Eerste werkdagen en Adelaide

Op maandag 19 november was het dan zo ver… onze eerste werkdag als waitress en barman at the Ozone!
Iedereen heet ons erg hartelijk welkom, dat is alvast leuk beginnen. We krijgen aparte trainingen, Martine wordt ingewerkt in de bistro en Robert in de naastgelegen bar. Het werk is niet moeilijk (duh!), maar omdat alles nieuw is en de locals gewend zijn hun bestelling in plat Ozzies te mompelen, kost het best nog wat moeite! Maar…we leren snel, en komen erachter dat onze werkzaamheden onderling nogal verschillen (understatement!).
Terwijl Martine tot aan haar oksels in de sju staat voorgerechten te prepareren en uit te serveren, de afwasmachine in- en uitpakt, uitgekafferd wordt door de chef (Gordon Ramsay is er niets bij!), menu’s uitdeelt, klanten hun plek wijst, bestellingen opneemt, tafels afruimt en schoonpoetst (meestal allemaal tegelijk!), staat Robert steevast met een theedoek glazen poetsend achter de bar, vriendelijk lachend en kletsend met de klanten. Hmmmm, what’s wrong with this picture..?
Bovendien heeft Martine zgn split shifts, dat betekent dat ze bv ’s ochtends om 6.30 uur moet beginnen met de breakfast service, om 10.30 vrij is en dan ’s middags om 5.30 pm weer begint voor de dinnerservice die duurt tot ongeveer 10.30 pm. Lange dagen dus. Maar… we klagen niet want het is erg gezellig en we verdienen geld!

Deze week kregen we ook bericht van de shipping company dat onze spullen (onze 12 dozen-en-een-koffer, weet je nog?) ein-de-lijk zijn aangekomen in Adelaide. Tijdens de boeking werd gezegd dat het ongeveer 3 november zou worden, later werd het ineens 6. Toen hoorden we een hele tijd niets en nu dus, op 19 november was het zover. Het probleem (nou ja, de uitdaging) was alleen dat wij inmiddels op KI zitten, een dure boottocht en 3 uur reizen vanaf Adelaide…


Bovendien was de auto een beetje gewond en moest eerst opgelapt. Maar Robert ging in regel-modus en heeft getelefoneerd, gefaxed en gemailed tot hij erbij neerviel, maar het is gelukt!



Gelukkig werkte verder ook iedereen ongelofelijk goed mee; we konden onze shifts in het hotel ruilen zodat we 2 dagen achter elkaar vrij zouden zijn. De mechanics in Kingscote hebben overgewerkt aan onze auto zodat we op tijd weg konden. De mensen van Customs in Adelaide hebben ons ontzettend goed geholpen zodat we op dezelfde dag de spullen door de douane konden krijgen, ermee naar Quarantine konden en de inspectie gedaan konden krijgen. Dit is nogal uitzonderlijk omdat dit normaal gesproken uitgespreid wordt over 3 dagen! Bravo dus! De meneer die de inspectie van onze spullen deed (zelf een emigrant vanuit Bangladesh) had op onze packinglist een aantal dingen aangekruist die hij even wilde zien. Dat waren de schoenen, de snorkelspullen en de kampeerspullen. De tent werd helemaal uitgepakt en uitgeschut, tot en met het laatste Italiaanse grassprietje aan toe!


De tentharingen werden apart gelegd en moesten met insectenverdelger bespoten worden, net als onze hardloopschoenen met modder uit t Norgerbos er nog aan… Hij legde uit dat de agrarische sector in Australië al jarenlang vrij is van ziektes en daardoor weinig tot geen resistentie heeft. Als er dan via zaden, modder oid een ziekte wordt binnengebracht, kan dat de hele sector in een keer om zeep helpen en daarmee de Australische economie, die voor een groot deel drijft op de boeren. Na een klein uurtje zijn we zover en kunnen we alles in de Daewoo stoppen. Wonder boven wonder past het en we rijden Port Adelaide uit, nadat we heerlijke pancakes hebben gegeten en dolfijnen in de haven hebben zien zwemmen! We gaan eerst shoppen bij K-mart, heerlijk, alles wat ze op t eiland niet hebben, en dat is veel, halen we hier. Dan door naar Adelaide voor een lekker restaurantje en dan door naar Glenelg, waar we overnachten in het Beach Hostel.




De volgende ochtend gaan we via onze vrienden van Roofrack City voor een upright kayak systeem, naar Adelaide, waar we verder shoppen in Rundle Mall, helemaal in de kerstsfeer.


We schrikken allebei van de drukte en het lawaai en alle mensen en het drukke verkeer…. We zijn er verbaasd van, 2 weken op het stille eiland en nu al verpest?

’s Middags terug in Kingscote (Kingers voor intimi) bellen we met een vriendin van een collega die een huis te huur heeft. We twijfelen erg als we horen dat het ongeveer 10 minuten rijden is vanuit Kingers. We hebben maar 1 auto en met onze ongelijke werkuren is dat niet handig. Bovendien hebben we, verwend als we zijn, onze zinnen gezet op een huis vlakbij zee, of in ieder geval op loopafstand van. We gaan, voornamelijk uit beleefdheid, toch maar even kijken, en….. we worden stapelverliefd op het huis!!!

Het ligt aan de Springs Road, inderdaad 12 minuten rijden vanuit Kingers, erg afgelegen en op een enorme lap grond.



Er staan Eucalyptusbomen op het erf waar af en toe koala’s in zitten, de wallabies en de kangoeroes springen ’s avonds door de tuin, er lopen possums over het erf en er is een enorme volière met schitterende vogels en… het huis staat op palen!!! We kijken elkaar lachend aan en weten het meteen: dit wordt ons thuis!!!









De eigenaresse heeft het huis samen met haar man 45 jaar geleden gebouwd, zelf hebben ze erin gewoond, hun dochter heeft er in gewoond met háár kinderen en nu verhuren ze het dus. Er zijn 3 slaapkamers en een soort van tuinkamer met een porch, er is een washok en in de woonkamer is een houtkachel (hoera!!). De badkamer heeft een douche én een bad, er is een carport en de tuin gaat zover als onze ogen reiken. In de tuin staat een enorme regenton, groter dan onze woonkamer in Groningen, en die levert water voor het toilet en de douche.
We spreken een lease van 6 maanden af en we kunnen er ws eind deze week al in. We moeten nu dus als een gek meubels gaan verzamelen om alle kamers een beetje te vullen. De eigenaresse zegt dat ze nog wel het een en ander heeft staan aan meubels die we mogen gebruiken. Bovendien zijn er geregeld garage-sales in de buurt dus dat moeten we ook even in de gaten houden. We willen nl niet weer alle spullen nieuw kopen omdat we niet weten hoe lang we hier blijven. (We zijn niet van plan om weg te gaan, hoor, maar je weet nooit wat er op ons pad komt en het verkopen van onze spullen in Nld is nog zó kort geleden dat we het zonde vinden om nu nieuw te kopen en het hele zaakje straks weer te moeten verkopen, snappie?).

Plaatjes uit de omgeving...

Speciaal voor de kinderen uit Optimist, voor Cornelis en verder natuurlijk voor iedereen die het leuk vindt om plaatjes van onze omgeving te bekijken!

Bay of Shoals







De pier van Kingscote




De dorpsstraat van Kingscote


Het uitzicht als we vanuit ons huisje bij de Backpackers de straat oplopen



De slijterij waar twee weken geleden drie pinguïns binnen stonden, het is niet bekend wat ze wilden kopen...

Een goeie dag voor diermanagers!

Helaas, helaas, ons autootje die het tot nu toe zo goed gedaan had heeft het zwaar. Die staat nu bij de garage om te kijken of er nog iets aan te doen is. Door het warme weer, het heuvelachtige landschap en de weerstandverhogende kajaks op het dak is ie te warm geworden en kon niet voldoende gekoeld worden. We hebben hem dus nu bij de garage achtergelaten. Als het goed is weten we volgende week meer. U wordt op de hoogte gehouden.

Maar doordat we geen auto tot onze beschikking hadden leek het ons een goed plan om langs de kust van Kingscote naar Brownlow te lopen. Een slingerend paadje van een paar km over rotsen en strand. En het was een heerlijke dag. Een stuk frisser dan de vorige dagen, bewolkt, behoorlijk wat wind maar toch heerlijk. Lekker chillen, even gedag gezegd bij de yacht club (waar de zeilende kinderen net uit het water werden geseind omdat er een haai gesignaleerd was van ongeveer 5 meter(!) en hun zeilbootjes meer op hun kant lagen dan rechtovereind), langs zwarte zwanen, pelikanen en mooie duinen geslenterd tot aan Brownlow.

Maar het werd pas echt gaaf toen we terugliepen. Ik wilde natuurlijk zo lang mogelijk over het strand lopen om te kijken of we nesten konden vinden van de pinguïns die hier op het eiland leven. En met mijn superwildlifespotter Martine aan mijn zijde duurde het dan ook niet lang of we vonden twee nesten. Je kunt op de foto ook heel duidelijk zien waar de ingang is omdat de kleintjes, wanneer ze poepen, hun achterste uit het hol steken om die klus te klaren. En op de tweede foto kun je het jong en een van de ouders redelijk goed zien. Eén van de ouders blijft dus altijd achter bij het jong terwijl de ander de hele dag de zee op gaat om voedsel te vangen. Supergaaf om te zien.





Helaas kun je niet het hele stuk op het strand lopen maar moet je ook een stuk via de hoger gelegen rotsen afleggen. Daar loop je op smalle paadjes tussen de struikjes met uitkijk over de zee. Echt super en ook daar turen we weer over het water om te kijken of we rugvinnen kunnen ontdekken in de golven. Geen rugvinnen helaas maar Martine ziet op ongeveer 50 cm naast het pad een slang liggen, een prachtige zwarte (hij heet hier ook black snake). Eén van de twee giftige slangensoorten op het eiland. De andere soort, geloof het of niet, heet brown snake. Je kunt onze slang op de foto nog net een beetje zien als hij wegschiet onder een rots.



Ik ben verbaasd over de snelheid waarmee ze bewegen en helemaal over het feit dat Martine er tien meter verder nog eentje ziet. Wel een beetje creepy om te merken dat ze dus in die struikjes leven waar we al de hele tijd vlak langs lopen maar wel goed om te zien dat ze best wel schuw zijn want zodra Martine een foto probeert te maken schiet de slang alweer de bosjes in.

Ik loop inmiddels op diermanagement wolkjes als we druk over de slangen aan het kletsen zijn. Dan zie ik opeens toch iets meer gespetter in het water dan de wind met de golven doet en dan zie ik ze… dolfijnen! Onze eerste dolfijnen in Kingscote. Wij rennen als een gek naar een plek dichterbij het water en dan zien we een stuk of 7 dolfijnen vlak langs de kust zoeken naar voedsel. Ze waren zó dichtbij. Wij als een gek proberen foto's te maken maar dat is toch lastiger als het lijkt. Van de 300 foto's zie je er op maar een stuk of 10 een vage rugvin ha ha ha, op de rest van de foto's zie je slechts water. Maar om ook even lekker te genieten gingen we op een rots zitten vlakbij het water en tot onze verbazing keerde de dolfijnen ongeveer 100 meter verder om nogmaals een fly-by te doen op echt maar een paar meter afstand!!! Echt super!!









De dolfijnen zwommen echt op een paar meter afstand langs het openbare zwembad. Dit zwembad is een beetje apart. Het staat in verbinding met het zeewater maar is toch afgeschermd zodat er geen gevaarlijke beesten bij kunnen. En dat willen ze ook graag zo houden…





Dat was het weer even. Vandaag weer even lekker relaxen en morgen aan het werk!

Latorrrrrrrrrrrrrrrrr

Weer een regeldag

Vandaag was weer een echte regeldag. We hebben met Bob, de oude meneer die het hostel hier runt, afgesproken dat we hier voorlopig blijven, maar dan wel in het hutje in de tuin. We hebben een weekly rate afgesproken, past ons heel wat beter dag de dagelijkse prijs van $55,-!! We zijn dus vandaag verhuisd, van room #1 naar private cabin in the backyard.


Het is echt heel erg gaaf! We hebben een bureau, een bank, een eettafel, een koelkast en een tweepersoonsbed. Alleen geen kast, dat is een beetje jammer, want dat betekent dat we gewoon nog steeds uit de koffer leven. Onder leiding van Bob zijn we vanmiddag even naar The Godshop geweest, zo noemen de locals de inbrengwinkel die de kerk runt hier in Kingscote. We hebben wat borden, kopjes en glazen gekocht. Ook nog een hideous rokje voor Martine, we moeten nl zelf voor zwarte rok en broek zorgen, voor onder onze uniformbloes…

Want…. Het gesprek met Chris de Manager van het Ozone Hotel ging goed, hij was erg tevreden en we moeten ons morgen om half tien melden, dan krijgen we een rondleiding en een voorstelrondje (lijkt ons niet meer nodig, want overal waar we komen hebben mensen al over ons gehoord of ons al zien rijden, the people with the kayaks!) en moeten we de papieren die we vandaag hebben gekregen, ingevuld weer inleveren. Een flinke stapel, bankgegevens, superannuation (pensioen), mission statement enzovoorts, het staat er allemaal in. We beginnen dan maandag echt met werken!
We moeten op 3 december een cursus volgen,”Responsible Service of Alcohol”, dat is verplicht bij de wet voor iedereen die alcohol mag inschenken voor mensen. Robert moet ook z’n gaming license halen, hahaha, dat hij zwaar verslaafd is geweest aan BF2 heeft’ie er maar niet bij verteld! Gaming license is verplicht omdat Robert achter de bar gaat staan en daar is dus ook een TAB afdeling bij (wedden op paardenraces, schaapscheerwedstrijden, pelikaanrijden, weet ik veel..).

Om te vieren dat we nu écht zijn aangenomen hebben we bij de bottleshop (naast de Ozone) wat lokale wijntjes gekocht, eentje heet “Bloody Good Red” en de andere “Shearing Shed Red”. De Bloody Good Red is inderdaad bloody good!
De man van de bottleshop (Mick, onze toekomstige collega…) begon een praatje (net zoals de man van de bank, de bakker, de kassière, de mevrouw van de bieb, de meneer in de DIY, de mevrouw van de enige kledingwinkel op t eiland en de dames van de Godshop trouwens… haast kennen ze hier niet, HEERLIJK!!!) en zat wat te vissen. Aan zn vragen konden we merken dat hij heeeeel goed wist wie wij waren. We vertelden dat we as maandag beginnen in de bar, hij keek heel sneu en zei tegen Robert: “oi fought you was cumming ‘ere, mate”. Hij had zich al verheugd op zn nieuwe gezellige collega!!! Maar, zoals Chris al zei, we beginnen in Food& Beverage en dan wordt er gekeken of we bevallen en of we onze talenten ook nog naar andere departments kunnen shiften.

We hebben ons adres hier in Kingscote voorlopig ook maar doorgegeven aan alle officiële instanties, het lijkt er dus op dat het voorlopig KI blijft voor ons!!! (wie ons adres wil hebben moet maar even een mailtje sturen of aan mn ouders vragen!).

We hebben met dat in ons achterhoofd trouwens nog een ultra-foute aankoop gedaan. Ik schrijf we, maar dat moet ik van Robert veranderen, IK heb een ultra-foute aankoop gedaan. Alles en iedereen hier is al volledig in Kerststemming en bij ons wil het maar niet komen… Niet zo gek natuurlijk, we hebben volop zomer! Maar dan blijft het extra raar om iedereen te horen over de topdrukte die verwacht wordt op t eiland met de kerst, kerstliedjes op de radio, alles in de winkels in kerstsfeer, ik zag gisteren in een woonhuis de eerste kerstboom al compleet opgetuigd staan! Omdat ik niet wil dat we straks in februari zitten en heel kerst vergeten zijn, heb ik dit gekocht:

Lief he? Hij staat op onze sunporch! Ik heb al besloten dat wanneer we 1 december nóg geen kerstgevoel hebben, ik ook nog lampjes ga ophangen en van die hoerige slingers enzo!

KI: Admirals Arch

Wat weer een superreacties! Inderdaad, wij kunnen erg goed emigreren ;-)
Zodra we echt aan t werk zijn geweest zullen we foto's van ons in uniform plaatsen...

We hadden jullie het vervolg van onze eerste dagen op KI nog beloofd, bij deze:

Nadat we uitgekeken waren (not!) bij de Remarkable Rocks, reden we verder richting Weir's Cove en kwamen we uiteindelijk bij Admirals Arch. Een schitterend uitgeërodeerde boog van rots waaronder de golven het strand opbeuken. Tussen de rotsen liggen de New Zealand Fur Seals te zonnen. Opnieuw adembenemend mooi. We vragen ons af of, áls we hierblijven, we ooit gewend zullen raken aan de mooie omgeving en of we ooit zonder oohs en aahs een baai in kunnen kijken... Ik kan t me niet voorstellen!




Als we terugrijden richting Kingscote zien we ineens 3 kangoeroes in het veld naast de weg. We stappen natuurlijk even uit en gelukkig trekken ze zich helemaal niets van ons aan en grazen rustig door.




We staan op maandag op tijd op en trekken onze nette kleren aan, het is tijd voor ons eerste sollicitatiegesprek!


We zijn allebei erg relaxed omdat alles en iedereen dat is hier op t eiland. Julie en Ann, de ladies met wie we het gesprek hebben, zijn erg aardig en bieden ons een baan aan. Wat we precies gaan doen is nog een beetje vaag, waar ze maar hulp nodig hebben. Het is most likely dat we in de bediening terechtkomen. Ze vertellen dat de bottleshop naast t hotel van dezelfde eigenaar is, en daar hebben ze ook hulp nodig. Wij vinden alles prima. Helemaal wanneer ze vertelt dat er een paar dagen geleden drie pinguïns in de slijterij stonden, nou, dáár willen wij wel werken!
We spreken af dat we as woensdag met de manager gaan praten over wat we precies gaan doen. Wij vinden alles prima. Hebben wij nog een paar dagen om de tourist uit te hangen voordat we hard aan t werk moeten!
Dat doen we dan ook de rest van de maandag (kayakken in Christmas Cove) en de dinsdag.

Dinsdag rijden we nogmaals naar Seal Bay, waar de Australian Sea Lions op t strand liggen, gewoon omdat we toch een jaar lang gratis toegang hebben tot alle parken op t eiland met onze permit, en gewoon, omdat t zo mooi was!


Daarna rijden we door naar Hanson Bay en Hanson Bay Sanctuary. We hebben vorige week een mailtje gehad van Eveline, een zeeuws meisje, die runt de sanctuary samen met haar man Greg, een aussie. We hadden hun destijds en mail gestuurd met onze cv's, voor je-weet-maar-nooit en we kregen meteen een reactie in t Nederlands! Dat was natuurlijk leuk, vandaar dat we graag even wilden kennismaken. Zij wonen midden in de landerijen, runnen een hostel en een luxe accommodatie daar en leiden guided night walks door een bos vol met koala's. Het is er echt prachtig! Ze zijn ook allebei erg aardig en hartelijk en nodigen ons uit voor een meal en een nightwalk, dat gaan we zeker snel een keertje doen! Ze vertellen veel over de koala's en de kangoeroes op het eiland, ze hebben een eigen joey als huisdier. Deze is gered uit de buidel van de moeder die door een aanrijding overleden was. Dat gebeurt hier erg veel, vooral tijdens de schemering, dan komen alle dieren volop in actie en trekken naar het lekkere warme wegdek. Helaas kun je ze als automobilist dan niet meer ontwijken...

Kangaroo Island

Zaterdag 10 november extreem vroeg opgestaan, om 5 uur gaat de wekker want om half negen moeten we ons melden in de haven van Cape Jervis. Het is ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Adelaide, maar omdat we de weg niet weten, we eerst nog moeten tanken en de bandenspanning moeten opmeten, omdat we nog niet zo ervaren zijn in het opladen en vastmaken van de kayaks, hebben we besloten overal ruim de tijd voor te nemen.
Het blijkt niet overdreven, want iets na half negen rijden we de haven binnen, na een rit door het mooiste landschap ooit! We noemen het de ooh en aah route, want dat is wat we na iedere bocht weer roepen, schitterend glooiende heuvels, verrassend groen, mooie huizen, schattige dorpjes en ontelbare papegaaien en kaketoes in alle denkbare kleuren. Vlak voor Cape Jervis zien we een groepje kangoeroes door de heuvels stuiteren. Het helpt natuurlijk ook dat het nu al heel erg lekker warm is en dat de lucht strakblauw is!

Robert rijdt de auto de boot op, ik moet lopend en we varen om negen uur naar KI. De boottocht is fantastisch, we zien een grote groep dolfijnen die heerlijk spelend op de golven met ons mee zwemt.




Als we de haven van Penneshaw invaren zien we ontzettend helder blauw water, een stuk strand dat is afgezet als Penguin Rookery, en iemand die tussen de dolfijnen door aan t waterskiën is, hmmmmm, hier kunnen we wel aan wennen!



We rijden via het Tourist Information Centre in Penneshaw en een Pelikanenstrandje in American River waar we even een broodje eten naar Kingscote. Daar hebben we 5 nachten geboekt in het Backpackers Hostel. We krijgen allebei een enorm Vancouver Island gevoel bij de dorpjes waar we doorheen rijden en helemaal Kingscote, de hoofdplaats van KI, lijkt precies op Tofino, VI.

Het hostel is verlaten, de deur is wel open en op t noticeboard staat een boodschap van Bob: “Robert, you’re in room #1, I’ve gone to a concert and will be back later”. De sleutel zit in de deur zodat we wel lekker onze spullen kunnen droppen.

We gaan even een hapje eten in Kingers, zoals ze Kingscote hier noemen, en omdat we toch hier zijn, vragen we iedereen die we spreken of ze ook van mensen weten die nog op zoek zijn naar staff for the summer. We krijgen een aantal goede tips, bellen wat af en kopen The Islander, de lokale krant. We horen dat ze bij de supermarkt en in het Ozone Hotel nog mensen zoeken. De super hoeft niet zo voor ons, dus gaan we maar eens in t hotel kijken. Het voelt best wel raar en onwennig om dat op deze manier te doen. We lopen op slippers en alles aan ons straalt ‘vakantie!’ uit. De Ozone is een groot hotel met een restaurant, een pub een natuurlijk een TAB (dat is een wedkantoor, zie je in Australië op iedere straathoek, niet overdreven). Het ligt aan zee en vanuit het restaurant heb je schitterend uitzicht over het helder blauwe water van de baai…
We worden eerst van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug naar het kastje. Daar mogen we uiteindelijk een applicationform invullen en achterlaten voor de muur (Julie).

Blij met deze bliksemactie stappen we in de auto om even bij Emu Bay te gaan kijken, in de LP staat dat dit een populair en veilig zwemstrand is, lijkt ons perfect om de kayaks te proberen. Het is bijna niet te geloven hoe mooi helder en blauw het water ook hier weer is, het strand is inderdaad breed en we lachen als we zien dat de locals gewoon hun 4x4’s t strand oprijden. Dat kan makkelijk want er is bijna niemand, wel vreemd als je bedenkt dat t zaterdag middag is en schitterend mooi weer! Wij blijven met de auto netjes op t gras, willen straks niet vast komen te zitten in t zand, en laden de kayaks zo van de auto, t strand op. Ook hier weer veel pelikanen in t water, die trekken zich helemaal niets van ons aan. Wat zijn die vogels trouwens groot! En mooi!



We durven nog niet heel ver de zee op want we hebben gehoord dat rond t eiland veel haaien voorkomen, maar zoals de naam al zegt, is het een baai en daar durven we wel. We gaan best diep, dieper dan de peddel lang is zeg maar, maar de bodem blijft aldoor prima in zicht.


Omdat we dus nog niet zo veel ervaring hebben met t kayakken, besluiten we in t ondiepere stuk even wat reddingsprocedures (hebben we in ons boek gelezen) te proberen. We trekken wel wat bekijks van de vissers die op de jetty staan, maar als ze ons zien lachen schenken ze verder geen aandacht aan Roberts over the top Lotus-slachtoffer-performance.




’s Middags worden we gebeld door Julie van het Ozone Hotel, of we maandag om 10:00 uur langs willen komen voor een sollicitatiegesprek… Tuurlijk!

Zondag 11 november staan we (alwéér) vroeg op, deze keer om richting de zuid-westkant van het eiland te gaan. We beginnen bij Seal Bay, waar we een NP-permit kopen waarmee we een jaar lang toegang hebben tot alle parken op het eiland. We schrijven ons meteen maar in de voor de guided tour die ons het strand op leidt. Dit is ook meteen de enige manier waarop je dit strand op mag, dit ter bescherming van de Australische zeeleeuwen. Als we met gids Paul richting het strand lopen over de boardwalk, zien we al een enorme zeeleeuw vanuit de duinen, zeg maar náást ons, ook richting strand hobbelen.


Als we het strand op komen, zijn we er stil van; overal zeeleeuwen, pups, moeders, vaders, lekker uitrustend in de zon, spelend in de golven of achter elkaar aan hobbelend. Wat een prachtig gezicht! Paul vertelt dat de zeeleeuwen drie dagen achtereen jagen in zee en vervolgens drie dagen lang uitrusten en de pups voeren met moedermelk. De pups worden dus telkens drie dagen alleen gelaten, dus áls de moeders aan land zijn, drinken ze zich helemaal rond. Paul let goed op of iedereen wel bij ons groepje én minimaal 10 meter bij de zeeleeuwen vandaan blijft.






Robert is erg onder de indruk van het geheel en vraagt aan Paul welke kwalificaties een gids precies moet hebben. Deze zegt dat Robert maar even met de manager moet gaan praten. De manager vertelt dat we nét een week te laat zijn omdat ze net een sollicitatieprocedure hebben afgesloten. Jammerjammerjammer! Ze kletsen nog even verder en dan vraagt ze of Robert tóch zijn cv wil achterlaten omdat de gidsen die tijdens het zomerseizoen aan t werk zijn in de herfst allemaal weer richting t vasteland verdwijnen en ze dan nog steeds gewoon gidsen nodig hebben. Wie weet, dus!

Vanaf Seal Bay rijden we richting Vivonne Bay, alwéér een schitterend blauw-witte baai.





In de general store die ook dienst doet als benzinepomp, restaurant en tourist office eten we even wat. Aan het meisje achter de kassa vragen we of zij toevallig ook werk weet, zijbelt meteen haar tante die een grote boerderij aan de westkant van het eiland heeft. Volgens haar heeft haar tante altijd werk, al is het maar als WOOF-er. Helaas neemt haar auntie niet op, ze geeft ons wel het adres en schrijft onze gegevens op, leuk hoor! Iedereen hier is zo extreem behulpzaam!

Na Vivonne Bay rijden we langs het KI Wilderness Retreat (een schitterend luxe oord waar we voor t gemak ook nog maar even onze gegevens achterlaten!) richting Flinders Chase NP. Onderweg moet ik plassen en terwijl Robert even een stukje langs de weg loopt, hoort hij gekraak hoog in een boom…. Jawel, onze eerste real life koala! Wat lief! We hadden natuurlijk al wel eens foto’s gezien, maar in t echt zien ze er zó lief uit, echt een knuffeldiertje! Hij trekt zich lekker niets van ons aan en kauwt rustig verder op zijn eucalyptusblaadjes terwijl hij af en toe zn hoofd omdraait.


We rijden verder en bij de parkeerplaats van Flinders Chase zien we een Duits stel dat uitgebreid richting boomtop staan te staren. “Vee sink it is a kooowaaalaaaa”, well, we think so too! We maken wat mooie foto’s! Later komt de jongen nog naar ons toe en zegt “hef joe sien ze ozzer koowaaalaaa toe?” Now and off!




We rijden het park in en gaan richting de Remarkable Rocks, we laten de foto’s verder wel voor zich spreken!






Nóg dieper het park in (en verder van de bewoonde wereld, we zien helemaal niemand meer…) komen we bij Admirals Arch, maar daarover schrijven we morgen. We zitten nu nl in de auto vóór de bieb in Kingscote, daar hebben we gratis internet, maar t is al laat en donker en we zijn moe!