



Als de krok dicht bij de boot is verdwijnt hij onder water en dan ineens... lanceert hij zichzelf uit het water en hapt de karbonade van het touwtje. Ik sta vanaf het bovendek te filmen en de klap die de kaken maken is zo hard, dat mijn maag er bijna van omdraait!



Dit is Tripod, die zo heet omdat ze haar linkervoorpoot mist. Dat gebeurt in territoriale gevechten, dan bijten ze elkaars poten eraf.





We varen verder en hetzelfde herhaalt zich nog een keer of 6. De laatste krok die we zien is Rocky, met ruim 5 meter lengte is hij de grootste in dit stuk Adelaide River en dus de baas.



Na de boottocht stoppen we in Humpty Doo om even snel een kaart aan Gido te sturen (Robert heeft zijn redenen!) en dan komen we eindelijk, eindelijk, eindelijk, na 5777 KM te hebben gereden, na eindeloze uren wegdek, na miljoenen flesjes cola en broodjes avocado, na prachtige watervallen en rotsen en wildlife en plantlife aan in Darwin!!



We hebben voor bijzonder weinig geld een superdeluxe apartment gehuurd voor 10 dagen. Want hoewel het zomervakantie is, is het ook wetseason wat in darwin laagseizoen betekent.



We gaan natuurlijk meteen op pad om onze go-to place voor het komende jaar te ontdekken. We lopen de hele stad door, bekijken het Parliament House waar we ons even in Indonesie wanen, en niet alleen door de drukkende vochtige hitte! We zien onze eerste cyclone shelter en beseffen dat we na het brandgevaar in droog South Australia, na het overstromingsgevaar in nat Queensland, ons nu moeten voorbereiden op weer een nieuwe rampensoort!



Uiteindelijk komen we uit bij de Wharf, waar een mooi strak park met zwembad en strandje is aangelegd, een stingernet houdt de boxjelly fish tegen en dat is maar goed ook, want die zijn dodelijk! Er zijn winkeltjes en restaurantjes en een aantal hotels en hier rusten we heerlijk uit van daaaaagen in de auto zitten en onze enorme wandeling.





We zijn erg blij met Darwin, het is een leuke overzichtelijke stad en we vinden het erg gezellig!

Na ruim een week chillen in Darwin, verhuizen we naar een ander hotel. Deze keer betaald door de Department for Education and Teaching voor maar liefst 165 andere nieuwe onderwijzers! We hebben een 3-daagse orientatie waar we van alles leren over lesgeven in een remote community en hoe we moeten omgaan met cultuurverschillen en het lesgeven aan kinderen die weinig tot geen Engels spreken.
Erg interessant allemaal en het leuke is dat de teachers onderling allemaal zo verschillend zijn, er zijn mensen van ver in de 50, pas afgestudeerde mopkes van 19 en alles er tussenin! Het is heel erg gezellig en elke avond groot feest! We worden uitgenodigd op Parliament House voor een heuse receptie met de Education Minister en we krijgen allemaal een 4x4 cursus!









Iedereen heeft goede tips voor elkaar over het leven in een afgelegen community waar geen of weinig winkels zijn en je dus redelijk self sufficient moet leven. Zo leer ik dat je zelf yoghurt kunt maken, welke groenten je zelf goed kunt verbouwen en dat je melk best kunt invriezen (gets...). Op de laatste avond is er een cocktailparty waar iemand een grote kaart van Arnhemland tevoorschijn haalt, waarop iedereen bij de locatie van zijn of haar school z'n emailadres schrijft.



De volgende dag is het dan eindelijk zover, we vliegen naar ons nieuwe thuis voor de komende 12 maanden! In een kleine turboprop met 29 anderen, meest onderwijzers en 1 dokter die voor een placement van 2 weken ook naar Maningrida (Mano voor intimi) gaat.





We vliegen over Kakadu NP en hoewel het bewolkt is, zien we prachtig groen onder ons en af en toe een brede rivier die uitmondt in de Arafura Zee.
Vlak voor de landing draaien we boven Maningrida en maken we foto's.





We worden met zijn allen in de schoolbus opgehaald door Principal Stuart en Assistant Principal Clinton. Iedereen is erg aardig en we zijn blij om te zien dat de onderwijzers die terugkeren na hun zomervakantie, elkaar juichend om de hals vliegen en dus duidelijk blij zijn elkaar weer te zien!

Wij worden als eerste gedropt, we wonen het dichtst bij de luchthaven (nouja, airstrip met hutje als terminal) zoals je op de luchtfoto kunt zien. Stuart belooft binnen 20 minuten terug te zijn met wat schoonmaakspullen en andere necessities die we kunnen gebruiken totdat onze eigen spullen aankomen.
Ons huis is schitterend!! Het is splinternieuw en we vinden het erg groot!





Helaas werken geen van de 18 (!) sleutels die we hebben gekregen en moeten we dus op ons achterdek wachten tot Stuart terugkomt. Na 3 x heen en weer rijden heeft hij de juiste sleutels gevonden en kunnen we eindelijk ons nieuwe huis in! Het is erg vies, veel schimmel en spinnenwebben doordat er niemand binnen is geweest in de laatste 6 weken. Maar na 2 uur flink poetsen is alles weer schoon en kunnen we uitgeput naar bed!

Morgen begin ik op school en volgende maand begint Roberts studie aan de Charles Darwin University, dus we zullen snel meer schrijven over ons nieuwe avontuur in Mano!