Kangaroo Island

Zaterdag 10 november extreem vroeg opgestaan, om 5 uur gaat de wekker want om half negen moeten we ons melden in de haven van Cape Jervis. Het is ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Adelaide, maar omdat we de weg niet weten, we eerst nog moeten tanken en de bandenspanning moeten opmeten, omdat we nog niet zo ervaren zijn in het opladen en vastmaken van de kayaks, hebben we besloten overal ruim de tijd voor te nemen.
Het blijkt niet overdreven, want iets na half negen rijden we de haven binnen, na een rit door het mooiste landschap ooit! We noemen het de ooh en aah route, want dat is wat we na iedere bocht weer roepen, schitterend glooiende heuvels, verrassend groen, mooie huizen, schattige dorpjes en ontelbare papegaaien en kaketoes in alle denkbare kleuren. Vlak voor Cape Jervis zien we een groepje kangoeroes door de heuvels stuiteren. Het helpt natuurlijk ook dat het nu al heel erg lekker warm is en dat de lucht strakblauw is!

Robert rijdt de auto de boot op, ik moet lopend en we varen om negen uur naar KI. De boottocht is fantastisch, we zien een grote groep dolfijnen die heerlijk spelend op de golven met ons mee zwemt.




Als we de haven van Penneshaw invaren zien we ontzettend helder blauw water, een stuk strand dat is afgezet als Penguin Rookery, en iemand die tussen de dolfijnen door aan t waterskiën is, hmmmmm, hier kunnen we wel aan wennen!



We rijden via het Tourist Information Centre in Penneshaw en een Pelikanenstrandje in American River waar we even een broodje eten naar Kingscote. Daar hebben we 5 nachten geboekt in het Backpackers Hostel. We krijgen allebei een enorm Vancouver Island gevoel bij de dorpjes waar we doorheen rijden en helemaal Kingscote, de hoofdplaats van KI, lijkt precies op Tofino, VI.

Het hostel is verlaten, de deur is wel open en op t noticeboard staat een boodschap van Bob: “Robert, you’re in room #1, I’ve gone to a concert and will be back later”. De sleutel zit in de deur zodat we wel lekker onze spullen kunnen droppen.

We gaan even een hapje eten in Kingers, zoals ze Kingscote hier noemen, en omdat we toch hier zijn, vragen we iedereen die we spreken of ze ook van mensen weten die nog op zoek zijn naar staff for the summer. We krijgen een aantal goede tips, bellen wat af en kopen The Islander, de lokale krant. We horen dat ze bij de supermarkt en in het Ozone Hotel nog mensen zoeken. De super hoeft niet zo voor ons, dus gaan we maar eens in t hotel kijken. Het voelt best wel raar en onwennig om dat op deze manier te doen. We lopen op slippers en alles aan ons straalt ‘vakantie!’ uit. De Ozone is een groot hotel met een restaurant, een pub een natuurlijk een TAB (dat is een wedkantoor, zie je in Australië op iedere straathoek, niet overdreven). Het ligt aan zee en vanuit het restaurant heb je schitterend uitzicht over het helder blauwe water van de baai…
We worden eerst van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug naar het kastje. Daar mogen we uiteindelijk een applicationform invullen en achterlaten voor de muur (Julie).

Blij met deze bliksemactie stappen we in de auto om even bij Emu Bay te gaan kijken, in de LP staat dat dit een populair en veilig zwemstrand is, lijkt ons perfect om de kayaks te proberen. Het is bijna niet te geloven hoe mooi helder en blauw het water ook hier weer is, het strand is inderdaad breed en we lachen als we zien dat de locals gewoon hun 4x4’s t strand oprijden. Dat kan makkelijk want er is bijna niemand, wel vreemd als je bedenkt dat t zaterdag middag is en schitterend mooi weer! Wij blijven met de auto netjes op t gras, willen straks niet vast komen te zitten in t zand, en laden de kayaks zo van de auto, t strand op. Ook hier weer veel pelikanen in t water, die trekken zich helemaal niets van ons aan. Wat zijn die vogels trouwens groot! En mooi!



We durven nog niet heel ver de zee op want we hebben gehoord dat rond t eiland veel haaien voorkomen, maar zoals de naam al zegt, is het een baai en daar durven we wel. We gaan best diep, dieper dan de peddel lang is zeg maar, maar de bodem blijft aldoor prima in zicht.


Omdat we dus nog niet zo veel ervaring hebben met t kayakken, besluiten we in t ondiepere stuk even wat reddingsprocedures (hebben we in ons boek gelezen) te proberen. We trekken wel wat bekijks van de vissers die op de jetty staan, maar als ze ons zien lachen schenken ze verder geen aandacht aan Roberts over the top Lotus-slachtoffer-performance.




’s Middags worden we gebeld door Julie van het Ozone Hotel, of we maandag om 10:00 uur langs willen komen voor een sollicitatiegesprek… Tuurlijk!

Zondag 11 november staan we (alwéér) vroeg op, deze keer om richting de zuid-westkant van het eiland te gaan. We beginnen bij Seal Bay, waar we een NP-permit kopen waarmee we een jaar lang toegang hebben tot alle parken op het eiland. We schrijven ons meteen maar in de voor de guided tour die ons het strand op leidt. Dit is ook meteen de enige manier waarop je dit strand op mag, dit ter bescherming van de Australische zeeleeuwen. Als we met gids Paul richting het strand lopen over de boardwalk, zien we al een enorme zeeleeuw vanuit de duinen, zeg maar náást ons, ook richting strand hobbelen.


Als we het strand op komen, zijn we er stil van; overal zeeleeuwen, pups, moeders, vaders, lekker uitrustend in de zon, spelend in de golven of achter elkaar aan hobbelend. Wat een prachtig gezicht! Paul vertelt dat de zeeleeuwen drie dagen achtereen jagen in zee en vervolgens drie dagen lang uitrusten en de pups voeren met moedermelk. De pups worden dus telkens drie dagen alleen gelaten, dus áls de moeders aan land zijn, drinken ze zich helemaal rond. Paul let goed op of iedereen wel bij ons groepje én minimaal 10 meter bij de zeeleeuwen vandaan blijft.






Robert is erg onder de indruk van het geheel en vraagt aan Paul welke kwalificaties een gids precies moet hebben. Deze zegt dat Robert maar even met de manager moet gaan praten. De manager vertelt dat we nét een week te laat zijn omdat ze net een sollicitatieprocedure hebben afgesloten. Jammerjammerjammer! Ze kletsen nog even verder en dan vraagt ze of Robert tóch zijn cv wil achterlaten omdat de gidsen die tijdens het zomerseizoen aan t werk zijn in de herfst allemaal weer richting t vasteland verdwijnen en ze dan nog steeds gewoon gidsen nodig hebben. Wie weet, dus!

Vanaf Seal Bay rijden we richting Vivonne Bay, alwéér een schitterend blauw-witte baai.





In de general store die ook dienst doet als benzinepomp, restaurant en tourist office eten we even wat. Aan het meisje achter de kassa vragen we of zij toevallig ook werk weet, zijbelt meteen haar tante die een grote boerderij aan de westkant van het eiland heeft. Volgens haar heeft haar tante altijd werk, al is het maar als WOOF-er. Helaas neemt haar auntie niet op, ze geeft ons wel het adres en schrijft onze gegevens op, leuk hoor! Iedereen hier is zo extreem behulpzaam!

Na Vivonne Bay rijden we langs het KI Wilderness Retreat (een schitterend luxe oord waar we voor t gemak ook nog maar even onze gegevens achterlaten!) richting Flinders Chase NP. Onderweg moet ik plassen en terwijl Robert even een stukje langs de weg loopt, hoort hij gekraak hoog in een boom…. Jawel, onze eerste real life koala! Wat lief! We hadden natuurlijk al wel eens foto’s gezien, maar in t echt zien ze er zó lief uit, echt een knuffeldiertje! Hij trekt zich lekker niets van ons aan en kauwt rustig verder op zijn eucalyptusblaadjes terwijl hij af en toe zn hoofd omdraait.


We rijden verder en bij de parkeerplaats van Flinders Chase zien we een Duits stel dat uitgebreid richting boomtop staan te staren. “Vee sink it is a kooowaaalaaaa”, well, we think so too! We maken wat mooie foto’s! Later komt de jongen nog naar ons toe en zegt “hef joe sien ze ozzer koowaaalaaa toe?” Now and off!




We rijden het park in en gaan richting de Remarkable Rocks, we laten de foto’s verder wel voor zich spreken!






Nóg dieper het park in (en verder van de bewoonde wereld, we zien helemaal niemand meer…) komen we bij Admirals Arch, maar daarover schrijven we morgen. We zitten nu nl in de auto vóór de bieb in Kingscote, daar hebben we gratis internet, maar t is al laat en donker en we zijn moe!