How to become a teacher in Australia...

Eerste vereiste? Nu denk je natuurlijk aan juiste opleiding, werkervaring en kundigheid in de Engelse taal, maar nee, het juiste antwoord is geduld, heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg veel geduld...
Ik ben er zoooo moe en flauw van, dat ik bijna geen zin heb om t op te schrijven, haha!
Misschien weet je nog dat tijdens de visumaanvraag procedure mijn opleiding een struikelblok bleek, gelukkig is dat na ingrijpen van Move2Australia, ons emigratiebureau, toch nog goedgekeurd. Ik had dan ook nooit verwacht dat we alles na aankomst in Australie nog eens dunnetjes zouden moeten overdoen.
De eerste maanden hier in SA stond mn hoofd er helemaal niet naar, dus heb ik me verder niet beziggehouden met de inschrijving bij de Teachers Registration Board. We hadden het zo druk met het wennen aan en ontdekken van onze nieuwe omgeving, dat ik me niet wilde druk maken over werk en gewoon lekker werk wilde doen waar ik niet bij hoefde nadenken.
Dat veranderde toen ik in mei werd gebeld door de school hier in Kingscote, of ik niet wilde komen lesgeven..? Nou, graag, maar dus eerst even snel de rego regelen.
Een hele bult papieren ingevuld, omdat mijn Nederlandse diploma's op waarde geschat moesten worden. Dat de Australian Government dat al uitgebreid voor de visumaanvraag had gedaan, mínder dan een jaar geleden, maakte helaas niet uit.
Een heleboel geld betaald, kopietjes en vertalingen, natuurlijk gelegaliseerd, opgestuurd naar Adelaide en toen moest ik 6 weken wachten...
Ik ondertussen de school op de hoogte houden van mijn vorderingen, balend van de flaky indruk die ik op die manier achterliet, maar gelukkig waren ze erg begripvol. Na 6 weken kreeg ik bericht, mijn diploma's waren inderdaad goedgekeurd. Hoera. Ik was volledig in de veronderstelling dat ik nu mocht lesgeven, maar helaas, nu pas mocht ik beginnen aan de long, long road die registration procedure heet, pffffff. Nóg meer geld betalen, nóg meer aanbevelingsbrieven, kopietjes van diploma's en vertalingen, natuurlijk gelegali- anyway, je snapt t wel.
Kreeg ik ondertussen nog een leuk briefje van de TRB, of ik wel even opnieuw een Academic Ielts Test wilde doen, à $400.00. Wie zich nog kan herinneren hoeveel frustratie en stress die test mij heeft bezorgd in NL, (was namelijk óók onderdeel van de visumaanvraag procedure) snapt dat ik toen even alle papieren door de kamer heb gesmeten en een flink potje heb zitten blèren. Gelukkig dat de houtkachel niet aan was, anders had ik t daar allemaal misschien wel ingestopt, haha.
Ik heb toen een brief geschreven, in my best English, waarin ik uitlegde dat ik de test niet nogmaals wilde doen omdat ik 8.5 had gescoord (maximum score is 9) toen ik de test iets meer dan 2 jaar geleden in NL deed. Snel nog een referentie van mijn werkgever erbij, waarin stond dat ik uitstekend Engels sprak, ('exemplary' zelfs, poeh!) en de hele boel aangetekend verstuurd, net op tijd voor de Boardmeeting waarin ze mijn case zouden bespreken.

Omdat ik bijna een week later nog niets gehoord had, besloot ik maar even te bellen met de TRB.
"Whó is this? Really...Martine Kramer.... well, you're not going to believe it, but I have got you spread out all over my desk, haha!"
Anyway, de TRB-lady had een kopie van de brief (die ik dus eigenlijk al lang had moeten hebben) waarin staat dat mijn exemption request is goedgekeurd, ik hoef nu dus geen IELTS test meer te doen, hoera!!!!
Heb nog wel weer $200.00 moeten betalen voor de registration, pfff, en $20.00 voor de police record check, en $72.00 voor een cursus die ik volgende week in Adelaide moet doen, maar dat vind ik wel ok en ook wel leuk. Het is een verplichte cursus voor alle onderwijzers in South Australia, Child Safe Environment heet het, ben erg benieuwd!
Nu dus nog even mijn Police Record Check afwachten en dan......eindelijk maar toch,.......mag ik voor de klas.
Ze staan nu al te juichen hier op school, van de week de directeur ontmoet, heel aardig hartelijk mens. Ze zei (weer, heeft ze ook al eerder aan de telefoon gezegd) dat er altijd veel contracten te vergeven zijn hier op KI en dat er bijna dagelijks invalwerk is. Die contracten weet ik niet zo, wil liever eerst even rondneuzen en kijken hoe het Australische onderwijs precies in elkaar steekt. Gelukkig ben ik zo bevoordeeld dat ik dat kan zeggen. Als er maar weinig werk was, zou ik alles natuurlijk met beide handen aanpakken!

Ondertussen komt de overdracht naar de nieuwe eigenaren van het hotel ook dichterbij, 1 september is het zo ver. Onze nieuwe managers zijn erg aardig, en de contracten die we hebben ondertekend lijken erg gunstig!

Robert is overigens druk aan t solliciteren, maar hij weet nog niets concreets. Heel raar is dat, er staan ontzettend veel veranderingen op stapel wat een heel onrustig gevoel geeft, maar ondertussen gaan we gewoon verder met ons dagelijkse leven, bizar!

Vorige week zijn we even met de nieuwe Nikon Coolpix naar Stokes Bay gereden en naar Lathami Conservation Park, omdat we graag de camera wilden testen op vogels... Zie hier t resultaat, én nog wat mooie groene omgevingsplaatjes:

























En op de terugweg zagen we weer eens een hele lieve Echidna in de berm van Springs Road:





Kobe Koala lijkt definitief intrek te hebben genomen in onze tuin. 's Ochtends als Julia (onze stresskip) ons heeft wakker getokt (*hierover later meer), dan lopen we even een rondje over het erf, kijken waar Kobe nu weer zit. Hij heeft 2 favoriete bomen, een echte eucalyptus en een andere soort, weet even niet hoe die heet, en hij wisselt bijna per dag van boom. Dat is heel vreemd want koala's eten echt alleen maar eucalyptus, we vragen ons dus af wat hij in die andere boom doet....?





Nu even over Julia*, toen we hier nog maar net woonden, wisten we niet dat er ook een kip bij t huis hoorde. We wisten wel dat we 4 eenden erbij kregen, inmiddels overigens nog maar 3, Bruce heeft de laatste hittegolf niet overleefd, was ook al erg oud, trouwens...



Na een tijdje zagen we ineens een supermager scharminkelig kipje in volle draf het erf over hollen, onderussen heel hoog en heel hard gillend, echt tokken kunnen we het niet noemen, hele lange uitgehaalde tokken dan misschien, en dat heel snel achter elkaar, té bizar voor woorden!
De weken daarna zagen we haar steeds vaker en durfde ze, onder begeleiding van de eenden, steeds dichterbij. We denken serieus dat ze getraumatiseerd is, ze kan bijv zo enorm schrikken van harde geluiden, toen Robert laatst ineens moest niezen, ging ze dr als een speer vandoor en hebben we dr een week niet gezien! Nou ja, wie weet of dat echt kan, een traumakip, mag t zeggen, haha!





Ze slaapt tegenwoordig onder de slaapkamer, dat kan aangezien ons huis op palen staat. Zodra een van ons iets zegt of uit bed stapt, brengt ze meteen uit volle kippeborst haar trademark Tok ten gehore, dat horen de eenden dan weer en komen ze met zn vieren onder t raam staan, lawaai schoppen.

We hebben van de week trouwens een nestje met eieren ontdekt, achter het hek. Geen idee of dat van Julia is of van een van de andere duizenden vogels die om het huis leven.

Anyway, dit was weer even een boerderie-update vanaf Kangaroo Island, beetje langer geworden dan de bedoeling was, maar goed!

Geen haaien...

We hadden jullie beloofd zo snel mogelijk onze haaienverhalen en -foto's na onze trip naar Port Lincoln te laten zien, maar daar zijn dus toch weer een aantal dagen overheen gegaan... Nou ja, beter laat dan nooit!

Van tevoren in onze zoektocht naar hét zeeziekte medicijn zijn we gestuit op een vage pharmacie in een buitenwijk van Adelaide. We moesten een waslijst aan vragen beantwoorden voordat we worthy geacht werden, maar toen kregen we uiteindelijk toch vanuit donker hoekje een geel doosje toegestopt met in dikke zwarte letters AVIL erop gedrukt, verder geen enkele info over werkzame bestanddelen, bijwerkingen, dosering etc, maar goed, hoe vager hoe sterker (en illegaler? Haha!) dachten wij! Meteen twee doosjes ingeslagen en tijdens een ruige overtocht naar KI door Robert getest en geslaagd bevonden!

Het is helaas niet de spectaculaire trip geworden die we verwacht hadden en waarop we gehoopt hadden.
Het begon al met een fikse griep voor mij, drie dagen voor vertrek. Ik werd door mijn collega's naar huis gestuurd nadat er eerst al een uur lang hevige hints werden gedropt over hoe ziek ik eruit zag. Ik voelde me op zaterdag, Dag Van Vertrek, al wel weer beter gelukkig.

We hadden de vlucht van 10.30 uur geboekt vanaf Kingscote Airport, dus lekker vroeg opgestaan en tassen ingepakt, we stonden zo goed als klaar toen de telefoon ging en de mevrouw van Regional Airlines Express vertelde dat ons vliegtuig vertraagd was tot nader order. Wij de jassen weer uit en de Olympische tv aan, wachtenwachtenwachten. Vreemd is dat, het is echt onmogelijk om lekker ontspannen bank te hangen als je niet weet hoe lang je moet wachten.
Uiteindelijk na een keer of vier heen en weer gebeld te hebben was het duidelijk: onze vlucht zou rond 3 uur vertrekken en we zouden dan eventueel onze aansluitende vlucht naar Port Lincoln nog wel kunnen halen, want die was nl ook vertraagd...



Al met al waren we pas laat in het hotel, maar wát een hotel. Heerlijk luxe kamer met uitzicht op de Marina, super badkamer met enorm spa-bad en aparte woonkamer!





Toen we 's avonds de haaienduik-boot de haven zagen binnenkomen, zijn we snel even met de captain gaan praten. Helaas vertelde die dat ze al een aantal weken geen haaien gezien hadden.... Waaaaaaaaaaaaat??? We hadden deze berichten die dag ook al van de stewardess en de taxichauffeur gehoord, maar nu dus echt rechtstreeks van degene die t weten kon... Een week of drie geleden stopte rond middernacht alle haaienactiviteit die via zendapparatuur bij de Neptune Islands geregistreerd wordt. De dag erna dag tijdens een trip hebben ze een haai gezien die even snuffelde aan de tonijn die als aas in het water hing en er daarna vandoor ging. Sindsdien zijn er dus geen haaien meer gevonden rond de Neptune Islands, normaal gesproken hun broedplaats tussen juni en september. Té bizar en naar mijn smaak iets te veel "De Zwerm".

Onszelf toch moed insprekend lekker gaan slapen en de volgende dag om 6 uur op.
We werden wakker van stormachtige wind die de pannen bijna van t dak joeg, ai, moeten wij in dit weer de zee op..?
Gewapend met onze doosjes AVIL aan boord gegaan, kooi op t achterdek, de cabin zat helemaal vol, drie crew en achttien passagiers die overigens na vertrek over de boot verspreid waren en amper terug te vinden waren.



Na ongeveer een uur vielen de eerste slachtoffers, de zee was zo wild (zie filmpje) dat op 4 mensen na, iédereen met zakjes voor zn gezicht zat, lag of hing. En helaas....ondanks de AVIL (die overigens echt hielp tegen t vreselijke misselijkheids-gevoel) werden wij ook allebei erg zeeziek. Na bijna drie uur ruige zee waren we bij de Neptune Islands en ging t anker uit, helaas rolden de golven gewoon door en de boot bleef flink heen en weer wiebelen.



De captain gooide emmers met vis-ingewanden (stinkt naar bedorven sardientjes...) het water in om haaien te lokken, maar het mysterie van de verdwenen haaien werd niet opgelost... Na een uurtje of vijf misselijk op de golven gedobberd te hebben keerden we terug naar Port Lincoln. We zagen nog wel een dolfijn op de terugweg, heb ik nog getracht te filmen maar ik was te ziek om echt mn best te doen.



We hebben het geld voor de huur van de wetsuits en de bestelde DVD teruggekregen en een kortingsbon voor 50% voor als we nog een poging willen doen. Dat is natuurlijk allemaal netjes enzo, maar wat waren we teleurgesteld (nog steeds wel, eigenlijk!). De dagen erna hadden we allebei best nog last van onze buiken en hebben we lekker rustig in en om het bad doorgebracht en beetje het stadje ontdekt.





Echt ontzettend jammer, we hadden er zo naar uitgekeken...
Maar goed, we hebben al besloten dat we dit voorjaar nog een keer gaan, alleen dan op een dag dat er geen storm wordt verwacht!

Parndana Wildlife Park

Vorige week zijn we voor het eerst naar het Parndana Wildlife Park geweest, dat was long overdue, want ik roep al maaaaanden tegen alle toeristen in het hotel dat t 'echt de moeite waard is' en 'ontzettend leuk' en 'de enige plek op KI waar je krokodillen kunt zien'. Dus t was ook wel hoog tijd dat ik t een keer met eigen ogen zag!
Het is maar een half uurtje rijden van ons huis en omdat het op een door de weekse dag was, was het heerlijk rustig.

We hebben kangoeroes gevoerd (met verantwoord voer!), koala's geaaid, een pratende kaketoe gezien én inderdaad onze eerste Australische krokodil gezien. Was erg erg klein, en toen we thuis waren bedacht ik ineens dat ik niet eens een foto heb gemaakt...

Gelukkig wel leuke plaatjes van alle andere dieren:





















Oh ja, en dit is wat er gebeurt als de landeigenaar het hek tussen de tuin en de rest van het erf open laat....









We zaten lekker met een boekje bij de kachel, toen ik vanuit mijn ooghoek ineens iets over de oprit zag lopen, en toen nog iets, en nog iets en nog iets. En toen hadden we ineens 38 schapen in de voortuin...
We hebben als echte ozzie-schapenhoeders een taktiek afgesproken; via de achterdeur opgesplitst, óm de tuin heen naar het begin van de oprit áchter de schapen komen en ze vervolgens hard roepend en met onze armen zwaaiend terug het hek door te jagen.... jaja, integratie noemen ze dat!

We moeten nog een weekje wachten voor we op vakantie gaan maar de spullen liggen al klaar! We hebben via internet een nieuwe camera besteld, de Nikon Coolpix met een fikse zoom! Hopelijk komt ie net op tijd en kunnen we m meenemen naar Pt Lincoln!