Surfcursus

We hebben wat internetprobleempjes, ik had al eens eerder geschreven hoe tergend langzaam de verbinding soms is, maar het lijkt steeds erger te worden! We zitten natuurlijk in een remote area, zoals dat zo mooi heet, maar ik weet dat t wel snel kán (de verbinding in het hotel is ook snel!) dus dat maakt het allemaal nog frustrerender. Mijn arme pc heeft heel wat te verduren, ik ben nu eenmaal niet zo geduldig als t op apparatuur aankomt…(understatement!)

Hierdoor is t ook voor mij niet mogelijk (echt fysiek ONmogelijk, ik zou t niet overleven) om mijn Hyves nog bij te houden. Ik heb dit ook in mijn laatste WWW gemeld, met schier bovenmenselijke krachten ben ik er in geslaagd Hyves te openen en slechts anderhalve dag later kon ik een allerlaatste berichtje typen. Grappig dat dat voor sommigen mensen aanleiding is geweest om gewoon vrolijk nieuwe berichten op mn Hyves te plaatsen (you know who you are, haha!).

"Onze" koala woont inmiddels niet meer in de boom op ons erf, helaashelaas, hij is weer verder getrokken. Ik had nog even overwogen om m met een touwtje om zn enkel aan de stam vast te binden, maar vond ik toch wel wat zielig ;-), dus we zijn gewoon weer alleen met Sheila, Frank, Ronald en onze stresskip Julia (naar Julia Roberts). Bruce heeft de hittegolf van februari niet overleefd, was ook al erg oud en takelde zienderogen en bijna per uur af. Heel erg zielig.
De muizensituatie lijkt redelijk onder controle, we hebben er 6 gevangen en nu is t even stil. Maar goed, volgens de locals houdt t muizenprobleem op zodra de regen komt (hopelijk snel want ons douchewater raakt al aardig op...).

Na onze vlieg- en dolfijnenavonturen leek het even gedaan met alle drukte en spectaculaire dingen, maar dat was slechts schijn.

Wij hadden voor het eerst in een paar weken samen 2 dagen achter elkaar vrij. Dat is erg bijzonder, sinds ik in the office werk heb ik heel andere werktijden dan Robert en zien we elkaar soms alleen even in de Bistro in t voorbijgaan… Niet zo gezellig dus, maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat de verantwoordelijke managers erg hun best doen om ons tevreden te houden en elk verzoek tot vrije dagen en vakantie wordt vrolijk ingewilligd!

Maar goed, we hadden dus twee dagen vrij, dat moest gevierd worden vonden wij, en hoe doe je dat beter dan met een officiele surfcursus..?!

Snel wat telefoontjes gepleegd, ferry geboekt, hotel geboekt en cursus geboekt en daar gingen we al, dinsdagochtend vroeg met de ferry richting t vasteland. Allebei weer hondsberoerd van de zeeziekte aangekomen in Cape Jervis (hoe dat straks met onze vakantie in augustus* moet is nog de vraag…), ondanks de Primatour en helaas dankzij de Primatour de rest van de dag een hoofd vol watten…

Eerste stop was Noarlunga, plaatsje op ongeveer een uur rijden richting Adelaide, daar is de dichtsbijzijnde grote shoppingmall waar we even weer een aantal weken onthoudings-verschijnselen konden wegwerken (had ik al eens verteld dat er buiten t-shirts en voedsel niet zoveel te shoppen valt op K.I.?). Daarna via de schitterende wijnvelden van de McLaren Vale naar Victor Harbour waar we een Deluxe Room hadden in het Anchorage Seafront Hotel. De rit erheen was echt prachtig, de zon schijnt minder fel (het is tenslotte herfst, al zou je t niet zeggen) en geeft een veel geler licht af, prachtig! We waanden ons af en toe in Zuid Frankrijk of in Italië...

's Avonds in het hotel heerlijk gegeten in de Ocean Grill, helemaal met scheepsthema, erg gezellig!



De volgende ochtend werden we wakker van het rode zonlicht, wat een plaatje!!



Snel ontbeten en op naar Middleton, een heel klein schattig surfdorpje op 10 minuten rijden van Victor Harbour. Daar worden we op het strand opgewacht door Dan en Meg (en hun lieve hond) van Danosurf, (een échte surfdude compleet met fluorescerende sunblock!) en door een groepje kinderen, onze mede-cursisten, het is schoolvakantie, vandaar.



Na een korte warming up krijgen we uitleg over het gevaar van de zee, rips en het lezen van de golven, erg interessant allemaal, maar we komen natuurlijk voor het surfen. Na een aantal dry-runs op het strand (dat moet er erg suf uitgezien hebben) waarbij wij vanuit liggende positie opspringen met één been voor en één been achter op een denkbeeldige surfplank balanceren, is het tijd voor t echte werk. We krijgen allemaal een joekel van een plank en gaan richting de zee. Robert heeft het natuurlijk allemaal meteen door en na twee keer van de plank vallen surft hij met twee vingers in zn neus, zó t strand op. Ik raak wederom gefrustreerd want dat lukt mij niet! Ik val voorover, achterover, zijwaarts in t water en omdat de plank met een touwtje om mn enkel zit, trek ik 'm tijdens mijn val fijn richting mijn hoofd. Juist ja, de enige op de wereld die t voor elkaar kreeg om zichzelf met haar eigen ski's op t achterhoofd te tikken, slaagt nu ook weer in het onmogelijke; ik krijg meerdere tikken tegen mn hoofd van mn eigen surfplank...
De kinderen in ons klasje surfen mij inmiddels links en rechts voorbij, maar ik troost me met de gedachte dat zij echte ozzies zijn en dit dus gewoon in de genen hebben...
Maar gelukkig gaat het na ongeveer een half uur omvallen ineens stukken beter en surf ik tot mijn grote verbazing zó richting t strand! Wat een geweldige sensatie is dit, ik weet meteen: hier wil ik goed in worden!
Dan geeft nog wat tips om mijn balans te verbeteren, maar volgens hem: "you've got great balance!".
We waren wederom goed voorbereid van start gegaan, compleet met onderwatercamera en videocamera maar tijdens de cursus hadden we t veel te druk om te filmen, helaas, dus geen beeldmateriaal....

*Goed, de vakantie in augustus;
Robert heeft van zijn collega's van Activity International bij het afscheid in oktober een tegoedbon gekregen voor toeristische activiteiten in South Australie. Hij heeft heel lang gezocht naar een goede bestemming, want het moet natuurlijk wel iets spectaculairs zijn! Uiteindelijk kwam hij iets tegen over Port Lincoln, waar je kunt duiken met witte haaien... Gelukkig zitten we dan zelf in een kooi (en de haaien niet!) zodat we de haaien veilig van heel dichtbij kunt bekijken. Dat doen we natuurlijk vanaf een boot en t duurt de hele dag, dus hoe we dat gaan aanpakken qua zeeziekte weten we nog niet zo goed. Zoals ik al schreef werkt de Primatour maar af en toe, bovendien voel ik me dan de hele dag een beetje fuzzy. We hebben ook al eens gembertabletten geprobeerd maar die werken helemaal niet. Dussss... mocht iemand nog een wereldtip hebben ter bestrijding van zeeziekte, kom maar door!!

Vluchtje met Paul

Dit is ook weer zo’n grappig verhaal. Vorige week sta ik rustig wat glazen te poetsen (want dat is nl het enige wat ik de hele dag doe zoals Martine jullie graag wil doen geloven) terwijl er een vriendelijk uitziende man wat drankjes komt bestellen. Ik raak met hem aan de praat en hij legt uit dat hij met een groepje mensen naar Kangaroo Island is gevlogen, ieder in z’n eigen vliegtuigje. Ik ben natuurlijk gelijk helemaal enthousiast en vertel hem hoe leuk ik dat vind en dat Martine en ik zodra we op het vaste land wonen ook vlieglessen gaan nemen. Dat lijkt ons namelijk onwijs gaaf. En Paul, zoals die man blijkt te heten, stelt dan voor om een rondje met ons te gaan vliegen.

En zo gezegd zo gedaan want twee dagen later zitten we dus gezellig samen met Paul in z’n Piper Arrow en vliegen we over Kingscote en over ons huis. Hij liet mij zelf ook even sturen (Martine zat achterin) en gaf meteen uitleg over de instrumenten en wat hij allemaal aan het doen was. Maar ik was eigenlijk te druk bezig om te genieten van het uitzicht. Ons huis, de wijnvelden, de kustlijn en vooral van de gedachte dat mijn collega’s aan het werk waren in de Ozone terwijl er overheen vlogen ha ha.







Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden hebben we hem weer in het hotel gedropt en zijn we nog even een kop koffie met hem en zijn vrouw gaan drinken. Daarna moest ik gewoon weer aan het werk. Toch wel geinig om zo je dag te beginnen. Wat ook wel leuk was is dat de lesboeken die we straks nodig hebben geschreven worden door Bob Tait en die bleek ook bij dat groepje te zitten. We kunnen onze lesboeken straks via hem bestellen en dan zal hij ze persoonlijk signeren. Zo zit het leven vol verrassingen ha ha.

Op het filmpje kun je ook duidelijk ons huis zien liggen, je ziet de pier waar we soms aan het vissen zijn en ook het hotel waar we werken (tussen de bomen aan het strandje links van de pier).



Nou dit was ‘em weer. Als je het dolfijnen verhaal gemist hebt door dit berichtje, kijk dan nog even in de vorige verhalen want die moet je toch echt wel even lezen.

Latorrrrrrrrrrrrrrrr,
Robert

Zwemmen met dolfijnen - the sequel

Ik vind het hier zooo heerlijk! Voor of na het werk gaan we vaak even hardlopen op het strand van Emu bay en daarna probeer ik nog altijd even een paar golfjes mee te pakken met een bodyboard. Een paar weken geleden was er een enkele dolfijn die rustig zijn tijd nam om langs het strand te zwemmen en af en toe dezelfde golven te pakken als ik met m’n bodyboardje. Hij hield wel zijn afstand maar hij liet me wel tot een meter of 5 dichtbij komen. En omdat hij sneller was dan ik liet ik me de hele tijd stranden en liep dan over het strand verder om weer voor hem uit in zijn pad terecht te komen. En dan zwommen we weer een stukje “samen”. En dat duurde langer dan 20 minuten! Wat heerlijk om dat van zo dichtbij mee te kunnen maken.

Maar waar ik eigenlijk naar toe wilde met mijn verhaal is de K.I. Marine Tour die we eigenlijk samen met Gido & Marije wilde maken maar toen zij er waren was t te koud en t was Pasen dus erg druk. Maar het was wel iets dat we toch graag zouden willen doen dus hebben we (toen Gido & Marije lekker op het Great Barrier Reef aan het snorkelen waren en wij hier jaloers achterbleven) toch maar besloten om de tour te boeken. Wij gingen dus zwemmen met dolfijnen!!

’s Ochtends om een uurtje of 10 stapten wij en alle andere toeristen (slechts één ander stel) in een soort kodiak met twee 150 pk motoren achterop op weg naar de dolfijnen. Nadat we over een paar golven waren gesprongen (ik was zooo blij dat ik deze ochtend toch besloten had om maar een reisziektepilletje te nemen) en een paar white bellied sea eagles en een prachtig landschap verder, konden we in de verte al een paar dolfijnen zien.

En hoewel onze schipper heel rustig aan deed werd ik heel onrustig omdat ik bang was dat ze weer weg zouden gaan. Gelukkig wist hij wel beter. We voeren dus rustig naar een plek waar een stuk of 25 dolfijnen aan het rusten waren en op een stuk van 200 meter rustig heen en weer aan het zwemmen waren. En dat slechts een meter of 30 uit de kust.









Binnen enkele seconden hadden we onze wetsuits aan, onze maskers op en stonden we aan boord al door onze snorkels te ademen. Gelukkig konden we rustig aan doen en gingen ze nergens heen. Ze leken het wel prima te vinden dat wij daar aan het dobberen waren. We hebben ze dus eerst heel goed vanaf de boot kunnen bekijken om ons vervolgens rustig in het water te laten zakken om ze ook onderwater te bekijken. Wat is dat prachtig! Of zoals Cornelis dat zou zeggen: heel geinig!







Hierboven zwemt Martine in haar eentje met een hele bult dolfijnen. Je kunt ze dus ook druk horen klikken met elkaar zodat het voor hun duidelijk is wat voor soort vreemde zeeleeuw een beetje onhandig met hen probeert te zwemmen ;-).

Het water was echt enorm koud! We moesten af en toe echt uit het water om even op te warmen onder een warme douche en dan konden we weer even verder. Ik hing op een gegeven moment aan de zijkant van de boot met mijn masker in het water terwijl de schipper rustig vooruit voer met dolfijnen in de boeggolf. Onder water kon ik ze dan zien zwemmen! Super!!











Helaas was het water troebeler dan normaal en konden we op het schermpje niet precies zien wat we aan het fotograferen waren maar sommige foto’s geven wel een goed beeld van hoe het was. We hadden denk ik ook enorm veel mazzel dat we maar met z’n drieen in het water waren. Het bleek dat de man die aan boord bleef niet kon zwemmen.

Op de terugweg hebben we nog een paar zeeleeuwen gezien en heeft onze kapitein nog even een zalm voor ons gevangen die we 's avonds op de barbie hebben gegooid. Kan het leven nog mooier zijn?



Allrighty, dit was weer een leuk verhaaltje van de diermanager. Bedankt voor het lezen en tot het volgende avontuur ;-)

Hoera!!!!! We hebben een koala!!

Even een heel kort berichtje tussendoor, er is nl ondertussen al weer een heleboel gebeurd waarover ik later deze week nog meer ga schrijven, maar ik zat zonet in de tuin in mn nieuwe tuinstoel van de zon te genieten (mét factor 30!), toen ik ineens vanuit mijn ooghoek een koala in een van onze Eucalyptussen zag zitten! Het is een beste dikkerd, een mannetje denk ik en hij heeft zichzelf vastgemanoevreerd tussen een Y-vormige tak, zit daar nu lekker te slapen! Zooooo lief. Ik ben dan ook heel erg blij dat er eindelijk eentje onze fijne tuin (vol met Eucalyptussen!) heeft gevonden en ik hoop dat hij nog lang bij ons blijft wonen! Later betere foto's en een filmpje, Robert heeft nl de videocamera in zn tas...

Visite!!!

Eindelijk, op donderdag 20 maart was het dan zo ver, na een paar heerlijke hittegolf weken (ok, sneu voor de boeren, maar wat hébben we ervan genoten!) waarin we lekker vaak naar t strand zijn geweest, spelen met de bodyboards in de golven, waarin we ook hard hebben gewerkt in het hotel, tevergeefs op muizenjacht zijn geweest, Martine nog een heuse vrijgezellenparty (Hen-night, heet dat hier...) heeft meegemaakt, was het eindelijk tijd voor onze allereerste Nederlandse visite!
We hebben Gido en Marije natuurlijk opgehaald van de luchthaven (nou ja, luchthaven, meer een houten keetje aan t eind van een lange asfaltstrip) en het was heel gek en tegelijk heel gewoon om ze weer te zien. We vonden het best spannend om nu eens echt te kunnen laten zien hoe we hier wonen en wat we er tot nu toe van gemaakt hebben.

We hadden de eerste paar dagen vrij gevraagd, dus lekker alle tijd van de wereld om t eiland te verkennen, de Pelican Feeding bij de pier in Kingscote mee te maken, de volgende dag natuurlijk naar Seal Bay, naar Little Sahara en lekker vissen in Vivonne Bay...waarna we de vangst als echte ozzies op de bbq hebben gegooid!

































De volgende dag gingen we vroeg op pad om naar de oostkant van het eiland te gaan. Eerst naar Cape Willoughby, lekker wijnproeven bij Dudley Wines in Penneshaw en toen naar Pennington Bay, bekend om z'n geweldige golven en de aanwezigheid van haaien...







Na twee dagen leuke gezellige dingen doen met zn vieren, was het helaas voor Robert en Martine alweer tijd om aan t werk te gaan...en voor Gido en Marije was t tijd om met zn tweetjes de rest van het eiland verkennen in onze Landrover.
Gelukkig hadden we de week erna wel vrij gevraagd en gingen we voor een supervol geplande trip naar Adelaide en de Barossa Valley, beroemd om de heerlijke wijnen.

We begonnen 's avonds in Adelaide met een concert van Jack Johnson. Het filmpje is met een mobieltje opgenomen dus helaas niet zo best van kwaliteit, maar t concert was echt fantastisch, super sfeervol en Australisch...



De volgende ochtend op weg naar de Barossa Valley voor een wijntour op de fiets! Het plan was zoveel mogelijk wineries te doen in één dag, maar helaas zijn dat er maar drie geworden...
Heerlijke kaasjes en worst ingeslagen, broodje in de rugzak en door de zonnige wijnvelden fietsen, we hadden zó in de brochure gekund! De omgeving is echt schitterend met mooie glooiende heuvels. De wijn was heerlijk!!!













alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5185713923917021154" />





's Avonds overnacht in een heel romantische B&B, en de volgende dag nog snel even naar de laatste winery, Wolf Blass, voor een proeverij. Hier hebben we de beroemde "Black Label" wijnen geproefd van $180.00 per fles...





Tijdens het hele verblijf van Gido en Marije bij ons, hebben we gezocht naar dolfijnen; vanaf t strand bij Emu Bay (waar wij bijna wekelijks dolfijnen zien), vanaf de pier in Kingscote (waar wij al een keer of 4 dolfijnen hebben gezien), vanaf de ferry naar t vasteland (waar wij ook elke keer dat we gaan dolfijnen zien), maar om de een of andere vage reden lukte t gewoon niet. Gido en Marije begonnen ons al bijna te zien als opscheppers die gewoon heel goed met Photoshop om kunnen gaan... Omdat we vonden dat dat zo niet langer kon, hebben we besloten vanuit de Barossa rechtsstreeks naar Port Adelaide te rijden, een industrieel uitziend havenstadje ten noorden van Adelaide. We hadden eens gehoord dat je daar kayaks kunt huren en door de Port River richting zee kunt peddelen en dat daar veel dolfijnen voorkomen. Snel gebeld met iemand die kayaks verhuurd en binnen 10 minuten was t geregeld, twee 2-persoons kayaks en een rivier vol dolfijnen!
We stonden nog op de steiger toen de eersten er al aan kwamen gezwommen, onze reputatie was dus weer eventjes gered!













Het was echt fanstastisch om de rivier over te varen met dolfijnen overal om ons heen, ze waren ook echt erg nieuwsgierig, kwamen aldoor vlak bij ons uit t water om ons goed te bekijken... Leuk hoor!
In het Port-gebied is ook een stukje rivier dat Ship's Graveyard heet. Wij dachten eerst dat dat een heel ruig stuk rivier was waar vroeger alle schepen vergingen en nu enkel nog de skeletten van de vergane schepen uit t water staken, maar helaas.... Nadere inspectie wees uit dat t gewoon om een soort schroothoop voor schepen ging, haha.

Helaas was dit ook alweer bijna het einde van onze tijd met Gido en Marije. 's Avonds nog lekker Thais gegeten met zn allen en toen de volgende ochtend heel vroeg naar de luchthaven in Adelaide. Zij gaan nog ruim een week in en rond Cairns doorbrengen, lekker snorkelend boven het Great Barrier Reef! En voor ons was t tijd om met de ferry terug naar huis te gaan...