Darwin and Arnhem

We zijn inmiddels in Arnhemland aangekomen, maar omdat we nog niets over onze tijd in Darwin hebben geschreven, doen we dat eerst even!
Vanuit Litchfield, waar we jullie de vorige keer verlieten, is het maar 100 KM naar Darwin, dus in iets meer dan een uurtje te doen. We maken wel eerst een detour en rijden via Humpty Doo (zo heet het echt!) naar de plek waar we een boottocht op de Adelaide River kunnen maken. De Adelaide River zit vol met krokodillen, Salties (die, zo leer ik, zo heten omdat ze een klier hebben waarmee ze een teveel aan zoutwater in hun systeem kunnen afvoeren en daardoor dus ook in zoutwater kunnen leven. Freshies, on the other hand, komen alleen in zoetwater voor!), die uit het water springen en hun prooi verrassen. Tijdens de boottocht legt de gids uit dat het wilde dieren zijn en hoewel ze dus gevoerd worden, ze niet genoeg krijgen voor de hele dag dus de krokodillen verliezen hun jachtinstinct niet. We twijfelen hieraan als we erachter komen dat er 3 verschillende tourbedrijven zijn die allemaal 3 (voer-)tours per dag doen op dit zelfde stuk rivier.
Anyway, de gids wijst een nest aan en we zien nog net een stuk staart verdwijnen in de bosjes. Ik moet ineens denken aan de bossen op Vancouver Island, waar we een heel vals gevoel van veiligheid hadden als we geen beren zagen. Dat je ze niet ziet, betekent nog niet dat ze er niet zijn! Zo ook met krokodillen...




De gids bind een enorm stuk karbonade aan een touwtje en zwaait hiermee over het water. Hij legt uit dat de krokodillen aangetrokken worden door het geronk van de motor (jachtinstinct my #*@ss!) en ja hoor, na een paar seconden zien we lijntjes in het water en alleen een paar ogen en wat schubberige rugdelen boven het water uitsteken. Het ziet er heel eng en bedreigend uit.



Als de krok dicht bij de boot is verdwijnt hij onder water en dan ineens... lanceert hij zichzelf uit het water en hapt de karbonade van het touwtje. Ik sta vanaf het bovendek te filmen en de klap die de kaken maken is zo hard, dat mijn maag er bijna van omdraait!



Dit is Tripod, die zo heet omdat ze haar linkervoorpoot mist. Dat gebeurt in territoriale gevechten, dan bijten ze elkaars poten eraf.





We varen verder en hetzelfde herhaalt zich nog een keer of 6. De laatste krok die we zien is Rocky, met ruim 5 meter lengte is hij de grootste in dit stuk Adelaide River en dus de baas.



Na de boottocht stoppen we in Humpty Doo om even snel een kaart aan Gido te sturen (Robert heeft zijn redenen!) en dan komen we eindelijk, eindelijk, eindelijk, na 5777 KM te hebben gereden, na eindeloze uren wegdek, na miljoenen flesjes cola en broodjes avocado, na prachtige watervallen en rotsen en wildlife en plantlife aan in Darwin!!



We hebben voor bijzonder weinig geld een superdeluxe apartment gehuurd voor 10 dagen. Want hoewel het zomervakantie is, is het ook wetseason wat in darwin laagseizoen betekent.



We gaan natuurlijk meteen op pad om onze go-to place voor het komende jaar te ontdekken. We lopen de hele stad door, bekijken het Parliament House waar we ons even in Indonesie wanen, en niet alleen door de drukkende vochtige hitte! We zien onze eerste cyclone shelter en beseffen dat we na het brandgevaar in droog South Australia, na het overstromingsgevaar in nat Queensland, ons nu moeten voorbereiden op weer een nieuwe rampensoort!



Uiteindelijk komen we uit bij de Wharf, waar een mooi strak park met zwembad en strandje is aangelegd, een stingernet houdt de boxjelly fish tegen en dat is maar goed ook, want die zijn dodelijk! Er zijn winkeltjes en restaurantjes en een aantal hotels en hier rusten we heerlijk uit van daaaaagen in de auto zitten en onze enorme wandeling.





We zijn erg blij met Darwin, het is een leuke overzichtelijke stad en we vinden het erg gezellig!

Na ruim een week chillen in Darwin, verhuizen we naar een ander hotel. Deze keer betaald door de Department for Education and Teaching voor maar liefst 165 andere nieuwe onderwijzers! We hebben een 3-daagse orientatie waar we van alles leren over lesgeven in een remote community en hoe we moeten omgaan met cultuurverschillen en het lesgeven aan kinderen die weinig tot geen Engels spreken.
Erg interessant allemaal en het leuke is dat de teachers onderling allemaal zo verschillend zijn, er zijn mensen van ver in de 50, pas afgestudeerde mopkes van 19 en alles er tussenin! Het is heel erg gezellig en elke avond groot feest! We worden uitgenodigd op Parliament House voor een heuse receptie met de Education Minister en we krijgen allemaal een 4x4 cursus!









Iedereen heeft goede tips voor elkaar over het leven in een afgelegen community waar geen of weinig winkels zijn en je dus redelijk self sufficient moet leven. Zo leer ik dat je zelf yoghurt kunt maken, welke groenten je zelf goed kunt verbouwen en dat je melk best kunt invriezen (gets...). Op de laatste avond is er een cocktailparty waar iemand een grote kaart van Arnhemland tevoorschijn haalt, waarop iedereen bij de locatie van zijn of haar school z'n emailadres schrijft.



De volgende dag is het dan eindelijk zover, we vliegen naar ons nieuwe thuis voor de komende 12 maanden! In een kleine turboprop met 29 anderen, meest onderwijzers en 1 dokter die voor een placement van 2 weken ook naar Maningrida (Mano voor intimi) gaat.





We vliegen over Kakadu NP en hoewel het bewolkt is, zien we prachtig groen onder ons en af en toe een brede rivier die uitmondt in de Arafura Zee.
Vlak voor de landing draaien we boven Maningrida en maken we foto's.





We worden met zijn allen in de schoolbus opgehaald door Principal Stuart en Assistant Principal Clinton. Iedereen is erg aardig en we zijn blij om te zien dat de onderwijzers die terugkeren na hun zomervakantie, elkaar juichend om de hals vliegen en dus duidelijk blij zijn elkaar weer te zien!

Wij worden als eerste gedropt, we wonen het dichtst bij de luchthaven (nouja, airstrip met hutje als terminal) zoals je op de luchtfoto kunt zien. Stuart belooft binnen 20 minuten terug te zijn met wat schoonmaakspullen en andere necessities die we kunnen gebruiken totdat onze eigen spullen aankomen.
Ons huis is schitterend!! Het is splinternieuw en we vinden het erg groot!





Helaas werken geen van de 18 (!) sleutels die we hebben gekregen en moeten we dus op ons achterdek wachten tot Stuart terugkomt. Na 3 x heen en weer rijden heeft hij de juiste sleutels gevonden en kunnen we eindelijk ons nieuwe huis in! Het is erg vies, veel schimmel en spinnenwebben doordat er niemand binnen is geweest in de laatste 6 weken. Maar na 2 uur flink poetsen is alles weer schoon en kunnen we uitgeput naar bed!

Morgen begin ik op school en volgende maand begint Roberts studie aan de Charles Darwin University, dus we zullen snel meer schrijven over ons nieuwe avontuur in Mano!

From the Red Centre to the green Top End

We verlieten jullie de laatste keer bij de grens naar the Northern Territory, inmiddels hebben we al een heleboel van onze nieuwe thuisstaat (jaja, we mogen onszelf nu Territorians* noemen) gezien en we zijn onder de indruk!



We reden vanuit Barkley Homestead, waar Robert wakker werd op zijn verjaardag, naar Alice Springs, over de Stuart Highway.



Net ten zuiden van Tennant Creek liggen de Devil's Marbles. Volgens de lokale Warumungu bevolking lopen er verschillende Dreaming Trails door het gebied en in die verhalen zijn de stenen eieren van de Regenboog slang.
1640 Jaar geleden is een enorm granieten blok in stukjes geërodeerd en door de extreme temperatuurverschillen in het gebied, scheurden er steeds stukjes af, zoals de lagen van een ui. Dit is het resulaat:



Het is er prachtig en omdat wij in het absolute laagseizoen reizen, was er bijna niemand! Ik werd wel bijna waanzinnig van de hitte, echt niet normaal meer. Het vloog me een aantal keer gewoon aan! We hebben nog wel uitgebreid foto's gemaakt.











Vlakbij de parkeerplaats spotten we deze dingo!



Na de Marbles (die wij toch telkens per ongeluk 'Remarkable Rocks' noemen...) doorgereden tot aan Alice Springs, het absolute midden van het land! Daar overnachten we in een hotel zodat we de volgende ochtend fris en fruitig op pad kunnen richting Uluru! Ik heb altijd gedacht dat Uluru en Alice redelijk dicht bij elkaar liggen, maar het is dus gewoon 500 Km verderop! Nu valt dat op zich mee als je kijkt hoeveel KM we in totaal afleggen, maar toch!

We rijden opnieuw over eindeloze wegen en we zien opnieuw het landschap veranderen. Ineens is er rode aarde, door de vele regen van de afgelopen tijd is het nog erg groen en de kleuren zijn schitterend! We zien onderweg een heleboel kamelen (Australië is het enige land ter wereld waar kamelen nog in het wild voorkomen!), het ziet er erg vreemd uit!





Heel in de verte zien we Uluru opdoemen en we zijn er allebei even stil van. We nemen weer een overdaad aan foto's.









's Middags rijden we naar de luchthaven waar Robert zijn verjaardagskado van mij krijgt, een helicoptervlucht boven Uluru!















Het vliegt (haha) voorbij en voor we het weten zijn we terug op de camping! Snel zetten we de tent op en dan rijden we de 10 minuten naar een speciale parkeerplaats waar je de zonsondergang de rots in verschillende kleuren kunt zien veranderen. Het is afgeladen vol, toch horen we van iedereen dat het zo rustig is omdat het laagseizoen is. We zijn blij dat we hier niet in de winter zitten!















We slapen die nacht erg slecht, het is zo achterlijk warm en het koelt gewoon NIET af. We staan erg vroeg op want we willen de zon zien opkomen over Uluru. Helaas zijn we opnieuw niet de enige... Er staan al veel auto's geparkeerd bij de speciale Sunrise Viewing Deck, en natuurlijk komen er nog 6 tourbussen aan als we uit de auto stappen. Nou ja, iets anders dan ik me had voorgesteld, maar nog steeds erg mooi!





We rijden naar Kantju Gorge waar we rots tekeningen bekijken en waar Robert compleet uit zijn dak gaat omdat hij zebravinkjes hoort ("het klinkt net als in de dierenwinkel!"). Na lang speuren zien we ze ook vliegen en hoewel het bijna onmogelijk is om ze goed op de foto te krijgen, is het toch gelukt!









We rijden via Kata Tjuta (de Olga's, ook schitterend!) terug richting Alice, onderweg stoppen we voor een prachtige Thorny Devil die midden op de weg zit.
In zijn nek heeft hij een vetbobbel met een scherpe punt, deze dient als verdediging tegen aanvallen van roofvogels en in tijden van droogte en weinig voedsel, teert hij op wat er in de bobbel zit. Hij trekt zich helemaal niets van ons aan en loopt op zijn bijzondere schokkerige manier de rode aarde in.













In Lassiter's Casino in Alice vieren we Oud en Nieuw. En hoewel het erg gezellig is met een leuke band en veel vuurwerk, sneaken we er om 12.15 tussenuit want we hebben er een hele lange dag op zitten. De volgende dag gaan we Alice exploren, helaas is het natuurlijk nieuwjaarsdag en is bijna alles dicht. Bovendien regent het en zorgt de regen bijna onmiddelijk voor het vollopen van de Todd River en het overstromen van de wegen. We horen dat je in Alice Springs pas een local bent als je 3 x water hebt zien stromen door de Todd, we zijn dus al een eindje op weg!





We zijn erg teleurgesteld dat we door de regen en de holiday period al een boel dingen gemist hebben. De trip naar de Whitsundays ging niet door wegens regen, de regen in Eungella en Rockhampton en Townsville. En nu kunnen we alles wat we voor Alice op ons lijstje hadden gezet rustig doorstrepen want alles is dicht, de art galleries, de musea, het reptile centre, de school of the air (logisch want het is kerstvakantie...) en nog veel meer dingen. We troosten ons met de gedachte dat dit nu onze thuisstaat is en dat we hier vast nog vaak terugkomen. Als we 's avonds op het nieuws de ellende zien van de mensen die al dagen (inmiddels al weken!) vastzitten en niet naar huis kunnen, de mensen die hun hele hebben en houden onder water hebben zien verdwijnen, de boeren die hun crops na jaren van aanhoudende droogte nu onder water zien staan, schamen we ons diep voor ons geklaag en maken een plan voor de komende dagen.

De volgende ochtend rijden we naar Tennant Creek, via Aileron waar we deze schitterende beelden zien. Helaas is het nog steeds holiday period dus het bijbehorende arts centre is dicht.





Verderop komen we langs Wycliff Well dat op een dwarsdoorsnee van energielijnen ligt, waardoor UFO's die in de buurt vliegen worden aangetrokken. Bij de roadhouse in Wycliff maken we foto's en lezen we verhalen van locals die vertellen over hun UFO ervaringen.







Onderweg hebben we nog een aantal zeer zware buien, voor diegene die nog twijfelden, we zitten in het wet season!



Het plan is om naar Mataranka te rijden, daar zijn natuurlijke hot springs en hoewel ik moet lachen omdat de buitentemperatuur veel hoger is dan de temp van het water, lijkt het ons toch heerlijk om even te chillen in een natuurlijke hot spring!
We kunnen de lokale camping niet bereiken en horen via internet dat dat komt doordat de boel is overstroomd en de telefoons zijn uitgevallen. Ze raden ons in de email aan het de volgende dag nog eens te proberen.
Helaas komen we niet ver:



Opnieuw een change of plans dus! We besluiten door te rijden tot aan Katherine, de derde grote stad in de NT. Dáár lezen we dat er in de Katherine Low Level Nature Park ook hot springs zijn. Snel dus zwemkleren en een handdoek gepakt en in de auto. Daar worden we opnieuw tegengehouden door een bord:





We weten het even niet meer, alles wat we willen doen is afgelsoten door de floods en alles wat we willen zien is dicht door de holiday period. Gelukkig zien we daar, heel in de verte twee gele bogen opdoemen, ja hoor....McDonalds! Op zo'n moment helpt echt alleen een Big Mac!
We pakken de Lonely Planet er maar weer eens bij en besluiten de volgende ochtend naar de Cutta Cutta Caves te rijden, dan door naar Litchfield NP waar we watervallen willen zien. We weten dat niet het hele park toegankelijk zal zijn door de floods, maar er zijn zeker nog genoeg dingen te zien en te doen, volgens de aardige dame van de Parks en Wildlife service die we bellen.

De volgende ochtend dus maar weer eens vroeg op pad (we noemen het wel vakantie, maar heb nog geen dag langer geslapen dan 6 am!!) zodat we een beetje tijd hebben om Litchfield bij daglicht te bekijken! (De Cutta Cutta Caves zijn niets geworden, je raadt het al... ondergelopen door de floods!)
Het landschap verandert ten noorden van Katherine opnieuw, nog steeds is alles gifgroen en de aarde rood, maar we zien steeds meer hoge bomen, palmbomen en echt meer regenwoud materiaal! We kijken onze ogen uit!
In Litchfield stoppen we eerst bij de Magnetic Termite Mounds, schitterende termieten heuvels gemaakt door de Magnetic termites, die zó zijn gebouwd dat de beestjes koelte kunnen vinden aan de ene kant, terwijl door de zon de andere kant wordt verwarmd. Ze zien er een beetje uit als grafzerken, vinden we.





Overal langs de (snel)wegen zien we deze mooie cathedral termite mounds, soms wel 6 meter hoog!





Robert spot nog een bijzonder vogeltje en dankzij Kirsten weten we nu dat dit een Crimson Finch (Zonastrilde in het Nederlands) is!



Het is opnieuw ongans heet en we het zweet loopt in straaltjes van onze gezichten! We rijden van de termite mounds naar Florence Falls want we hebben gelezen dat daar een veilige swimming hole is waar geen crocs inzitten! Gelukkig zijn we niet de enige, anders had ik niet zomaar het water in gedurfd!
We moeten langs een pad naar beneden klauteren en komen via een bruggetje bij de swimming hole, het is er prachtig!















Van de Florence Falls rijden we verder naar de Tolmer Falls, ook prachtig en uiteindelijk komen we bij de Wangi Falls (Wong-Guy), deze zijn 't meest populair bij zwemmers, maar door de vele regen kunnen de rangers de afwezigheid van crocs niet garanderen en zijn dus niet open voor het zwemmen vandaag. Wel kunnen we een hike maken rond de falls, en opnieuw, het is prachtig!









We slapen in een safari tent op een verder lege camping. Al snel spotten we een heleboel hele mooie agile wallabies, overal rond de tent. Ze zijn erg schuw en we denken dat dat meer met de honden van de camping eigenaar te maken heeft dan met ons!





's Avonds spot ik boven op de showercabin deze groene vriend:



We plannen onze reis voor de volgende morgen naar Darwin en die update volgt snel! Nog wel willen we even vertellen dat we het hele Litchfield NP hebben afgezocht naar een Frilled Neck Lizard maar helaas niet gezien. Terug in Batchelor, de eerste grote plaats na het park, zien we er een midden op de weg zitten! Dat is toch wel bijzonder!









*Inwoners van South Australia noem je South Australians, inwoners van Queensland noem je Queenslanders en hier heten we Territorians. Ik kan er niets aan doen, maar telkens als ik op de radio hoor, "Now available to all Territorians" schiet er door mijn hoofd "Martians unite", ik weet ook niet waarom...