Maningrida

We wonen inmiddels alweer 3 weken in Maningrida dus hoog tijd om eens wat foto's te posten en een update te plaatsen!
De dag na aankomst klopte de assistant principal bij ons aan en vroeg of hij even met Robert kon praten, of hij niet ook aan t werk wilde op school, als teachers assistant! Eerst full time en zodra zijn studie begint eind Februari, voor 4 uur per dag! Nou, graag hoor! Wel grappig want ik kan me onze gesprekken over wat hij allemaal met zijn tijd zou kunnen doen als ik op school zou zijn, nog heel goed herinneren. We waren een beetje bang dat hij zich zou gaan vervelen! Niet nodig dus!

De meesten van jullie weten inmiddels dat Robert hier om culturele redenen tijdelijk even geen Robert heet. Tijdens een culturele induction die we hebben gehad op de eerste schooldag, vertelde Helen, een lokale Aboriginal Elder, dat zij zijn naam niet kon zeggen omdat haar overleden broer ook zo heette. Er werd even druk overlegd met de andere elders in hun eigen taal en toen zeiden ze iets dat klonk als "Njongo" en daar maakte iemand anders weer Mango van. We moeten er wel aan wennen en Mango stelt zich per ongeluk nog wel eens voor met zijn oude naam, maar het begint nu wel een beetje te komen! Helemaal doordat de kinderen die hij lesgeeft het prachtig vinden. Waar we ook lopen in de community, op het schoolplein, in de supermarkt of op weg naar school, overal horen we "He Mango!", en dan hoeven ze verder niets te zeggen of te vragen, willen ze gewoon even zwaaien. Het zijn vooral alle opgeschoten jochies! Er zijn maar weinig onderwijzers die hier willen wonen en werken en al helemaal weinig mannen, dus voor de kinderen is het extra leuk om een meester te hebben ipv een juf.
Mango assisteert dus op de high school en ik heb mijn eigen klasje met 7, 8 en 9 jarigen.
Ik heb officieel 27 leerlingen in mijn klas en ik heb er nu, na 3 weken school, denk ik 20 gezien. Helaas zijn het bijna dagelijks andere kinderen dus ik merk weinig vooruitgang van wat we behandelen.
Ik keek die eerste dagen mijn ogen uit, de kinderen waren net vlooien, ze zaten overal op en in en aan, handstand in de klas, op de tafel staan, voetbal door de klas schoppen. Ik vond t wel lastig, want ze luisterden ook niet heel erg goed, deel taalgebrek en deel slecht gehoor (Aboriginals hebben een kortere buis van Eustachius en zijn daarom erg gevoelig voor oorontstekingen en gehoorverlies).
Omdat er geen leerplicht bestaat voor Aboriginals, kunnen de kinderen er gewoon om 11 uur (nadat ze fruit en lunch van ons hebben gekregen) vandoor gaan. De school doet er wel van alles aan om de kinderen op school te houden en het gaat al stukken beter dan een paar jaar geleden, hoorden we. Ieder kind dat 5 dagen per week naar school gaat, krijgt een award tijdens de weeksluiting en een boek. En vanaf volgende week begint er een nieuwe (door de overheid gesponsorde) actie. Kinderen die elke dag naar school komen én de hele dag blijven, mogen kiezen uit een boodschappenpakket, een toiletspullen pakket of een powercard (soort credit card waarmee je electriciteit voor je huis kunt kopen). Het idee hierachter is natuurlijk dat de ouders ook wel belang hebben bij deze incentives en dus hopelijk hun kinderen naar school sturen!









Na 3 weken kan ik zeggen dat de harde kern van mijn klas (5 leerlingen die bijna elke dag op school komen) erg leuk is, hele lieve schatten! Ik heb een hyperactieve tweeling erbij zitten die af en toe zó raar en ondeugend doen, dat ik op mijn wang moet bijten omdat ik anders heel erg hard ga lachen. Het leren gaat zoals ik al zei maar moeizaam, voor veel kinderen is Engels de tweede, derde of zelfs vierde taal, dus af en toe is het ook niet zo gek dat ze me aankijken alsof ik net Nederlands tegen ze aan het praten was!
De kinderen zijn heel erg handtastelijk en zitten constant aan me, aan mijn haar, aan mijn voeten (vooral de blauwe teennagellak is een succes!) en iedere sproet, jeukbult, en vlek wordt nauwkeurig onder de loep genomen, "What this one?", vragen ze dan. Van de week zat er een jongetje voor mij op de grond terwijl ik aan het voorlezen was, voelde ik ineens dat hij over mij scheenbeen aan het aaien was. Had al een dag niet geschoren dus hoewel er nog niets te zien was, voelde het wel wat stoppelig. Hij zei snel iets in Barrara tegen de andere kinderen en binnen 3 seconden zaten ze met zijn twaalven over mijn benen te aaien en te gieren van de pret! Nou jaaaa, dat soort dingen gebeuren dus constant.

Op de eerste zaterdag van het schooljaar had de principal een trip georganiseerd voor iedereen die mee wilde, naar Ndjudda Point, ongeveer een uur rijden vanaf Maningrida, hoewel het letterlijk om de hoek ligt. Omdat we de rivier niet konden oversteken moesten we eerst landinwaards en toen naar het noorden rijden. De Traditional Owners waren mee en de vrouwen gingen op zoek naar crab en oesters en kokkels voor de bbq en de mannen gingen en masse vissen.















Even verderop aan het strand zagen we dit mannetje zitten. Hij had een shovelnosed ray gevangen en gebruikte het arme beest om zijn kleine broertje mee op de rug te slaan!



De kinderen die mee waren vonden het vooral leuk om foto's te maken met mijn camera en nóg leuker vonden ze het om zichzelf terug te zien op het schermpje.



De lokale ladies gaven nog snel een demonstratie van het weven van visnetten en tassen, dat doen ze met de wortels van de Pandanus plant. Het weven is echt een kunst en schitterend om te zien. Let vooral ook op hoe deze dame de wortels met haar tenen bij elkaar houdt!



Omdat ons huis splinternieuw is, stond er nog niets in de tuin. En omdat Housing NT wel graag wil dat het er bewoonbaar en gezellig uitziet, krijgen wij van de overheid een zogenaamd garden-allowance. Dit houdt in dat we bij de lokale nursery voor honderden dollars aan planten en bomen mogen bestellen. We moeten ze wel zelf in de grond zetten en in leven houden! Mango ging op een middag na school naar de nursery en kwam terug met 3 bananenbomen, 3 kokospalmen, 3 papayas, 3 stervruchtbomen, 1 limoenboom en, jawel, 1 mangoboom!

Die hebben we dus op een avond in de tuin gepland, was nog lastig want het had al een paar avonden niet geregend en de grond was dus keihard!
Het resultaat mag er zijn, het ziet er prachtig uit en we kunnen haast niet wachten tot het er wat begroeider uit ziet. De door Mango bestelde hangmat hangt al wel, vorige week is de op internet gekochte bbq aangekomen dus het begint er al op te lijken!







Vorige week had ik eindelijk een middag geen vergadering (het is erg druk zo aan het begin van het jaar en ik heb bijna elke middag wel iets te vergaderen!), dus we hebben een wandeling gemaakt. Vanaf ons dek kun je het strand zien maar we waren er in al die tijd nog nooit heen gelopen, hoog tijd dus!









We hebben het enorm naar onze zin hier en we hebben eigenlijk maar 1 probleem... de campdogs! Het stikt hier van de honden. Vieze, schurftige, magere, valse honden. Er worden gemiddeld 20 mensen per maand aangevallen en gebeten en die moeten dan voor behandeling naar de kliniek. Vorig jaar is er iemand overleden na een aanval door de campdogs dus je kunt je wel voorstellen dat we het eng vinden. Het advies van IEDEREEN hier: take a big stick and don't be afraid to use it! We lopen dus elke dag met een enorme stok naar school. Meestal laten de honden ons met rust, maar soms is er een die het op zijn heupen krijgt en wild blaffend achter ons aan rent, vaak gevolgd door 6 tot 10 andere honden. Als we dan onze stok in de lucht houden en heel hard SHAAAAAAAAA! roepen, kappen ze meteen. Wij liggen dan alleen stijf van de angst in de berm, haha, ik kan er nog niet aan wennen en vind het heel erg vervelend dat ik er aldoor zo van schrik. Helaas is er niet zo veel aan te doen, behalve dan dus inderdaad onze stokken overal mee naar toe nemen! (Het plan is om een foto te maken van een paar honden, maar ik heb het nog niet gedurfd! Stay tuned!)

Lastig boodschappen doen hoor, met zo'n enorme stok in je handen!