Echidna (eindelijk!) en Kangaroo Island Carnival Cup

Het is inmiddels alweer meer dan twee weken geleden dat we een berichtje hebben achtergelaten en er is dan ook alweer veel gebeurd in de tussentijd!

Een collega van ons, Carmen, heeft samen met haar man en schoonvader een schapenboerderij met 3.000 schapen, in de Wisanger Hills (10 minuten rijden). Ze vroeg of wij het leuk vonden om eens langs te komen als er geschoren wordt, kunnen we dat ook eens zien! Nou, dat vinden wij natuurlijk wel leuk, dus daar gingen we, op een koude en winderige dag (echt! we waren dik geschokt, het hoort hartje zomer te zijn, hier! Gelukkig was het slechts een tijdelijke depressie, inmiddels is het alweer 30+ graden, zoals t hoort...), op naar de schapen van Paul en Carmen.
Het scheren ging er best ruig aan toe, er liep niet één schaap zonder wondjes, en hoewel het voor de schapen erg fijn is dat ze lekker kaal rondlopen daarna, vonden we het toch wel een beetje zielig. De shearers hangen in een soort tuigje aan het plafond en doen ongeveer een minuut over één schaap.





Na het scheren werden ze meteen behandeld met een middel tegen teken.



Nog gezellig even thee gedronken met hen en nadat we een lifetime supply aan jams en chutneys hadden meegekregen gingen we er weer vandoor.



De boerderij staat natuurlijk op een enorme lap grond (weet niet meer hoeveel hectare) en onderweg naar de openbare weg zag ik vanuit mijn ooghoek iets heel moois, blond-stekeligs wegwaggelen tussen de struiken. Ik riep tegen Robert dat hij de auto moest stoppen en pakte snel de camera. Het was onze eerste wilde (die bij Paul's Place telt niet...) echidna. De mierenegel, een ontzettend lief, schattig beestje dat zichzelf, heel knap, bij dreigend gevaar oprolt tot een stekelbal óf zichzelf met zn enorme flap-pootjes ingraaft en op die manier bosbranden en extreme kou overleeft. Het is, samen met het vogelbekdier (is ook al zo'n bijzondere!) het enige eierleggende zoogdier op aarde! We wisten dat hier op KI veel echidna's rondliepen, maar hadden in tegenstelling tot werkelijk iedereen die we spreken nog steeds geen wilde gespot, helaas. Dit leidde natuurlijk tot grote stress en ongelukkigheid bij sommige van ons (niet bij mij) dus...blijdschap alom.
De echidna rolde zich meteen in een bal onder een rotte boomstam toen hij onze voetstappen hoorde en het duurde iets van 45 minuten (ik was ondertussen in de auto de H&M catalogus aan t lezen...) voordat hij weer durfde te bewegen. Maar het was de moeite van het wachten wel waard, hoor. Wat een schitterend beestje.









Het afgelopen weekend was dan eindelijk zover, het weekend waar elke eilander het hele jaar op wacht, het weekend dat door sommigen wordt gevreesd en door anderen met verlangen naar uitgekeken wordt, het was Race-week! Eigenlijk maar drie dagen maar omdat er hier niet zo heel veel gebeurt, noemt men het race-week.
We hebben het hier natuurlijk over paardenraces.
Het is zo groots omdat er duizenden mensen vanaf het vasteland op af komen, die moeten natuurlijk allemaal eten en slapen hier op t eiland dus werden wij (het personeel van de Ozone) op oorlogssterkte ingezet.
Robert en ik hadden de donderdag (de dag van de Valentines Races) overdag vrij waardoor we er toch nog iets van mee konden maken.







Valkbij de afslag naar ons huis ligt de Cygnet River Racecourse waar het allemaal moest plaatsvinden. We waren meteen onder de indruk van de sfeer en de spanning die er rond de racecourse hing. Omdat je hier in Australië op werkelijk álles kunt wedden, heb ik al wel eens eerder over geschreven, waren er heel veel bookies aanwezig.





Omdat wij verder niets weten van wedden op paarden (of op welke andere sport dan ook) besloten we eerst even een en ander uit te zoeken. We hadden met een meneer gepraat die veel van gokken op paarden weet en we hadden zeg maar een spoedcursus gokken gehad van hem. We hadden afgesproken 5 dollar per race (dus 20 voor de hele dag) in te zetten en we mochten om de beurt paarden kiezen.
Robert mocht de eerste race, had 5 dollar op de favoriet gezet, maar die werd laatste.....
Toen mocht ik voor de tweede race de 5 dollar gebruiken. Ik had 3 dollar op de favoriet gezet en 2 dollar op een lokaal paard. Had nog maar 1 race gereden in zn leven, nog nooit gewonnen en de odds waren 61 tegen 1. Dus als je 1 dollar inzet en t paard wint, krijg je er 61 voor terug.
Je raadt t al, en ziet t ook op t filmpje (en je hoort Robert roepen: "Ubetinip", zo heet ons paard!), ons paard won de race en dus had ik met mn 2 dollar inzet 122 dollar gewonnen!



We waren meteen lokale beroemdheden, iedereen kwam naar ons toe om te feliciteren enzo, lachen hoor! Robert was weer aan de beurt voor de 3e race en besloot ook zn kansen te spreiden, maar zijn paarden werden laatste en eennalaatste, hihihi. Toen mocht ik weer voor de laatste race, en helaas geen geluk deze keer!
's Avonds was het giga-druk in de bistro en dat duurde tot aan zaterdag, er was een streetparty met een band en er kwam een radiostation uitzenden, erg gezellig allemaal!
Ook was er de zgn Nudie-run, rond middernacht (wij waren toen al thuis en in bed, haha, bejaarden!) was er een wedstrijd, wie als eerste de hoofdstraat (diezelfde van de Christmasparade) doorrent, in zn nakie! Dat is ooit als spontane dronkemans actie begonnen, iemand had dat gedaan om een weddenschap te winnen. Dat is al jaren geleden, inmiddels is het uitgelopen tot een heuse race waar je je voor in kunt schrijven en waar je op de winnaar kunt wedden (tuurlijk!) en waar de winnaar 500 dollar krijgt. Dat prijzengeld is bijelkaar gehaald door de lokale middenstand. Vorig jaar had een nurse uit t lokale ziekenhuis gewonnen en dit jaar won een toerist!

Inmiddels is de rust weer teruggekeerd op het eiland en hebben we drie dagen vrij gehad die we bijna geheel en alleen zwemmend in zee en bbq-end hebben doorgebracht, heerlijk!

Meer dolfijnen en ándere vis....

Deze week viel ons weekeinde al op woensdag en donderdag. Het hangt elke week maar weer af van wanneer de drukste dagen in het hotel zijn en wanneer ze ons vrij geven. Op zich wel lekker, soms hebben we daardoor heel korte weken, maar soms als we de week erna pas aan t eind van de week vrij zijn, werken we ineens 10 dagen achter elkaar...

Op woensdag was het opnieuw heerlijk weer, dus wij maar weer eens naar Emu Bay, op zoek naar de dolfijnen van vorige week. We raken trouwens ook al steeds meer gewend aan de LaRo. Waar (vooral) ik eerst nogal eens het gevoel had te moeten abseilen uit de auto als ik m geparkeerd had (werkelijk waar, wat zit je hóóg in zo'n ding! Ik had aldoor de neiging touw om mn middel te knopen en dan langzaam vierend langs de snorkel naar beneden te zakken!), spring ik nu alsof het niets is de drie meter naar beneden (gevoelshoogte...).

We lagen nog geen kwartiertje op t strand toen ik de eerste rugvin alweer sierlijk door t water zag klieven (mooi woord). Eerst nog wel even bij de diermanager gecheckt of t niet per ongeluk om een haai ging (geen overbodige luxe, bleek de volgende dag, maar daarover later meer!), maar die stelde mij gerust. Ik was deze keer supergoed voorbereid, ik was nl niet van plan hetzelfde te laten gebeuren als vorige week, dus mn oordop lag in de aanslag, ik lag met flippers aan mn voeten op t strand (ach ja, er is verder toch niemand...), snorkel+duikbril op mn hoofd en toen was het dus zover. Ik had Robert strikte instructies gegeven deze keer mij te filmen, móchten we zoveel geluk hebben... Kijk maar eens naar het resultaat:





Het was een beetje een surrealistische ervaring, ik hing daar in t water, onder water zag ik niets, mn duikbril besloeg steeds, bovendien waren de dolfijnen te ver weg om ze onder water te kunnen zien, en ik dacht alsmaar "wat zijn ze nog ver weg..?". Tegelijkertijd vond ik t ook heel erg spannend (heb tenslotte De Zwerm gelezen...) en eng. Maar goed, alles bij elkaar wel weer een superdag!

Toen de dolfijnen eenmaal vertrokken waren hebben wij ons nog een uurtje of twee spelend in de branding vermaakt.







We hadden ons voorgenomen om eens even lekker echt uit te rusten deze vrije dagen en hadden dus verder ook niets gepland. Heerlijk een beetje in en om het huis hangen, beetje eendjes voeren, plantjes verzorgen en de krant lezen, heerlijk!

Een tijdje geleden heeft Stuart, de eigenaar van het huis, de enorme Eucalyptus die voor het huis stond laten omkappen vanwege t gevaar dat er takken zouden afbreken en op t huis zouden kunnen vallen. Ons uitzicht was dus ineens veranderd van een schitterende grote boom naar een sneu stompje.
Deze week viel ons ineens op dat uit dat sneue stompje nieuw leven groeit!!



De volgende dag was het weer mooi weer, wel erg harde wind, maar verder mooi (ja, saai, he? Hihi) dus we gingen weer naar Emu Bay. Toen we naar ons (inmiddels) vaste stekje op t strand reden zagen we een meneer in een pick up truck heen en weer rijden, af en toe stoppen, uitstappen, hengel uitgooien, vis vangen en weer verder rijden.
Toen we eenmaal geinstalleerd waren en met onze splinternieuwe bodyboards (jaja, vers aangschaft in Kingscote!) onder de arm richting branding liepen, kwam de pick up truck onze kant op. De man zei dat we voorzichtig moesten zijn omdat er twee haaien van 3 meter (per stuk!!) gesignaleerd waren. Hij vertelde de grote zwarte vlek (hadden wij nog niet eens gezien...) te volgen omdat die bestond uit een enorme school Southern Ocean Salmon. De haaien schijnen dezelfde goede smaak te hebben en waren ook op deze vissen aan het jagen. Toen we even goed opletten zagen we inderdaad grote vlekken zwart heen en weer zwemmen op ongeveer 15 meter uit de kust, dat waren dus de zalmen. Even later zagen we een veel zwartere vlek, iets kleiner, nl zo'n 3 meter lang, ook heen en weer zwemmen, we zijn er maar even van uit gegaan dat dat de haai was en hebben verder onderzoek maar laten zitten. Nog wel even gespeeld met de bodyboards (in redelijk ondiep water!!), maar de golven waren stukken minder spectaculair dan de vorige dag.

De man, die nog steeds heen en weer reed en de zalm by the truckload t strand op sleepte, vroeg ineens aan Robert of die van zalm houdt, nou, Robert wel. Voordat hij doorhad wat er gebeurde kreeg hij een hengel in zn handen gedrukt en onder plat-aussie aanwijzingen werd hij de zee in gedirigeerd:





De man (Rocky genaamd, zo bleek later) vertelde dat je per dag 20 zalmen mag vangen in Australië en hij had er al 20, wat Robert dus zou vangen mochten we mee naar huis nemen...





En je raadt natuurlijk al waar die vissen precies terechtkwamen: