Meuschenia hippocrepis?!? Wat?

Even een kort verhaaltje van mij. Een paar weken geleden heb ik namelijk weer een fantastische ervaring opgedaan op dit prachtige eiland. Of eigenlijk 'langs' dit prachtige eiland. Want de ervaring nam plaats in het water aan de noordkust van Kangaroo Island. Dat zit namelijk zo:

Op Kangaroo Island is er een orgaan genaamd ‘Kangaroo Island Natural Resources Management Board’, kort KINRMB. Zij krijgen van de overheid geld om de lokale bevolking zoveel mogelijk te betrekken bij natuurprojecten op het eiland. Eén van die projecten is het trainen van een handjevol enthousiaste duikers die voor de KINRMB data kunnen verzamelen omtrent het leven onderwater rondom KI.

Dit zou ik eigenlijk al vorig jaar doen maar daar kwam wegens kiespijn helaas niets van. Dit jaar wilde ik er perse bij zijn, al zou ik de kies zelf moeten trekken. Gelukkig was dat niet nodig. Ik was dus helemaal klaar om vier dagen ondergedompeld te worden.

Het KINRMB had voor de gelegenheid een huisje gehuurd bij Middle River aan de noordkust. Om vier dagen in dit huisje te zitten was op zich al de moeite waard. Een prachtig uitzicht over de uitmonding van de rivier in de oceaan en omgeven door glooiende heuvels met kangoeroes en wallabies. ’s Avonds viel iedereen even stil rondom het ondergaan van de zon om vervolgens weer te kletsen over vissen en zeesterren.

Elke dag stonden we om een uurtje of 6 ergens op een strand, klaar om opgepikt te worden. Gewapend met zeeziektepilletjes heb ik maar 1 van de 8 duiken hoeven missen. Maar die 7 duiken waren absoluut fantastisch.

Elke dag voeren we naar een andere locatie. Daar gingen we voor anker en werden we ingedeeld in buddyparen. Samen met m’n buddy zakten we rustig af naar een meter of 10. Nadat we elkaar het ok signaal hadden gegeven gingen we aan de slag. Een van ons rolde een meetlint uit van 50 meter langs een bepaalde contour.

De ander volgde om elke 2 meter een foto te nemen van het substraat. Aan het einde van de 50 meter zwommen beide duikers terug naar het begin om over een breedte van 5 meter alle vissen te tellen die er voorkwamen. Bij het begin draaiden we ons vervolgens om om hetzelfde weer te doen alleen nu met de neus vlak boven de bodem om verborgen visjes en ongewervelde dieren te tellen. Als je na 50 meter nog lucht overhad kon je nog even rustig rondkijken.

Ik vond het nog behoorlijk lastig. Ik vond het al lastig zat om visnamen te onthouden maar om ze dan ook nog te tellen terwijl ze maar heen er weer zwemmen was in het begin overweldigend. Na een aantal dagen merk je dat bepaalde soorten bepaalde voorspelbare gedragen hebben. En dan merk je ineens dat die ‘horse shoe leatherjackets’ (Meuschenia hippocrepis dus) gewoon met je mee zwemmen en dat je die dus maar één keer hoeft te tellen.

Maar wat een prachtige wereld is dat toch. Het is nog geen Great Barrier Reef (al gaat dat er natuurlijk snel aankomen) maar desalniettemin adembenemend. Op één van de duiken komt een pijlstaartinktvis mij van dichtbij bekijken. Die blijft op ongeveer 50 cm van mijn hoofd af zweven en zweeft met me mee. Maar als ik dan iets dichterbij kom om hem wat beter te bekijken probeert hij op te gaan in de omgeving. Deze inktvissen kunnen net als octopussen van kleur en vorm veranderen. Kijk maar eens op deze foto’s hieronder. Deze foto’s zijn door mijn collega genomen. Op de eerste foto zie je hoe dichtbij de inktvis mij kwam bekijken. En op de laatste twee foto's kun je hem nauwelijks nog herkennen. Fantastisch!

En dan deze Blue Groper (Nederlands ontbreekt me even). Deze kolos van ongeveer 1m 40 bleef ook heel rustig om me heen zwemmen. En als ik dan probeerde zijn staart aan te raken wanneer hij voorbij zwom dan zwom hij altijd net op tijd weg. Hij kantelde dan simpelweg zijn oog naar achter waardoor hij mij altijd kon zien. Wat super hè?

’s Avonds in het huisje kookten we samen, vergeleken nog wat data, leerden nieuwe vissen kennen, probeerde de wetenschappelijk namen in je hoofd te stampen en genoten nog na van de mooie soorten die we die dag weer gezien hadden.

We hebben ook nog een wedstrijdje gehouden om te kijken wel onderwaterfoto’s het mooist waren. Deze close up van een zeester van collega Kym had gewonnen. Super of niet?

Over een aantal maanden gaan ze dit ook opzetten in Queensland. Ik hoop dat ik er dan weer bij kan zijn. Een superervaring.

Maar in de afgelopen tweeënhalf jaar had ik nog steeds geen Leafy Seadragon gezien. In de hele wereld komt dit prachtige zeepaardje alleen maar voor in Zuid-Australië en schijnt enorm indrukwekkend te zijn. Ik kon dus eigenlijk niet met goed fatsoen vertekken zonder nog een laatste poging te wagen. Omdat mijn duikspullen al onderweg waren naar het zonnige Queensland en we over een weekje al vertrekken had ik niet veel mogelijkheden meer. Buiten het toeristenseizoen worden er geen groepsduiken meer georganiseerd door de lokale duikwinkel. Het zag er niet goed uit. Maar het toeval wil dat wat vrienden van de eigenaar op het eiland aan het duiken waren. Als ik de volgende dag terug zou komen kon hij me de spullen wel verhuren en kon ik met hen mee gaan op zoek naar deze mysterieuze camoeflagekoning. En diegenen die met mij hebben gedoken in NL weten dat ik nogal snel zeeziek kan worden. En waarempel, op mijn laatste duik op Kangaroo Island heb ik mijn ontbijt weer niet vast kunnen houden. Maarrrrr... ik heb wel mijn Leafy Seadragon gezien. Wat een prachtig gezicht was dat!! Werkelijk waar een levend stuk zeewier maar dan duizend keer indrukwekkender!! De foto's en filmpjes zijn een beetje onduidelijk door het troebele water maar je krijgt wel een idee hoe bijzonder dit diertje eigenlijk is.

Ongeluk, drama en meer...

Alweer meer dan een maand geleden sinds onze laatste post, en opnieuw hebben we een goede reden voor zo'n lange break. Niet alleen dat, ook gaan we een bom droppen, let op!
Eerst nog even wat nieuwtjes:
Op de dag voor Goede Vrijdag reden we in de koala car (enorme witte Hilux mét enorme groene trailer!!) op een kruising af, we hadden voorrang maar de twee oude toeristen-mensjes die van de andere kant kwamen hadden ons niet gezien (hoewel we toch echt in een enorme witte Hilux mét enorme groene trailer reden). Gevolg: dikke botsing. Onze auto werd van de zijkant opgetild en we kantelden maar sloegen (we denken door het gewicht van de trailer) met een klap terug. Helaas werd ik hierdoor met de zijkant van mijn hoofd tegen het zijraam gesmeten, auw!!! Het moment van impact was echt heel erg eng, alles, werkelijk ALLES vloog door de auto. Zonnebrillen, walkie talkies, waterflessen, km-stand mappen, snoeischaren waarmee we blaadjes voor de koalas afknippen, zonnebrand, lunchboxes, halflege koffiekopjes. Werkelijk waar, de koffie zat tegen het raam en het plafond. Het duurde even voordat we alle vier uitstapten en iedereen elkaar even had bekeken, zit alles er nog aan? Geen bloedende hoofden of ledematen? Toen kwam de volgende schok: de oude mensjes stapten uit hun auto en de bestuurder zag eruit alsof hij dubbelgevouwen was, we schrokken ons helemaal gek, hij stond met zijn schouders zo ongeveer ter hoogte van zijn heupen! Gelukkig bleek na snelle inspectie dat dat gewoon zijn houding is en dat ook zij allebei ongeschonden uit dit drama waren gekomen. Gelukkig maar!

Vervolgens via het Government Radio Network (GRN, geinstalleerd in alle DEH-auto's), om hulp gevraagd en politie en ambo's laten komen, dat is nu eenmaal verplicht voor alle aanrijdingen in een overheidsauto. Alle DEH-locaties op Kangaroo Island ontvangen deze oproepen ook, en de response was niet minder dan bizar. Binnen 3 minuten kwam er een fire truck aan met 4 bezorgde collega's die onze oproep hadden gehoord en toevallig in de buurt waren. Vervolgens kwamen er nog twee andere collega's aan die ook vlak bij waren. En na 10 minuten waren de politie en ambulance officers er ook. We werden allemaal ondervraagd en onderzocht en na de all clear mochten we weer verder. Natuurlijk de oude mensjes eerst nog even geholpen met het uitdeuken van hun auto en de weg wijzen naar hun accommodatie. En natuurlijk even wat foto's gemaakt!







Nu ik wat meer over de schrik heen ben, ben ik inmiddels veranderd in een echte auto-nazi, haha, ik weiger te rijden in een auto waar losse spullen in liggen. Ik heb even wat rondgesnuffeld op internet en ik vond ergens dat je bij een snelheid van 70-80 km/u, bij een botsing al om het leven kan komen als er een tissuedoos tegen je hoofd aanvliegt! Nu wil ik iedereen graag uitnodigen eens even rustig in de auto rond te kijken naar wat er zoal aan losse spulletjes ligt. En dat natuurlijk even veilig op te ruimen, maar dat spreekt voor zich!

Dan is het nu tijd voor ons om de bom te droppen: we gaan verhuizen!!!!!! Na twee en een half jaar Kangaroo Island is de tijd aangebroken voor ons om iets nieuws te proberen. En aangezien we in januari Permanent Residency hebben toegewezen gekregen (het houdt niet op leuk te voelen om dit op te schrijven!!), kunnen we nu overal in Australië wonen en werken, terwijl we eerst gelimiteerd to South Australia waren.
We vertrekken op 30 April en rijden in een dag of 5 naar Queensland waar we de eerste maand in Caloundra een apartement hebben gehuurd. Caloundra ligt aan de Sunshine Coast, dat klinkt zo vrolijk, dat moet wel leuk worden! De afstand is ongeveer vergelijkbaar met van Groningen naar Lissabon rijden en we gaan onderweg nog allerlei leuke dingen doen en bekijken!
Eenmaal in Caloundra aangekomen, gaan we verder zoeken naar een huis en een baan. Spannend hoor, om weer helemaal opnieuw te beginnen. Robert kwam met het idee om dit op deze manier te doen en hoewel ik de eerste 3 uur bezwaren heb lopen opwerpen, was ik daarna ook om!
Na een heleboel geruzie met vage verhuisbedrijven (eentje vroeg ons $3800.00!!!), werden wij benaderd door een lokaal (Kangaroo Island) transport bedrijf, zij hadden al een truck die naar Brisbane ging en of wij misschien onze spullen daarbij in wilden laten vervoeren voor minder dan $1000? Nou, graag hoor!
Ondertussen even een snelle inventarisatie gemaakt van alles wat mee moet, verkocht kan worden en weggegooit mag worden en zodoende zitten we nu al een week, ruim 2 weken voor de verhuisdatum, zonder bed, koelkast, wasmachine en met alleen de bare essentials. Het is wel grappig, net als toen we hier in het begin waren. Gelukkig hebben we hier een enorm netwerk van lieve behulpzame mensen opgebouwd en lenen we een klein reiskoelkastje, een luchtmatras (zo'n luxe met een pomp!) en nog andere handige dingetjes.

Afgelopen vrijdag was het dus zo ver, de verhuizers kwamen, natuurlijk kenden zij Robert nog uit de Ozone (echt niet normaal hoezeer de Aussies De Barman verafgoden! Gemiddeld 1 x per week worden we benaderd door mensen die vragen hoe het met hem gaat en of hij nog weer terug komt achter de bar omdat hij zo gemist wordt. Ik zeg lichtelijk jaloers: mensen, waardeer uw waitress ook!!! Zij die elleboog diep in de gravy staat te beulen verdient net zo veel respect als een barman die rustig tegen de bar leunend, glimlachend glazen staat te poetsen!!!!) Anyway, dat was erg leuk, de verhuizers waren erg aardig en behulpzaam en binnen 40 minuten zat alles retestrak in de verhuiswagen. Ik werd nog even belachelijk gemaakt omdat de allergrootste doos die erbij zat (1.5m3) gelabeld was "shoes and handbags", oh well!
De spullen zijn nu onderweg en komen bijna een week vóór ons aan in de storage unit die we hebben gehuurd, gek idee hoor!











Het zal vooral ook raar zijn om ons leven hier achter te laten. Het is maar 2.5 jaar, dus ik hoor jullie denken, 'hoe kan deze move nu raar zijn nadat jullie na 35 jaar uit Nederland weggingen?'. En inderdaad, klinkt niet erg logisch, maar ik denk dat het komt doordat Nederland echt thuis is, we hadden allebei het gevoel dat we altijd terug zouden kunnen naar Nederland en dat we daar altijd weer vrienden en familie zullen vinden. We hebben het gevoel dat we hier nog maar net zijn en de vriendschappen die we hier hebben gemaakt zijn misschien niet bestand tegen het feit dat we er nu alweer vandoor gaan. Maar wie weet!
Deze 'meneer' denkt er in ieder geval niet zo over en zal ons erg missen (Visitors Book at Seal Bay):