New Zealand Fur Seals

We hebben de meest bijzondere twee dagen meegemaakt in de afgelopen week!
Al meer dan een maand geleden lazen we ergens in een obscuur document op t werk, dat DEH (onze werkgever) ieder jaar in januari een telling doet van de New Zealand Fur Seals (zeeberen in t Nederlands) die rond Kangaroo Island leven. Dat doen ze door gedurende twee dagen de haren te knippen van 1600 pups (kort gezegd: seal clippings). Twee dagen later doen ze op precies dezelfde plekken een zgn. recapture waarbij ze een bepaald aantal pups vangen en wegen en tellen hoeveel van deze pups geknipt zijn. Op deze aantallen laten ze dan een verdeelsleutel los waardoor ze kunnen vaststellen hoeveel dieren er zijn en of ze een endangered species zijn. Klinkt ingewikkeld, of niet?
Omdat wij heel erg graag als volunteers wilden meedoen met deze spectaculaire actie, hebben we (vnl Robert!) als een gek lopen lobbyen bij onze manager op Seal Bay. Het heeft gewerkt, want we mochten als 'newbies' meehelpen met het knippen van de pups! We hebben er enorm naar uitgekeken en ons heel goed ingelezen, deze dieren zijn nl weer heel anders dan de Australian Sea Lions waar we normaal op Seal Bay mee werken.

De clippings vonden plaats in het Cape Gantheaume National Park, extreem moeilijk bereikbaar over vreselijke rotspaadjes:



Over een stuk van 18 km hebben we ruim 1.5 uur gedaan. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming kregen we kneepads en scharen uitgereikt en een briefing over hoe de pups te vangen, hoe we ze moesten vasthouden en hoe we moesten knippen en daarna weer voorzichtig loslaten. Na een supersteile afdaling te voet, kwamen we aan in een baai met honderden pups (de NZFS heeft nogal een ander dieet dan de ASL, ieks, we roken ze al voordat we ze zagen!!) die allemaal zeer nieuwsgierig naar onze moeizame afdaling keken. De rest van de deelnemers (allemaal zeer ervaren wildlife handlers, wij waren de enige nieuwelingen!) ging zonder aarzelen zeer profi te werk: pups vangen, knippen en weer loslaten. En ik? Ik wist even niet wat me overkwam, stond er een beetje verloren bij, in mijn ogen was t net de eerste vijftien minuten van Saving Private Ryan: het gekrijs van de pups was oorverdovend, complete paniek, ze probeerden weg te kruipen en zich te verstoppen onder de rotsen, hard krijsend en bijtend (t zijn net gremlins!) als ze toch opgepakt worden, brrr. Ik had even t idee dat ik hier helemaal niet aan mee kon doen en toen ik naar Robert keek zag ik dat hij t zelfde had. Ik moest mezelf even streng toespreken (ditisgoedvoordedierenditisgoedvoordedierenditisgoedvoordedieren) voordat ik een pup kon vangen en zn haartjes kon knippen. Maar dat wás me toch bijzonder!!! (en niet alleen om hoe schattig ze eruit zien met hun verse haircut, aaaaahgossie!)

Hier even wat foto's:































Doordat de beestjes niet weten wat ze overkomt, poepen en piesen ze in complete paniek van zich af, en zoals je op de foto's ziet, zitten we met onze knieen om ze heen, en duurde het maar even voordat we compleet onder de uitwerpselen zaten, stínken, niet gewoon meer.
's Avonds overnachtten we in onze tentjes in t park, echt bushkamperen: geen stromend water, geen wc's, geen faciliteiten. We lagen dus stevig riekend in onze tent en de volgende dag moesten we nog eens 800 pups knippen!

Na twee dagen (en opnieuw een 18 km lang rotspad waar we een eeuwigheid over deden) waren we weer thuis en hebben we wel 45 minuten onder de douche gestaan! Op dit moment is een andere groep volunteers bezig met de recapture en t wegen van de pups zodat we nog niet weten wat de final numbers zijn, maar dat horen we hopelijk volgende week!!

Zeeleeuwenpup geboren!

Toen ik vorige week vroeg de woonkamer inliep zag ik ineens iets op de oprit lopen, of beter gezegd: springen... Door de droogte en warmte komt t wildlife steeds dichter bij de bewoonde wereld op zoek naar water, zo ook deze drie kangoeroes! Stiekem drinken uit de waterbak van de eenden, terwijl ze ondertussen het huis heel goed in de gaten hielden. Wij fluisteren en tussen de gordijnen door foto's maken. De eenden waren in t geheel not impressed, die stonden een beetje beteuterd te kijken!









Robert klaagde al een tijdje dat zn haar te lang werd en dat hij nodig naar de kapper moest. Nu is de enige kapper hier op t eiland 136 jaar oud en knipt hij élke klant t zelfde, dus had Robert moedig bedacht dat ik t maar eens moest proberen. Dat ik nog niet eens fatsoenlijk mn eigen haar kan vlechten boezemde hem geen angst in, dus op een zonnige middag op de veranda was het zover... Hét moment dat ik ontdekte dat haar knippen echt een vak is. Nadat ik van alle angles foto's had gemaakt zodat Robert zichzelf kon bestuderen (we hebben maar 1 spiegel en die zit vast en biedt dus geen zicht op de achterkant...) waren we het er vrij snel over eens: de tondeuse moest maar weer eens een keer aan de lader!



Nu gaat hij dus weer als vanouds met een gemillimeterd hoofd door t leven. Wel zo lekker want het is inmiddels snoeiheet hier!

Met als uitputtend hoogtepunt afgelopen dinsdag, toen het heetste moment van de dag 48C was... We waren aan het werk, tours leiden tussen de zeeleeuwen door, maar ja, die lagen lekker in de golven af te koelen!
Het verbaasde ons hoeveel mensen nog de moeite namen om met zulke temperaturen hun geairconditionde huis uit te stappen. Met babies, kinderen en bejaarden in de auto en dan vrijwillig drie kwartier over t strand te banjeren, hmmm.
Tijdens een van mijn tours werd een twaalfjarig jongetje onwel, ging gewoon tegen de vlakte! En in plaats van bezorgd te worden, waren de ouders geirriteerd doordat hun 'slappe' zoon de hitte niet aankon. Helaas mag ik mensen niet schoppen tijdens de tours, anders had ik t graag gedaan. Heb de ouders nog wel even streng toegesproken over de gevaren van heat stroke (is uiteindelijk dodelijk!), maar ze waren er geloof ik niet zo van onder de indruk...
Gelukkig was de ergste hitte de volgende dag alweer voorbij en de eeuwige frisse eilandwind weer terug van heel even weggeweest! We genieten alweer een paar dagen van stralend weer!

Geheel tegen de gewoonte in is er van de week een zeeleeuwenpup geboren midden op het strand terwijl wij er allemaal met tranen in onze ogen omheen stonden!!! Dit gebeurt bijna nooit, normaal gesproken verstoppen de vrouwtjes zich vlak voor de bevalling in de rotsen rondom de baai zodat hun pups meteen na de geboorte beschermd zijn tegen de wind, regen, hitte en andere zeeleeuwen.
Ze verhuizen hun pups pas naar het strand als deze een maand of 3 oud zijn. We stonden dan ook allemaal even met onze mond vol tanden toen we ineens een extra paar flippers zagen verschijnen, tússen de achterflippers van een vrouwtje!
Een van onze collega's zag tijdens haar tour ineens een rode luchtbel uit een zeeleeuw komen, gevolgd door allemaal bloederig water. Toen ze dit meldde over de two-way radio, zei de senior guide tegen ons allemaal: snel naar t strand, dit zullen jullie niet vaak zien! Hij bleef in zn eentje achter in het bezoekerscentrum zodat wij dit allemaal mee konden maken! Het was echt een super moment, de bevalling duurde in zn geheel maar 45 minuten, maar we weten natuurlijk niet hoelang ze al weeën had voordat de vliezen braken. Een schitterend, schattig, pluizig bruin bolletje plopte op t strand en liep wankelend, als een soort van Bambi ("beetje wiebelig, ventje!") om zn moeder heen. Aaaaahgossie!!



(Kijk dan, die veeeeel te grote flippers!!!)













We zijn inmiddels helemaal verliefd op dit schattige beestje, maar we zijn gewaarschuwd door onze meer doorgewinterde collega's; de kans dat t in leven blijft is erg klein. Slechts eenderde van alle pups die dit breedingseason geboren zullen worden, zal maar zn 3e verjaardag halen...
Doordat de pup op t strand is geboren heeft hij dus niet zo veel kans om te overleven. Natuurlijk ontbreekt de bescherming van de rotsen waar ik het net over had, maar ook kan het (gek genoeg) nog niet zwemmen! Bovendien zijn de grote, agressieve mannetjes druk in de weer met gevechten heel dicht rondom het vrouwtje, want ongeveer 7 dagen na de bevalling moet ze weer zwanger gemaakt worden. Die gevechten zijn af en toe eng om naar te kijken, ze kunnen enorm hard rennen en de klompjes haar en vlees vliegen soms door de lucht, brrrr... Meteen werd het dus heel belangrijk dat we nóg meer afstand namen dan normaal gesproken al het geval is, vanwege de agressieve bulls!





Nog even wat meer mooie plaatjes:











Ook gaat de Groningen-promotie gewoon door hier bij ons op KI, we waren al een eind op weg met de pet, het t shirt en de theekopjes die we van mn ouders hebben gekregen, de klompsloffen van oma en nu hebben we van Mark Jan en Annet ook nog allebei een t shirt met Groningen-opdruk gekregen!!! Hoera!!!

Zeeleeuwen, klapband en 2009...

Beter laat dan nooit, vinden wij...vandaar alsnog een kerstgroet vanaf Kangaroo Island:



Lekker rustige kerst gehad, gewoon met n tweetjes op de bank met lekker eten en drinken. Kersttijd is de drukste tijd qua toeristen op KI, dus een rustig dagje vonden wij wel ok. Oud en Nieuw hebben we met een heerlijke BBQ gevierd bij Italiaanse vrienden, erg gezellig! Helaas moest Robert op 1 januari om 9 uur weer op t werk zijn, dus laat is t niet geworden.

2009 begon een beetje suf voor ons, en dan heb ik t niet over de muis die vanochtend besloot bij mij onder de douche te komen staan..., maar dan heb ik t over t volgende: Terwijl ik met 2 collega's in onze nieuwe KIA Sportage onderweg was naar Seal Bay (ongev 55 km rijden), begon de auto ineens hevig te schudden en voordat ik kon reageren hoorden we een enorme knal en zag ik iets zwarts langs t raam vliegen. Eerst dacht ik nog dat ik een kangoeroe had aangereden!!! Ik kon de auto met moeite onder bedwang houden en stopte zo snel mogelijk... Ja hoor, een klapband!!! Het complete rijvlak was van mn voorband gevlogen, heeft de moldings (hoe heet dat in t Nederlands?) van de auto gebroken en een dikke kras op de deur achtergelaten. Vet balen!!!!

Voor:



En na:



Gelukkig was een van de collega's een handige meneer en zat t reservewiel er binnen 10 minuten onder (ben best van de emancipatie enzo, hoor, maar als er een band verwisseld moet worden, mag ik graag een man bij me in de buurt hebben;-)). Al met al waren we slechts een paar minuutjes te laat op t werk, dus dat viel nog mee!
('s Avonds nog wel even een mini-inzinking gehad, compleet met migraine aanval, ik kon t idee niet loslaten dat er weet-ik-wat had kunnen gebeuren met mn collega's en met mij en even was ik bang dat ik nooit meer zou durven autorijden, maar gelukkig zijn dat soort gevoelens bij daglicht altijd snel weer verdwenen!)

Vanochtend even de verzekering gebeld, we hebben de auto nl nog maar net en er zit garantie op. Bizar genoeg krijgen we niets vergoed omdat ik de auto niet in de prak heb gereden na de klapband.... Had ik dat wel gedaan, dán hadden we alle schade vergoed gekregen. Is dat nu typisch Australisch of gewoon typisch verzekeringsgemiep? Nou ja, er zijn ergere dingen in de wereld!

Het werk op Seal Bay is erg leuk, maar ook supervermoeiend. Tegen de tijd dat we 's avonds thuis zijn, zijn we zo óp van het geklets de hele dag dat we niets ondernemen en bijna per dag een kwartier eerder naar bed gaan. De 7 uur grens komt al aardig in zicht, haha! Eerst dachten we nog hoopvol dat dat de nieuwigheid zou zijn en dat t na een week beter zou gaan, maar helaas hebben alle collega's dit. Óók diegenen die al meerdere jaren bij Seal Bay werken:-(

Anyway, af en toe is het niet te geloven dat we betaald krijgen voor wat we doen (vreemd genoeg denk ik dat nooit als ik de composttoiletten aan t schrobben ben, hmmm). Ik heb al ontzettend veel geleerd over zeeleeuwen en het voelt erg leuk als mensen na de tour bij me komen om te vragen hoe lang ik al Marine Biologist ben, HAHAHA! Bovendien zitten we precies aan het begin van het breedingseason, dus is er bijzonder veel te zien aan pasgeboren pups, vechtende mannetjes en parende zeeleeuwen! (Árme vrouwtjes met 350 kilo aan mannenzeeleeuwenblubber op zich...) Even wat mooie plaatjes:









Het bijzondere aan het breedingseason is dat dat slechts 1 x in de 17-18 maanden plaatsvindt, dat is nl de draagtijd van de vrouwtjes. Een week nadat haar pup is geboren is ze alweer zwanger, voor 17.5 maanden en zolang heeft ze ook haar pup nog bij zich.

In het begin moest ik erg wennen aan het rondleiden van mensen, maar nu gaat het als vanzelf.
Grappig zijn de vragen die we soms krijgen, "waar leggen ze hun eieren" (als ik net uitgebreid heb verteld over de lange draagtijd enzenz), of "wanneer worden ze gevoerd" (als ik net heb uitgelegd dat we geen dierentuin zijn, maar dat het wilde dieren zijn die 3 dagen lang onafgebroken in zee op jacht gaan naar hun voedsel).
Al een paar keer is het gebeurd dat mensen na afloop naar ons toekomen en zeggen dat wij de eerste Australiers zijn die ze goed kunnen verstaan (Ozzies hebben nou eenmaal een beresterk accent en gebruiken heel veel slang). Ze zijn altijd een beetje teleurgesteld als we vertellen dat we Nederlands zijn, haha!











Helaas gebeuren er ook treurige dingen. Vorige week vonden we 's ochtends een dode aangespoelde zeeleeuw op t strand, aangevallen door een haai. Dat gebeurt helaas wel vaker, alleen zien we meestal de gevolgen hier niet van, omdat de haaien de zeeleeuwen normaal gesproken helemaal opeten. (De foto staat onderaan en is uiteraard niet heel erg smakelijk, niet helemaal doorscrollen naar beneden als je t niet wilt zien!)

Robert heeft met 2 collega's de zeeleeuw opengesneden om te zien of ze zwanger was (was niet zo) en wat de maaginhoud was, erg bijzonder om te zien! (Deze foto's durf ik er niet bij te zetten...) Daarna hebben ze haar begraven in de duinen. Dit heeft me wel weer hernieuwd respect bijgebracht voor haaien en de kracht die ze in hun kaken hebben!

Dit was het weer even voor nu, veel succes met de kou in Nederland (ik hoorde vanochtend dat de Rayonhoofden al zenuwachtig worden...?)