Kerst in het hotel en samen een paar daagjes vrij

Ook al hebben wij het gevoel midden in juli te leven, is het toch echt eind december en moesten we er afgelopen dinsdag echt aan geloven: Christmas celebrations!
Net als in Amerika en Engeland, is het hoogtepunt van de kerstviering hier in Australië de lunch. Vreemd voor ons, omdat wij al jaren gewend zijn aan Het Kerstdiner.
Wij moesten allebei werken in het hotel, vonden we niet zo heel erg, we hebben toch niemand hier waar we kerst mee wilden vieren (al zijn we wel door Jan en alleman uitgenodigd voor de Christmaslunch, lief he?) dus voor ons was het gewoon een dag als alle andere. We hadden al bedacht dat we onze eigen kerst wel op een ander moment zouden vieren.

Tot onze grote verbazing had de pub van het hotel een actie op eerste kerstdag: Free alcohol until 11! Dat is 11 o'clock in the morning!!! Mijn mond viel open van verbazing, ik vind het niet echt passen in de kerstsfeer en snap ook niet zo goed hoe mensen van half 9 tot 11 's ochtends al kunnen drinken. Anyway, de pub was stampensvol en de sfeer erg gezellig... We vroegen ons nog wel even af wat het kindeke Jezus hiervan gevonden zou hebben, maar goed...
Aan het werk! De lunch in het hotel bestond uit een buffet van allerlei soorten vis en vlees en het zag er heerlijk uit! We hadden onszelf ook versierd met kerstmutsen, stropdassen, lichtgevende oorbellen en dergelijke.






Tussen de lunch en de toetjes kwam de kerstman nog op bezoek om lollybags uit te delen, alle kinderen meteen helemaal hysterisch, grappig hoor! De manager van het hotel vertelde ons 's ochtends nog dat het hotel aangeklaagd zou kunnen worden door boze ouders, mocht er iemand aan de kinderen vertellen dat Santa niet echt zou bestaan, hmmmmm, bijzonder.

We waren al om een uur of 4 's middags klaar en toen mochten we onszelf bedienen (normaal gesproken strikt verboden op straffe van ontslag op staande voet!!!) met wat we maar wilden. We hebben heerlijke garnalen, zalmspiesjes, kippevleugels, groenteschotels, roast pork en bijzondere toetjes meegenomen en zo zaten wij al om 5 uur 's middags, op eerste kerstdag in onze pyjama's aan ons kerstdiner!



We mochten ombeurten een pakje voor de ander uitzoeken en zo werd nog maar eens weer duidelijk hoe onvolwassen we eigenlijk zijn... stiekem quasi-verbaasde opmerking als:"oh....hé, deze is toch voor mij..., ik dacht dat'ie voor jou was, nou ja, nu ik 'm toch al hier heb maak ik m ook maar open..." vlogen over tafel...
De buit loog er niet om, we zijn denk ik echt erg lief geweest dit jaar want we hebben erg veel kadootjes gehad van Santa!




Ook Boxingday moest er nog gewerkt worden, maar daarna hadden we samen twee dagen vrij! We besloten deze twee dagen maar eens even een mini-vakantie te houden en te gaan kamperen aan de andere kant van het eiland. We zijn naar Western River Cove gereden, een gebied dat ook is aangetast door de bosbranden.
Prachtige groene heuvels afgewisseld door zwartgeblakerde stukken waaruit zwarte stompjes steken. Een heel bijzonder gezicht. De mensen die in dit gebied wonen zullen heel wat angstige momenten hebben doorgemaakt...




De camping (nou ja, camping, plek waar we onze tent kwijt konden en waar twee compost wc-tjes staan...) ligt aan de Western River. Al van ver konden we zien hoe de rivier een rol heeft gespeeld in het voorkomen van de verdere verspreiding van het vuur.



We vinden een schitterend plekje voor de tent en gaan met de snorkelspullen onder de oksels in de kayaks naar t mooiste strand van heel Australië!!! Een baai met helderblauw water, mooi wit zand en bijna geen andere mensen...








De reden dat we voor Western River Cove hebben gekozen is dat een van de gidsen van Seal Bay heeft verteld dat dit de beste plek op t eiland is om te zoeken naar Leafy Seadragons, een schitterend mooi zeepaardje dat lijkt op een waterplantje. Helaas is het ons deze keer niet gelukt, het water was dan ook heel erg koud en we konden het niet zo lang uithouden onder water. Wel zagen we allerlei andere schitterend mooie dingen.










's Avonds even rondgereden in de omgeving, op zoek naar wildlife. Toen we even stopten om op de kaart te kijken zagen we een koala gevaarlijk ver naar voren hangen, nog een paar centimeter en hij zou uit de boom gevallen zijn...




Even verderop zien we een groepje Western Grey Kangaroos.




's Avonds zien en horen we deze dieren én een heleboel wallabies om onze tent heen scharrelen...
Diezelfde avond word ik ineens helemaal gek van de jeuk en zitten mn armen en borst helemaal onder de rode bultjes, ik lijk wel een plakje kerstbrood! De volgende ochtend is het nog veel erger en we gaan dus maar even snel naar de dokter, die besluit dat ik zonne-eczeem heb en voorlopig uit de zon moet blijven... Balen! Net nu we midden in een hittegolf zitten en net nu we lekker vrij zijn!
Er zit niets anders op dan in een t-shirt met lange mouwen te gaan snorkelen en kayakken...

De volgende dag is Robert jarig, hoera!!! We worden weer veel gebeld en ge-smst, skype draait overuren en het is erg leuk om te merken dat we nog niet vergeten zijn ;-)


Omdat we pas 's avonds hoeven te werken gaan we 's ochtends naar Emu Bay om nog even lekker te kayakken. Een collega van ons woont daar en vertelde dat er de laatste dagen vaak wat dolfijnen rondzwemmen!
We hebben wel pech, want tegen de tijd dat andere mensen de dolfijnen in de baai zagen zwemmen, waren Robert en ik verzeild geraakt in een rescue mission... Namelijk, die van Robert! We waren lekker aan t peddelen toen ik omkeek om te zien waar Robert was en ik ineens wel erg veel geel zag en een arm die hopeloos probeerde de onderkant van de kayak te grijpen voordat deze helemaal omsloeg, helaas...
Robert ging kopje onder en de kayak liep meteen vol. Ik peddelde snel naar Robert om m te helpen en op dat moment komen we erachter dat we het touw vergeten zijn... Rule nr 1: ga nooooooooooit kayakken zonder touw in de boot, we waren nl een paar kilometer uit de kust, in water waar regelmatig haaien gesignaleerd worden en ik had geen mogelijkheid om Robert te helpen... Toch maar geprobeerd richting t strand te kayakken met Robert tussen mijn kayak en de zijne (die erg zwaar was door t vele water dat in zn boot was gelopen), 't ging heel moeizaam en we kwamen maar heel langzaam vooruit. Gelukkig schoten er mensen vanuit een coole speedboot te hulp:




en kon Robert, met de onszelf aangeleerde techniek weer in zn kayak klimmen!
We weten dus nu echt hoe belangrijk een stuk touw kan zijn, we weten ook dat we een pomp moeten aanschaffen zodat je je boot leeg kan pompen als die is volgelopen...