Ongeëmancipeerde bange schijterd...

..het spijt me dat te moeten toegeven, maar het is echt waar.
Vanochtend vroeg om 6 uur stond ik in mn slaap-tshirt en onderbroek boven op een stoel te gillen.....
Jawel, een echte dikke vette muis...

Ik had al een paar dagen het gevoel dat we muizen hadden, keutels op t fornuis, aangevreten zakje paneermeel enzo, maar volgens Robert was t allemaal onzin...
Totdat ik dus vanochtend nietsvermoedend mijn 6-uur-'s-ochtends-routine ging afwerken, (pc aan, waterkoker aan, naar de wc, kopje thee zetten, douchen, aankleden ontbijten en weg) en niet verder kwam dan de waterkoker!!! Ik hoorde geristel, nu hebben we een oud houten huis, dus horen we vaak geritsel, maar dit was erg hard en erg aanhoudend... Ik snel Robert uit bed halen, wel sneu want hij hoefde pas om 11 uur te beginnen, maar hij kwam gelukkig wel uit bed. En voordat we goed en wel terug in de keuken waren, zigzagde er een klein zwart muisje door de keuken, over de gang en verdween in de badkamer. Nogmaals, ik ben er niet trots op maar ik stond echt als een jaren 60 hausfrau op de keukenstoel te gillen. Robert lachen!
Het ergste is dat we de muis niet meer terug konden vinden en dat tegenover de badkamer onze slaapkamer is....
Vandaag dus in mn lunchpauze snel 3 muizenvallen en een doos gif gehaald:-)
Om 5 uur was ik vrij en heb ik nog maar even een fles champagne gehaald, om mijn victorie over de muis alvast te vieren en omdat ik alleen thuis ben vanavond (Robert 11 uur vrij) en anders niet kan slapen, hahaha!

Toch op t werk maar even gevraagd of anderen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan. Lastig hoor, als je ergens nieuw bent, heb je helemaal geen referentiekader. (Gelukkig hoorde ik van collega's dat zij dezelfde problemen hebben. Komt natuurlijk ook door de hittegolf waar we nog steeds middenin zitten, ook muizen hebben last van de hitte en gaan in huizen op zoek naar water...)

Laatst moest ik ook al mijn collega's raadplegen, zat ik lekker op de bank heel rustig mn tosti te eten, zag ik vanuit mijn ooghoek ineens iets langs de kachelpijp naar beneden kruipen.... een echte Huntsman-spider. Zijn ongevaarlijk hoor, maarreh.. kijk maar eens op google afbeeldingen! (zelf natuurlijk geen foto gemaakt, was veels te bang!)

Ik schrok zó erg, dat ik bijna misselijk werd! Ik wist niet wat ik moest doen, een glas erover ging niet, hij was veel te groot, wel zo groot als een gebalde vuist! Heel goor met dikke ogen op stokjes en grijze harige poten, brrrrrr. Ik snel de stofzuiger pakken, wist echt niets anders te verzinnen! Toen ik m aanzette liep de spin snel naar de achterkant van de kachelpijp, ik raakte echt volledig in paniek, ik dacht: als ik m niet te pakken krijg, slaap ik mn leven lang niet meer! Goed, ik dat beest opzuigen, de slang trilde er helemaal van, het voelde alsof ik een muis opzoog, zó zwaar.... Brrr, toen maar een plastic zakje om de stofzuigerslang heengedaan en met sticky tape vastgezet. Toen ik klaar was voelde ik pas dat ik zo erg gezweet had, dat ik moest douchen...

Óók dit heb ik even weer nagevraagd bij collega's, eentje zei: "Cool! Huntsmen make great pets!!!" Yeah right! Een ander zei dat ze altijd een dikke schoen pakt om grote spinnen mee te pletten en weer een andere collega zei dat ze standaard een spuitbus met spinnenverdelger naast de bank heeft staan, just in case...
Maar het verhaal van collega Liz spant de kroon. Zij zat een keer in de auto, reed 100 km per uur over een onverharde weg, toen ze ineens een Huntsman over het stuur zag kruipen. Ze stopte met piepende remmen, gooide de autodeur open en sprong zó ver bij de auto vandaan, dat haar man vond dat ze een Olympische medaille verdient!
Om kort te gaan, ook onder echte Ozzies zijn genoeg mensen die bang zijn voor spinnen en ander ongedierte, ok, raar zijn we dus niet!

Sandboarden, Flinders Chase, night-squitting en een pijlstaartrog

De tijd vliegt, druk met werk en leuke-dingen-doen en voor we het weten zijn er drie weken voorbij en hebben we nóg geen update geschreven...
Het feit dat we een datalimiet hebben (dit is al t duurste internetabonnement!) helpt ook niet, we hebben ons maximum voor deze maand bereikt en het uploaden van foto's en filmpjes duurt dus eeuwen!!!

De zomer is nu echt voorbij, en hoewel het nog steeds heerlijk weer is (we zitten midden in een hittegolf, ws de langste ooit uit de Ozzie geschiedenis!) merken we het verschil vooral 's avonds en 's ochtends. Het is vroeg donker en 's avonds is t koud!

Twee weken geleden besloten we weer eens richting Flinders Chase te gaan, het NP dat in december voor een groot deel is afgebrand. Het park is nog steeds niet volledig toegankelijk, veel verbrande bomen zijn nog niet opgeruimd en zorgen voor stortingsgevaar. De wél toegankelijke delen van het park zien er erg spectaculair uit, zwart verbrande stompjes boom waaruit felgroen nieuw levend springt...







Onderweg nog even gestopt bij Little Sahara om het sandboarden te proberen, helaas ging het niet zo goed met onze stukken karton... Volgende keer toch maar met echte boards proberen!





Verder gereden naar Cape Borda Lighthouse, helemaal aan de westkant van het eiland. De lighthouse ziet er erg bijzonder uit, wit en vierkant, gebouwd in 1858 op de rand van de rotsen 150 meter boven de zee. Elke dag om 12.30 worden de gerestaureerde kanonnen afgevuurd, helaas waren wij er pas rond een uurtje of 2...



We hebben een korte hike gedaan, genoten van het uitzicht, geschrokken van een slapende kangoeroe en vervolgens via Scott's Cove teruggereden, daar hebben we óók nog een hike gedaan, nou ja, meer een climb.





Op de terugweg lekker langs Two Wheeler Creek Winery voor een wijnproeverij, hmmmm. Dit is ook de plek waar marron, een soort zoetwaterkreeft, gekweekt wordt. We verkopen erg vaak marron uit deze kwekerij in de bistro dus het was leuk om dit eens te zien!



We zijn vorige week een aantal keren 's avonds met vishengel richting de pier gegaan om te vissen op inktvis. Volgens de chefs uit t restaurant gaat dat t beste als t donker is, prima! Het was weer een hele experience! Met een aantal collega's na de avonddienst gezellig kletsend een hengeltje uitgooien. Het duurde even voordat we iets vingen en al snel werd duidelijk hoe dat kwam. We hoorden een hoop geproest en gesnuif en gesplash van onder de pier komen en ineens zagen we een enorme zeeleeuw behendig tussen onze vishaakjes doorzwemmen. Geen wonder dat er niets te vangen was, alle vissen waren gevlucht voor dit roofdier! Niet lang daarna vingen we echter toch een heuse inktvis. Schitterend gezicht hoe ze onder water heel mooi neonlicht lijken af te geven.



En omdat wij toch niet weten hoe we inktvis moeten schoonmaken of koken, hebben we het maar gehouden bij Catch, Kiss and Release! Wat een beauty, hè?



Martine heeft inmiddels promotie gemaakt in het hotel en werkt nu als receptioniste in the office! Heel ander werk, vereist iets meer denkwerk en iets minder gebeul en helemaal geen etensresten, hoera! Gelukkig betekent het ook betere werktijden (op zn vroegst om 7 uur 's ochtends beginnen en op zn laatst om 9 uur 's avonds eindigen) en gegarandeerd 35 uur werk per week, een vereiste voor het omzetten van ons tijdelijke visum naar een (uiteindelijk) permanent residency.

Robert timmert hard aan de weg om zn Ranger-carriere op poten te krijgen en is stevig aan t netwerken. Om kennis op te doen over de lokale flora en fauna zijn we begonnen met vrijwilligerswerk voor de Department for Environment and Heritage (DEH). Vorige week voor t eerst 's avonds met ranger Elly op pad geweest om Glossy Black Cockatoos te observeren.



We hadden een redelijk saaie vogel-tel-achtige avond verwacht, maar niets is minder waar! Wally, een lokale boer en mede-vrijwilliger en Elly waren erg aardig en we hebben een hele avond gezellig zitten kletsen en vogels geobserveerd. We zaten aan de noordwestkant van het eiland, op een privéterrein vlakbij Western River Cove waar we een tijdje geleden al eens gekampeerd hebben. Er kwamen een paar grote, nieuwsgierige Western Grey Kangaroos bij ons kijken en we zagen een stuk of 20 Glossy Blacks, schitterende vogels die erg zeldzaam zijn!



Nu we een voet binnen de vrijwilligersdeur hebben, kunnen we wellicht binnenkort ook meedoen aan projecten met zeeleeuwen en vogelbekdieren!

Na wat voelde als een heeeeele lange tijd, hadden we eindelijk weer eens een dagje samen vrij. Om het mooie weer te vieren en omdat het gewoon echt te heet is om iets anders te doen, gingen we lekker naar Emu Bay. Samen met twee andere mensen die 5 km verderop lagen (dit is niet overdreven, het strand van de baai is 5 km lang, wij lagen aan het eind en twee andere mensen waren aan t begin aan t zwemmen!) genieten van het mooie weer en het blauwe water!
Geen dolfijnen gezien deze keer, maar toen we voor de derde keer die middag met onze bodyboards richting t water liepen, zag Robert ineens een driehoekige schaduw dichterbij zwemmen; een pijlstaartrog! we konden t bijna niet geloven, hij was helemaal niet bang en zwom rustig op ons af, nieuwsgierig naar wat die twee harige stokjes in t water deden (Roberts, niet die van mij;-)).









Verder hebben we ein-de-lijk een wasmachine gekocht en zijn we ons druk aan t voorbereiden op onze eerste visite, Gido en Marije die straks rond Pasen bij ons komen!