Kerst in het hotel en samen een paar daagjes vrij

Ook al hebben wij het gevoel midden in juli te leven, is het toch echt eind december en moesten we er afgelopen dinsdag echt aan geloven: Christmas celebrations!
Net als in Amerika en Engeland, is het hoogtepunt van de kerstviering hier in Australië de lunch. Vreemd voor ons, omdat wij al jaren gewend zijn aan Het Kerstdiner.
Wij moesten allebei werken in het hotel, vonden we niet zo heel erg, we hebben toch niemand hier waar we kerst mee wilden vieren (al zijn we wel door Jan en alleman uitgenodigd voor de Christmaslunch, lief he?) dus voor ons was het gewoon een dag als alle andere. We hadden al bedacht dat we onze eigen kerst wel op een ander moment zouden vieren.

Tot onze grote verbazing had de pub van het hotel een actie op eerste kerstdag: Free alcohol until 11! Dat is 11 o'clock in the morning!!! Mijn mond viel open van verbazing, ik vind het niet echt passen in de kerstsfeer en snap ook niet zo goed hoe mensen van half 9 tot 11 's ochtends al kunnen drinken. Anyway, de pub was stampensvol en de sfeer erg gezellig... We vroegen ons nog wel even af wat het kindeke Jezus hiervan gevonden zou hebben, maar goed...
Aan het werk! De lunch in het hotel bestond uit een buffet van allerlei soorten vis en vlees en het zag er heerlijk uit! We hadden onszelf ook versierd met kerstmutsen, stropdassen, lichtgevende oorbellen en dergelijke.






Tussen de lunch en de toetjes kwam de kerstman nog op bezoek om lollybags uit te delen, alle kinderen meteen helemaal hysterisch, grappig hoor! De manager van het hotel vertelde ons 's ochtends nog dat het hotel aangeklaagd zou kunnen worden door boze ouders, mocht er iemand aan de kinderen vertellen dat Santa niet echt zou bestaan, hmmmmm, bijzonder.

We waren al om een uur of 4 's middags klaar en toen mochten we onszelf bedienen (normaal gesproken strikt verboden op straffe van ontslag op staande voet!!!) met wat we maar wilden. We hebben heerlijke garnalen, zalmspiesjes, kippevleugels, groenteschotels, roast pork en bijzondere toetjes meegenomen en zo zaten wij al om 5 uur 's middags, op eerste kerstdag in onze pyjama's aan ons kerstdiner!



We mochten ombeurten een pakje voor de ander uitzoeken en zo werd nog maar eens weer duidelijk hoe onvolwassen we eigenlijk zijn... stiekem quasi-verbaasde opmerking als:"oh....hé, deze is toch voor mij..., ik dacht dat'ie voor jou was, nou ja, nu ik 'm toch al hier heb maak ik m ook maar open..." vlogen over tafel...
De buit loog er niet om, we zijn denk ik echt erg lief geweest dit jaar want we hebben erg veel kadootjes gehad van Santa!




Ook Boxingday moest er nog gewerkt worden, maar daarna hadden we samen twee dagen vrij! We besloten deze twee dagen maar eens even een mini-vakantie te houden en te gaan kamperen aan de andere kant van het eiland. We zijn naar Western River Cove gereden, een gebied dat ook is aangetast door de bosbranden.
Prachtige groene heuvels afgewisseld door zwartgeblakerde stukken waaruit zwarte stompjes steken. Een heel bijzonder gezicht. De mensen die in dit gebied wonen zullen heel wat angstige momenten hebben doorgemaakt...




De camping (nou ja, camping, plek waar we onze tent kwijt konden en waar twee compost wc-tjes staan...) ligt aan de Western River. Al van ver konden we zien hoe de rivier een rol heeft gespeeld in het voorkomen van de verdere verspreiding van het vuur.



We vinden een schitterend plekje voor de tent en gaan met de snorkelspullen onder de oksels in de kayaks naar t mooiste strand van heel Australië!!! Een baai met helderblauw water, mooi wit zand en bijna geen andere mensen...








De reden dat we voor Western River Cove hebben gekozen is dat een van de gidsen van Seal Bay heeft verteld dat dit de beste plek op t eiland is om te zoeken naar Leafy Seadragons, een schitterend mooi zeepaardje dat lijkt op een waterplantje. Helaas is het ons deze keer niet gelukt, het water was dan ook heel erg koud en we konden het niet zo lang uithouden onder water. Wel zagen we allerlei andere schitterend mooie dingen.










's Avonds even rondgereden in de omgeving, op zoek naar wildlife. Toen we even stopten om op de kaart te kijken zagen we een koala gevaarlijk ver naar voren hangen, nog een paar centimeter en hij zou uit de boom gevallen zijn...




Even verderop zien we een groepje Western Grey Kangaroos.




's Avonds zien en horen we deze dieren én een heleboel wallabies om onze tent heen scharrelen...
Diezelfde avond word ik ineens helemaal gek van de jeuk en zitten mn armen en borst helemaal onder de rode bultjes, ik lijk wel een plakje kerstbrood! De volgende ochtend is het nog veel erger en we gaan dus maar even snel naar de dokter, die besluit dat ik zonne-eczeem heb en voorlopig uit de zon moet blijven... Balen! Net nu we midden in een hittegolf zitten en net nu we lekker vrij zijn!
Er zit niets anders op dan in een t-shirt met lange mouwen te gaan snorkelen en kayakken...

De volgende dag is Robert jarig, hoera!!! We worden weer veel gebeld en ge-smst, skype draait overuren en het is erg leuk om te merken dat we nog niet vergeten zijn ;-)


Omdat we pas 's avonds hoeven te werken gaan we 's ochtends naar Emu Bay om nog even lekker te kayakken. Een collega van ons woont daar en vertelde dat er de laatste dagen vaak wat dolfijnen rondzwemmen!
We hebben wel pech, want tegen de tijd dat andere mensen de dolfijnen in de baai zagen zwemmen, waren Robert en ik verzeild geraakt in een rescue mission... Namelijk, die van Robert! We waren lekker aan t peddelen toen ik omkeek om te zien waar Robert was en ik ineens wel erg veel geel zag en een arm die hopeloos probeerde de onderkant van de kayak te grijpen voordat deze helemaal omsloeg, helaas...
Robert ging kopje onder en de kayak liep meteen vol. Ik peddelde snel naar Robert om m te helpen en op dat moment komen we erachter dat we het touw vergeten zijn... Rule nr 1: ga nooooooooooit kayakken zonder touw in de boot, we waren nl een paar kilometer uit de kust, in water waar regelmatig haaien gesignaleerd worden en ik had geen mogelijkheid om Robert te helpen... Toch maar geprobeerd richting t strand te kayakken met Robert tussen mijn kayak en de zijne (die erg zwaar was door t vele water dat in zn boot was gelopen), 't ging heel moeizaam en we kwamen maar heel langzaam vooruit. Gelukkig schoten er mensen vanuit een coole speedboot te hulp:




en kon Robert, met de onszelf aangeleerde techniek weer in zn kayak klimmen!
We weten dus nu echt hoe belangrijk een stuk touw kan zijn, we weten ook dat we een pomp moeten aanschaffen zodat je je boot leeg kan pompen als die is volgelopen...

Prospect Hill, Cape Willoughby Lighthouse, oesters en de Christmaspageant…

Zondag 16 december zijn we allebei vrij en gaan we weer een nieuw stukje van ons eiland verkennen. Omdat we allebei vrij zeker weten dat we niet eeuwig (maar nog zeker wel een jaar of anderhalf á twee!) op KI blijven, willen we onze vrije tijd zoveel mogelijk toeristisch besteden zodat we uiteindelijk alles gezien hebben!

We rijden eerst naar Prospect Hill, een uitkijkpunt langs de Hog Bay Road richting Penneshaw. We klimmen een heleboel treden om boven van een schitterend uitzicht te genieten.



We zien geen enkel spoor van brand of rook, is dus toch allemaal nog te ver weg. (De branden zijn overigens inmiddels helemaal onder controle maar nog niet allemaal geblust, we hebben dus ook nog steeds firies in het hotel).

We zijn opnieuw, voor de zoveelste keer zwaar onder de indruk van het uitzicht en van de schoonheid van de natuur.






Het is nog best vroeg als we weer onderaan de Hill staan dus rijden we nog even verder, over een dirt road richting Cape Willoughby, ‘om de hoek’ van Penneshaw. Op de rand van de rotsen staat het Cape Willoughby Lighthouse, volgens geruchten spookt het daar ook al is er op het hele eiland niemand te vinden die er ooit een geest heeft gezien. Dit hoorden we overigens pas de volgende dag…






Het is er wederom prachtig, we maken een praatje met lighthousekeeper Cameron en z’n vrouw en genieten van het uitzicht. We spotten helaas geen dolfijnen, maar volgens Cameron zien ze in het walvisseizoen Zuidkapers en Bultruggen voorbij zwemmen. Was het maar vast september!





Als we vanaf de rotsen terugklimmen naar de auto, zien we ineens een iguana uit een hol kruipen.


’s Avonds voelt Robert zich erg avontuurlijk als hij oesters gaat eten die we hebben gehaald bij de Fish&Chip shop in Kingscote. Helaas smaken ze niet zo goed en moet er een heel pak koekjes achteraan voor hij zich weer een beetje oké voelt.

De rest van de week bestaat weer uit hard werken en wisselende diensten. Donderdagmiddag besluiten we wel even te genieten van het mooie weer, dit kan precies tussen een breakfast- en een dinnershift door. We rijden naar Emu Bay en snorkelen in het superblauwe water. Op de terugweg eten we een echt lavendelijsje bij de Lavendel distilleerderij, heerlijk!

Vrijdag 21 december is het dan eindelijk zo ver. De dag waar alle kinderen van Kingscote (alle 14, haha) al een heel jaar naar hebben uitgekeken; The Christmas Pageant. Wij hadden al wel het een en ander erover gehoord, en waren zelfs gevraagd door collega Laura, The Pageant Queen, om te helpen met het uitdelen van lollybags (snoepzakjes) en blikjes drinken vanaf de float (praalwagen) van het Ozone Hotel. Dat wilden we natuurlijk graag, alles voor de integratie, zullen we maar zeggen!
We lachen ons helemaal slap, er zijn mensen verkleed als Christmas Crackers (die noemen ze hier bonbons, don’t ask me why…), Jozef en Maria, schaap, os, ezel en kindeke Jezus. De brandweer, ambulance en politie rijden mee, de ponyclub, de rotary, de supermarkt en de dorpskinderen lopen of fietsen op versierde fietsen mee in de optocht. Er is zelfs iemand verkleed als pinautomaat!





We rijden twee rondjes door het dorp (duurt ongeveer 4 minuten) en delen ons snoep in een half rondje en de blikjes drinken in anderhalf rondje uit aan de dorpelingen die niet meedoen aan de optocht. We merken ook nu weer dat we al ontzettend veel eilanders kennen en op veel plekken dezelfde mensen tegenkomen.
Na precies een kwartier is het hele feest voorbij en gaan we weer naar huis. We lachen in de auto nog even hartelijk om onszelf; we hadden de auto een heel eind verderop geparkeerd, ervan overtuigd dat we in de verkeersdrukte vlak na de pageant het dorp niet meer uit zouden kunnen komen… Hmmm, verkeersdrukte kennen ze hier op het eiland zonder stoplichten echt niet, óók niet na zo’n drukke bijeenkomst als vanmiddag!

We hebben vandaag ook onze kerstbuit uitgebreid, we kregen een doos vol kadootjes uit Nederland, leuk hoor! Een mooi Sinterklaasgedicht erbij waar we allebei van moesten huilen. De kadootjes pakken we dinsdag (of woensdag als het werken dinsdagavond te laat wordt…) pas uit.

Fijne kerstdagen allemaal!

Wie kan Martine vinden..?

Update met meer foto's volgt snel!

Evacuees... en wijnproeven!

Terwijl wij, samen met vele anderen dachten dat de bosbranden hier op KI redelijk onder controle waren, draaide de wind en werd het ineens heel erg warm. Dat was afgelopen donderdag 13 december. Waar we eerst aan de overkant van Nepean Bay twee grote rookpluimen zagen... ...konden we een paar uurtjes later de overkant van de baai niet eens meer zien en stonk het vreselijk naar rook. (Deze foto is wel van onszelf!)
We waren onderweg naar het hotel om aan de dinnershift te beginnen toen we werden gebeld door Greg, de Australische man van Nederlandse Evelyn. Zij runnen Hanson Bay Sanctuary waar ook de Koala Walk is. Wij zijn daar een paar weken geleden geweest, blader maar eens terug op de site voor de leuke koalafoto's en de foto van Joey! Greg belde om te vragen of wij misschien konden helpen, het vuur was hun locatie zodanig dicht genaderd dat de brandweer het niet verantwoordelijk vond dat zij daar bleven. Evelyn was dus samen met Joey en de Koreaanse Nadya, die bij hun aan het WOOF-en* was, onderweg naar Kingscote, maar had geen flauw idee waar ze moesten overnachten. Alle hotels zitten propvol met firies (brandweermannen) en wij zijn de enige mensen die zij kennen aan deze kant van het eiland, dus misschien dat wij iets wisten. Nu wonen wij, zoals jullie allemaal wel weten, met zn tweeen in een huis met 4 slaapkamers, dus we hebben plek zat! Hadden we dus ineens twee logees, erg gezellig, al was de aanleiding natuurlijk vreselijk. Greg bleef achter in Hanson Bay om zo goed en zo kwaad als het ging hun property te redden en de koala's in veiligheid te brengen. Evelyn en Nadya kwamen 's avonds laat aan in Kingscote, ze hadden Joey (jammer genoeg!) naar het Parndana Wildlife Centre gebracht waar ze goed op m zouden passen. Wij hadden ondertussen van het hotel lakens en dekens en kussens geleend zodat iedereen lekker kon slapen. We hebben natuurlijk het nieuws goed in de gaten gehouden en Greg hield Evelyn via de mobiel op de hoogte.

*WOOF-en: voor de niet Activity-mensen op de blog, WOOF staat voor Willing Workers On Organic Farms, programma waarbij vnl backpackers op een boerderij gaan helpen in ruil voor een bed en eten.







(Foto's van de website www.adelaidenow.com.au , hier kun je ook een nieuwsbericht bekijken over de branden. Lukte niet om dat op de site zichtbaar te krijgen.)

Gelukkig was vrijdagmiddag het ergste gevaar geweken voor Hanson Bay en kon Evelyn alweer voorbereidingen treffen voor haar terugkeer op zaterdagochtend.

Helaas is wel 90% van Flinders Chase National Park verloren gegaan, iets wat we ons maar moeilijk voor kunnen stellen...


Zaterdagmiddag 15 december zijn we naar de Bay of Shoals Winery geweest voor een wijnproeverij.



We mochten zoveel proberen als we wilden en hoewel we allebei veel van rode wijn houden, waren deze rode niet zo lekker. De rosé was echt heerlijk, maar erg zoet. We hebben een aantal witte geprobeerd waarvan één de absolute winnaar is, hij heeft ook echt een award gewonnen op een internationale wijnshow, de 2005 Riesling, heerlijk! We hebben dan ook meteen maar een flesje meegenomen, én twee glazen want we hadden nog geen wijnglazen. Vanavond en morgen lekker ook nog vrij dus we gaan lekker bij de kerstboom, met een glaasje wijn een potje Uno of Kolonisten-voor-twee spelen!
Fijn weekend iedereen!



Speciaal voor Berber een foto van de kerstboom!


We vinden het heel erg leuk dat er zoveel mensen reageren op de blog! Het is echt het eerste wat we doen als de pc aangaat, 'hoeveel reacties zijn er?'!
Karlijn en Sander, wat gaaf dat jullie het zo leuk hebben gehad tijdens de rest van jullie reis! Helaas hebben we jullie mailadres niet, mail ons even op martine.kramer@gmail.com