Approved - the sequel

We laten het natuurlijk niet alleen bij die twee afbeeldingen van de vorige post, we willen ook nog even uitleggen hoe en wat en wat er verder allemaal nog gebeurd is en na een week feestvieren en emotionele ups en downs is het moment daar...

Afgelopen maandag (de dag vóór Australia Day, de nationale feestdag waarop iedereen vrij is om te vieren dat ze in Australië wonen en dat het zo fijn is om Australier te zijn!) waren we allebei gewoon aan het werk, normale dag totdat ik op Seal Bay gebeld werd met de mededeling dat ik een tijdelijke positie heb gewonnen in een heel leuk team binnen DEH. Ik had gesolliciteerd en na een hele spannende race (niet mijn woorden) kwam mijn excellent application (opnieuw, niet zelf verzonnen) als beste uit de bus! Hoera! Ik mag er verder nog niets over zeggen, doordat de papierwinkel nog niet officieel is afgerond, maar laten we het er maar op houden dat Robert en ik elkaar heel veel zullen zien de komende 5 weken! (Ik vind het nog steeds erg jammer dat er een overschot is aan teachers/tekort aan kinderen hier op KI en dat ik daardoor nu niet voor de klas kan, maar dit brengt ook weer heel bijzondere mogelijkheden met zich mee!)

's Avonds thuis dus maar even een fles bubbles opengetrokken om dit leuks te vieren. Rond een uurtje of 9 bedacht Robert dat hij onze visum status vandaag nog niet had gechecked. Dit is een dagelijks ritueel waarbij hij met onze paspoort- en visumaanvraagnummers inlogt op de site van de immigratiedienst en zo kan zien of onze aanvraag al gevorderd is. Suf eigenlijk want toen we in November de aanvraag indienden, wisten we dat de wachttijd minimaal 6 maanden bedroeg. Anyway, snel ingelogd en ik hoorde een hele snelle diepe zucht, bijna het begin van een asthma aanval, ik keek naar Robert en zag dat hij van kleur verschoot, hij riep: "er staat approved, wat betekent dat? WAT BETEKENT DAT? WAT BETEKENT DAT?" (Toch blij dat we geen buren hebben!) Ik snel even kijken en ja hoor, het stond er echt! Hoe kan dat nu? We hebben de tweede betaling (de enorm grote!) nog niet gedaan en we hebben nog geen medical checks laten doen! Ik wist toen al dat we het niet zouden trekken om tot woensdagochtend te wachten met contact opnemen met de immigratie dienst om te checken of het niet per ongeluk een vergissing was... We besloten even een snelle mail naar Rob en Marijke van Move2Australia (ons emigratiebureau) te sturen, wel een beetje suf want we zijn al meer dan twee jaar geen klant meer en het was tenslotte 's avonds laat én de avond vóór een feestdag. We waren dan ook bijzonder verbaasd en blij verrast toen we binnen 10 minuten een mailtje terug hadden waarin Rob en Marijke ons feliciteerden, dit was echt de goedkeuring van onze aanvraag voor Permanent Residency! De rest van de avond per telefoon, sms, skype, chat, facebook en blog de rest van de wereld op de hoogte gesteld. Super hoe iedereen meeleeft en hoe iedereen hier in Australië blij is om dit met ons te vieren!

De volgende dag dus een extra feestelijke Australia Day gevierd met een heuse barbie en lekker body boarden bij Stokes Bay!
Daarna begon de stress een beetje toe te slaan, want de afgelopen twee jaar hebben wij constant gezegd en gevoeld dat Kangaroo Island voor ons geen eindbestemming is, maar een goede mogelijkheid om ervaring op te doen en leuke dingen te beleven. Al die tijd keken we een beetje verlangend richting Queensland en New South Wales, maar ja, ons visum was alleen voor South Australia dus niets aan te doen! Nu is dat dus anders, mogen we overal in Australië wonen en werken en mogen we zo lang blijven als we willen, en hoewel dat absoluut is wat we willen en waar we de afgelopen twee jaar naar verlangd hebben, is het ook heel erg eng. Nu moeten we beslissingen gaan nemen en good old spijkers met koppen slaan. Brrr, best spannend. Bovendien is het zo dat hoe langer we hier wonen, hoe meer we verbonden raken met de lokale community en hoe moeilijker het is om hier straks ook weer afscheid te nemen van alles en iedereen. En dan heb ik het nog niet eens over het weer helemaal opnieuw beginnen op weer een andere plek! Anyway, we zijn erg blij met ons visum en hebben besloten dat we absoluut geen haast hebben. We gaan gewoon kijken wat er allemaal nog op ons pad komt en wat voor spannende en bizarre dingen we gaan beleven!

Speaking of which.... Vorige week mochten wij opnieuw deel uitmaken van de research crew van Dr Peter Shaughnessy, de Seal Goeroe die elk jaar een mark-recapture onderzoek doet naar de aantallen New Zealand Fur Seals die rond Kangaroo Island leven. Vorig jaar mochten wij dankzij een zeer gerichte en onuitputtende lobby-actie van Robert ook al meedoen, en dit jaar dus weer! We gingen in een team van 9 mensen de kolonie in om seal pups te vangen, een klein driehoekje van hun haar te knippen en ze weer vrij te laten. De dagen erna ging een ander team door dezelfde kolonie lopen en de aantallen geknipte en ongeknipte pups tellen, waarna ze een estimate kunnen maken over het aantal zeeberen dat hier woont. Even wat plaatjes:





























Ook dit jaar bleven we overnachten, het gebied ligt erg afgelegen en is moeilijk bereikbaar. Met een 4x4 reden we ongeveer 5 KM per uur over enorm hobbelige paadjes en opschieten is dan wat lastig! 's Avonds overnacht in de tent en 's ochtends alweer vroeg op pad. In totaal hebben we meer dan 2000 pups geknipt! Een enorme klus natuurlijk en de dagen erna waren we dan ook redelijk sore! Ik heb nog steeds zere knieën van het knielen op de rotsen!

Dit weekend is Johannes Oppewal op Kangaroo Island, hij is een Nederlandse documentairemaker die bezig is een TV programma te maken over Nederlanders die geëmigreerd zijn. Erg leuk, hij heeft ook een website www.grenzeloos-verbonden.nl, waarop de eerste beelden van de documentaire al te zien zijn. Wij vallen onder het kopje 'wildlife' en we gaan morgen (zondag) met hem op pad om Kangaroo Island te laten zien! Hij is gisteren en vandaag met onze tent op pad omdat de mooiste natuurplaatjes aan de westkant van het eiland te schieten zijn en omdat het nu eenmaal niet handig is om in het donker te rijden. Wie weet komen we straks nog op TV!

Tot slot nog even wat mooie plaatjes die Robert deze week tijdens het werk heeft geschoten:

We have been APPROVED!!!

Road Trip

Om te vieren dat het kerst was en dat we allebei (redelijk onverwachts) toch een flink aantal dagen vrij hadden, hebben we besloten een good old Aussie Road Trip te maken... In 10 dagen hebben we 3426KM afgelegd (vind je het gek dat ik, toen ik maandagochtend de auto in moest om naar Seal Bay te rijden eventjes geen zin had..?) en ontzettend mooie en redelijk saaie stukken van ons nieuwe land gezien. Maar daarover straks meer!

Het is natuurlijk zomervakantie inmiddels en ik ben weer aan het werk bij Seal Bay! Leuk om weer terug te zijn, maar toch ook wel sneu dat ik nog geen nieuw contract heb gekregen voor op school. Ik had eerst het idee dat ik het wel prima vond, maar toen ik eenmaal afscheid had genomen van de kindjes en hun ouders en ik ineens alleen thuis zat (Robert was natuurlijk koala's aan het vangen) sloeg de teleurstelling toch wel toe. Ik ben wel heel blij dat ik de kans heb gekregen om een nieuwe klas op te starten en de directeur én de assistent directeur hebben mij ervan overtuigd dat het geen reflectie is op mijn werk dat ik nog geen nieuw contract heb gekregen. Er is op het eiland gewoon een gebrek aan kinderen! Een aantal families is verhuisd naar het vasteland omdat daar meer werk is, en ja, die hebben de kids natuurlijk meegenomen! Hierdoor start de school met een aantal klassen minder dan het afgelopen jaar en dus is er minder werk voor leerkrachten! Na de zomer ga ik dus maar gewoon weer eens invallen en hopen dat iemand van de staff gaat verhuizen of stopt met werken (jaja, ik denk stiekem heus ook wel: een gecompliceerde beenbreuk met weinig pijn en volledige bedrust, maar ja, dat mag je natuurlijk niet zeggen!). Ik heb met school én met Seal Bay afgesproken dat ik op invalbasis beschikbaar ben, het is dus elke dag opnieuw een kwestie van wie mij het eerst belt, hmmm, ben benieuwd hoe dat gaat bevallen..?
Wat ik ook heel erg lief vind is dat er een groepje ouders is die een brief heeft geschreven naar de schooldirectie om te zeggen dat het waanzin is dat ze mij laten gaan. Zal wel niet zo veel uithalen (als er geen geld is voor meer leerkrachten is er geen geld!), maar het voelt natuurlijk wel leuk.

Dan: de Road Trip!!! Ik was helemaal in mn element, lekker kampeerspulletjes bij elkaar zoeken en de auto retestrak ingepakt (hmmm, klinkt bekend voor de Kramers, of niet?) en zeer verantwoord op weg. Eerst naar de Grampians in Victoria, naar MacKenzie Falls en The Balconies, waar Robert zijn leeftijd laat zien door 3 Duitse Backpackers op hun donder te geven omdat ze over een hek heen klimmen. Hij heeft helemaal gelijk, dat hek staat er niet voor niets en veel mensen onderschatten hun impact op de natuur!







Robert wilde graag Emu's en Shingleback Lizards zien. Emu's zijn wel gelukt, nog wel een zeer verhitte discussie met Robert gehad over of ze wild of domestic waren. Ze stonden namelijk in een paddock en óm de paddock stond een hek. Robert vond dus 'domestic'. Ik vond dat onzin want wij hebben ook een hek om t erf en als daar kangoeroes en koala's lopen zijn ze toch ook niet ineens lid van ons huishouden of van onze livestock? Anyway, de Diermanager was zó teleurgesteld dat ze achter een hek stonden dat hij diezelfde nacht nog droomde dat we ze op dezelfde plek weer zagen, maarrrrr... je raadt het al: vóór het hek! Zucht... Anyway, hier dan de gewraakte emu's, je mag zelf beslissen of ze wild zijn!





De Shinglebacks hebben we niet gezien, het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat wij luidkeels door het bos liepen te zingen "Shingleback, shingleback, shingle all the baaaaaack", tsja, het was tenslotte eerste kerstdag!
's Middags nog een heuse klim gemaakt, Flat Rock bij Mount Zero, erg veel klauterwerk, maar het uitzicht was prachtig!





















De volgende dag rijden we door naar Canberra, een flink stuk tuffen en we zijn helemaal op als we daar aankomen. Gelukkig vinden we snel een hotel (het regent en we hebben geen zin in de tent!) en genieten ons suf van het luxe bed en de badkamer! We vinden Canberra een erg leuke stad, leuke restaurantjes en cafeetjes en het doet gezellig aan allemaal. De volgende ochtend rijden we naar de National Gallery want daar hangen werken uit het Musée d'Orsay, lijkt ons leuk... Helaas zijn wij niet de enigen die er zo over denken. Er is een aparte rij voor de super smug die op internet kaartjes hebben geboekt. De rij voor gewoon sneu digitally challenged folk zoals wij, strekt zich uit zover als het oog reikt, verder nog want de rij ging de hoek om, haha, we besluiten dus even de gift shop te bekijken en dan onze weg richting Batemans Bay, aan de New South Wales zuidkust, te vervolgen.
Dit was eigenlijk onze hoofdbestemming maar wat een teleurstelling. Het is er overvol en we krijgen allebei een enorm slechte vibe. We zien alleen maar enge agressieve types met opgepompte armen en auto's en als we getuige zijn van ons allereerste roadrage incident hebben we het helemaal gehad. Het is al laat en we vinden nog net een plek op een 'gezellige' familie camping en besluiten de volgende ochtend verder de kust af te zakken.

Zodra we de tent inkruipen begint het te regenen en na een uurtje stevig druppen word ik wakker van een ijskoude drup die op mn arm valt... Gatsie, de tent lekt!!
Ik manoeuvreer mezelf in een soort van S-bocht zodat de druppen op t matje vallen en niet op mij, maar ja, dat ligt niet echt comfortabel en telkens als ik dan weer in slaap val, ga ik verliggen en word ik weer wakker van koude druppels op mn arm, zucht! Wat een ellende! Ik besluit uiteindelijk maar in de auto te gaan slapen. De volgende ochtend wordt Robert wakker in de tent, waar mijn boek en telefoon (en vieze sokken, haha!) in ongeveer 3 cm water ronddrijven. Snel alles inpakken dus en op weg! Na ongeveer 2 uur rijden zijn we bij Bega, famous for cheese en daar gaan we even picknicken. Alles wat nat is uit de auto en in de zon, en binnen 45 minuten is alles kurkdroog!





We rijden tot aan Eden, waar we het Killer Whale Museum bezoeken, leuk hoor, we horen van alles over Old Tom, oude legende over een Orca die de lokale whalers hielp om bultruggen te vangen!



We slapen (weer!) in een hotel omdat de tent dus lek is en er 60% kans op regen is die avond. Helemaal niet erg! Robert wordt dus op z'n 40e verjaardag wakker in The Garden of Eden Hotel, hoe toepasselijk!!

We vertrekken vroeg (natuurlijk niet voordat we kadootjes en liedjes hebben gedaan!) en slaan supplies in bij de Bi-Lo (soort Aldi) en in een enorme bak naast de kassa zie ik een Speciale Aanbieding: tweepersoons tent voor $15.00!!! Ik knipper een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat er geen hondervijftig staat, maar nee, echt vijftien dollar. Op het label staat "waterproof tent" en dat is alles wat ik nodig heb, ha! We rijden in een keer door naar Wilsons Promontory, het meest zuidelijke puntje van Australië! Wilsons Prom is een enorm National Park, het is er prachtig! We krijgen de allerlaatste kampeerplek toegewezen en zijn erg, erg blij!





Op de camping is een open air cinema en die avond draait er een leuke film, Robert kan zich geen betere invulling van zijn verjaardag bedenken dus om een uur of 9, als het donker begint te worden, trekken we met onze slaapzakken richting de bios. Voor $5.00 kun je er beanbags huren en dat doen we dan ook, we hebben erg veel lol, vooral als er voor de film begint wordt omgeroepen: "Wombats visit our theatre every night, please do not feed them".



Helaas zien we in de bios geen wombats, maar als we na de film naar de tent teruglopen zien we er 2 lekker aan het grazen vlak bij onze tent! Het zijn erg grappige beestjes, soort flink uit de kluiten gewassen cavia's!



De volgende ochtend staan we om 6 uur op omdat we gaan abseilen! Het is nog erg stil als we met Mike, onze abseil-meneer, Mushroom Rock in de Lilly Pilly Gully beklimmen.
We zijn eerst een beetje teleurgesteld, zo hoog lijkt het allemaal niet, maar ja, we staan nog op de grond... Na een kwartier flink klimmen staan we bovenop en jemig, wat een schitterende plek! Het uitzicht is echt adembenemed en eigenlijk staan we toch ook best wel hoog, slik....



































Ombeurten dalen we een paar keer af en al snel is het 9 uur en tijd om terug te gaan. De rest van de dag genieten we van onze schitterende omgeving, de vogels en het bodysurfen op Norman's Beach, vlak achter onze tent! 's Avonds maken we nog een flinke wandeling op zoek naar wombats, maar we zien er pas een paar als we weer terug op de camping zijn!











De volgende ochtend rijden we naar Melbourne, een ritje van ongeveer 2 uur, opnieuw hebben we erg veel mazzel en kunnen we terecht in de allerlaatste hotelkamer van de stad! We zitten in het sjieke Rendezvous Hotel, tegenover Flinders St Station. We gaan heerlijk los in de stad en shoppen ons een ongeluk! 's Avonds storten we ons in het feestgedruis langs de Yarra. Tot een uurtje of 8 is het nog heerlijk warm, maar dan slaat het weer ineens om. Zwarte wolken pakken zich samen boven de stad en er barst een enorme freak storm los. Snel maar naar het casino voor een glas champagne en om te schuilen! Tijdens het vuurwerk komt de regen met bakken uit de lucht, maar dat mag de pret niet drukken!



We bellen nog met een aantal mensen op KI en in NL en dan snel naar bed, want....de volgende ochtend rijden we, via de Giant Koala, naar Adelaide.



Opnieuw een flinke trip en we doen er een uur of 8 over. In Adelaide gaan we naar het Belgisch biercafé en eten we heerlijke frieten uit een puntzak, hmmm!
Na twee nachten Adelaide gaan we terug naar huis en daar wachten de kipjes op ons! Emma en Clarry hebben heel erg lief elke avond de groentetuin gewaterd en de dieren gevoerd, dus alles staat in bloei als we thuiskomen, super! We zijn allebei erg verbaasd over hoe groot de kuikens zijn geworden, we zijn toch echt maar 10 dagen weggeweest...