Onderweg

Ik begin met het schrijven van deze update in onze supercoole cabin in Barkly Homestead, maar ik betwijfel of ik het vandaag allemaal afkrijg, we hebben al zóveel kilometers afgelegd en alweer zóveel meegemaakt, dat past niet allemaal in 1 schrijfsessie!

Allereerst de verhuizing! Zoals ik vorige keer al schreef, werd alles perfect voor ons verzorgd. Twee dagen voor de verhuisdatum werd er een enorme stapel dozen bezorgd en er kwam iemand langs van het verhuisbedrijf om een survey te doen. Even kijken hoeveel spullen we echt hebben en hoe breed de voordeur is. Er werd meteen bij gezegd dat we niets zelf mochten inpakken, alleen kleding en 'personal items', verder moesten we alles laten zoals het was. Ik (control freak extraordinaire!) kreeg natuurlijk meteen enorme jeuk en heb (terwijl Robert me hartelijk zat uit te lachen) het hele weekend de kasten fatsoenlijk uitgeruimd zodat de inpakkers overal goed bij zouden kunnen. Dat inpakken ging echt super smooth! Alles werd in dikke lagen papier gewikkeld en gewoon per kast/la/kist in een doos gedaan, supersnel!



Het suffe was dat we hier ook niet bij mochten helpen, ik voelde me een beetje een gast in mijn eigen huis en ben van ongeluk maar op het balkon gaan zitten met een kop thee!



De verhuizers hadden alles in no time in de wagen, snel het huis schoongemaakt met geleende schoonmaakspullen (alles was al onderweg!) en toen lekker de laatste keer genieten van een avondje Mooloolaba!
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan, auto ingepakt terwijl Robert ultra skeptisch stond toe te kijken, 'dat gaat nooit passen'... Zucht, ik heb hem er maar even fijntjes aan herinnert dat hij inmiddels toch beter zou moeten weten, na zóveel jaar samenleven met een echte Kramer, haha. Het paste lachend en dus reden we rond 10 uur voor de laatste keer Mooloolaba uit.

Onze eerste stop is Bundaberg, of eigenlijk vlakbij in Bargara. Daar is een turtle rookery en komen de turtles elk jaar tussen november en januari hun eieren leggen. Helaas hebben ze er die avond geen zin in en zitten we dus voor niets van 7 tot 11 op een koud, winderig en nat strand! We liggen nog niet in bed of het voorspelde noodweer barst los. De tent houdt het goed maar helaas doen we geen oog dicht! De volgende ochtend regent het nog steeds en zo mogelijk nog harder dus snel alles achterin de auto gemikt en op weg naar de volgende stop. We horen op de radio dat er een cycloon aan zit te komen in noordelijk Queensland, ahem, dat is waar we heen rijden. Het regent aan een stuk door en onderweg moeten we een aantal keer door overstroomd wegdek klûnen:



's Middags komen we aan in (nat) Rockhampton, waar we in een hotel onze tent opzetten, die moest namelijk nog even opdrogen!



We besluiten, na nog meer verontrustende nieuwsberichten over de naderende cycloon, de volgende ochtend vroeg naar Eungella NP te rijden. We zijn hier op onze eerste Australiëreis ook geweest en hebben hier toen een aantal vogelbekdieren gezien. We boeken onszelf in het Broken River Mountain Resort in een cabin en hoewel deze er twijfelachtig uitziet (werkelijk waar, groen en bruin en het schreeuwt jaren 80!), vinden we het geweldig. We zitten op ongeveer 45 meter van het viewing platform bij de Broken River. Helaas regent het ook hier, maar dat mag de pret niet drukken. We gaan meteen de boel verkennen en zien dat de rivier wel erg hoog staat en veel wilder stroomt dan 6 jaar geleden! Er zitten twee half verzopen Kookaburra's in de boom, ze zien er een beetje sneu uit zo nat als ze zijn, maar ze lachen nog net zo hard!








Na een veel te duur diner in het restaurant neemt guide Miles ons mee op nightspotting tour door het regenwoud. We zijn de enige twee deelnemers en we hebben het idee dat Miles liever op de bank was blijven zitten! Hij laat ons de bijzondere orange eyed tree frog zien, schitterende beestjes en vanaf de brug zien we twee vogelbekdieren. Omdat het regent en het te donker is en we te ver weg staan kunnen we geen foto's maken. We vinden dit geen probleem want we zitten hier morgen en overmorgen ook nog!



We rijden de volgende dag door de stromende regen naar het dorpje, een half uur verderop. Daar slaan we boodschappen in voor de komende kerstdagen. Helaas is de keus erg beperkt en wordt het dus een kerstdiner van heerlijke pasta! We hebben ook nog een bezoekje van Santa gehad, die de kado's onder onze geimproviseerde kerstboom heeft achtergelaten!





Ondertussen is er geen minuut voorbij gegaan zonder dat het regende. 's Nachts worden we een paar keer wakker en vragen we ons serieus af of het dak het zal houden!

De volgende ochtend opnieuw op zoek naar de vogelbekdieren en zien we dat de rivier opnieuw dramatisch is gestegen!
Dit was het op kerstavond:







En dit op eerste Kerstdag:







Het wordt nog even spannend of we wel weg kunnen op tweede Kerstdag, zoals we gepland hebben. De overvloed aan water heeft voor een aantal mudslides gezorgd die de weg blokkeren. Bovendien horen we al twee dagen op de radio dat Townsville onbereikbaar is door de overstromingen.
Onder begeleiding van de SES (Special Emergency Services) worden we van de berg afgeholpen.





Dan zijn we er nog niet, we moeten opnieuw een keer of 6 door diep water klieven met de auto.



Dat voelt heel bizar, je kunt het water voelen klotsen rond de onderkant van de auto, maar gelukkig gaat alles goed en rijden we 's avonds Townsville binnen!
Townsville voelt meteen als een erg leuke stad! Er is een artificial aangelegd strand, toepasselijk The Strand genaamd, waar allemaal leuke restaurantjes en bars omheen liggen. Wij zitten in een hotel (nog steeds niet in de tent, vanwege de enorme regen en wind) tegenover een aantal leuke restaurants en hangen 's avonds uitgeput van de lange rit aan een heerlijke Mexicaanse maaltijd!

De volgende ochtend slaan we supplies in en gaan we over de Overland Track de outback in! Langzamerhand zien we het landschap veranderen van het sappige groene regenwoud richting steeds minder begroeiing.
Onderweg zien we nog steeds erg extreem weer en een heleboel bijzonders, een aantal kangoeroes, emus en bustard birds!











We overnachten in Richmond, inwoners 200!! We staan op een kleine camping aan een meer en dankzij onze supersnelle internetverbinding kunnen we gezellig met mijn ouders skypen terwijl we het naderende onweer volgen!



We hebben vandaag veel kilometers afgelegd en zijn van Richmond in QLD tot aan Barkly Homestead in Northern Territory gekomen!



Onderweg zagen we dit op een benzinepomp hangen:



Het plan is om deze week naar Uluru te rijden en dan weer terug richting het noorden, Darwin, waar ik op 17 januari met een introductieweek aan mijn nieuwe baan begin!!

Eindelijk nieuws!!

We hebben expres gewacht met het updaten van de blog tot we nieuws hadden omtrent onze werksituatie, en eindelijk, na lang wachten hebben we afgelopen week leuk nieuws ontvangen. Hierover later meer. Want we hebben in de tussentijd onszelf 3 slagen in de rondte genoten van onze vrije tijd en het (tot vorige week) heerlijke weer!

Op 1 december is de zomer officieel begonnen hier in Australië en dat werd gevierd met het slechtste begin van de zomer ooit in de geschiedenis gemeten! Vandaag is er in sommige plaatsen in Queensland (dus op dag 4 van de zomer!) al meer dan de normale gemiddelde hoeveelheid regen voor de hele zomer gevallen! Er worden dorpen geëvacueerd, rivieren treden buiten hun oevers en wegen zijn afgesloten!
Maar zoals ik al zei, tot deze week hebben we heerlijk genoten van de vrije tijd en het mooie weer, vaak naar het strand, Mount Coolum beklommen en veel fietsen en hardlopen. Heerlijk! Veel dieren gezien die normaal gesproken verstopt zitten in de bosjes:





Op ons balkon zitten elke avond ontzettend veel kleine gekko's, die maken een hard klikkend/kwakend geluid. Gisteravond klonk het geluid ineens een stuk luider dan normaal en nadat ik Robert op expeditie had gestuurd kwamen we erachter waarom: een flinke gekko heeft zich een weg naar binnen weten te banen en zat achter de gordijnen vliegjes te snoepen, hmmm, minder!

Half november werd de eindstrijd om de Four Nations Rugby Cup uitgevochten, tot vorig jaar heette dit tournooi de Tri nations, maar er is een extra land uitgenodigd dus nu heet het heel toepasselijk Four Nations. Anyway... Australia deed het heel erg goed en stormde naar de finale. De New Zealand All Blacks plaatsten zich als tweede voor de finale en omdat deze spannende strijd werd uitgevochten in SunCorp Stadium in Brisbane, vonden wij dit een mooie gelegenheid om eens de All Blacks de Haka live te zien uitvoeren (stond tenslotte op mijn bucketlist!).
Omdat het de finale was, werden er allerlei feestelijkheden uit de kast getrokken, verschillende bands voor de wedstrijd, vuurwerk en we kregen allemaal een bord met TRY erop. Een rugbydoelpunt heet geen doelpunt maar een try. De scheidsrechter beslist of een try wordt toegekend, dat kan tot wel een halve minuut duren nadat de bal is gevallen. Al die tijd dat er gewacht wordt zit iedereen in spanning en wordt het heel stil, als dan ineens de armen van de scheids omhoog gaan barst het tumult los, nog meer vuurwerk, harde muziek en iedereen steekt zijn TRY bordje omhoog, wat een feest! Daarna mag de scorende partij een schot op doel maken, voor extra punten.
Het was een enorm spannende wedstrijd, en hoewel we de goedkoopste kaartjes hadden (in het unlicensed deel van het stadion), zaten we op de beste plekken! Vlak aan het veld schuin achter het doel. Het leuke van sportwedstrijden in Australië is dat er geen geweld is (alleen op het veld, dan, haha!), geen hooligans en iedereen zit gewoon door elkaar heen. We zaten dus voor een rijtje green and gold beschilderde backpackers (met Iers accent!), naast een man met 2 kleine zoontjes die allebei een All Blacks vlag hadden en achter een groepje authentieke Maori's, compleet met getattoeerde gezichten! Iedereen deed aardig tegen elkaar en hoewel het blauw zag van de politie agenten, leken die zich ook voornamelijk met de wedstrijd bezig te houden!









Het leek er lange tijd op dat Australië de cup zou binnenslepen, met nog ongeveer 8 minuten te gaan begonnen de eerste fans zich al een weg naar buiten te banen.







En toen...scoorden de All Blacks in de laatste minuut een enorm gedurfde try, het stadion stond op zijn kop en de arme Aussies lieten het hoofd hangen. Dat vind ik altijd zooo sneu bij sportwedstrijden, dat je het verdriet van de verliezers op het veld ziet, zo vlakbij het uitbundige vieren van de winnaars.
Zo ook hier:









Groot feest, confetti cannons, meer harde muziek en een enorme zilveren cup. En toen gebeurde waar we al op hadden gehoopt; de All Blacks voerden nogmaals (een speciale Victory-) Haka op, voor de paar honderd fans die waren blijven hangen in het stadion. We kregen er allebei kippevel van, het ziet er zó ontzettend krachtig uit. De Haka die ze vóór de wedstrijd opvoerden was ook al schitterend, alleen stonden ze toen helaas met de rug naar ons toe. Toch konden we ook daar de inspiratie en kracht in zien. We kunnen ons goed voorstellen dat je dan als tegenstander wel even een stapje naar achter zet!
Klik en geniet (geluid aan!):











Dan nu, tijd voor Het Nieuws!
Vorige keer schreef ik al dat we allebei graag weg wilden uit Queensland, of in ieder geval weg van de Sunshine Coast. We voelen ons niet zo heel erg thuis hier, na Kangaroo Island is dit gewoon niet de juiste plek voor ons en we zoeken iets met een beetje meer avontuur en het échte Australië, zeg maar. Robert had een aantal ranger sollicitaties lopen in Western Australia en ik had mij ingeschreven als onderwijzer voor de Remote Teaching Service in de Northern Territory. We hadden eerlijk en officieel afgesproken dat degene die als eerste een baan aangeboden zou krijgen, deze mocht aannemen en dat de ander dan zonder morren mee moet. Het werd nog even heel erg spannend toen we dachten dat het onmogelijke zou gebeuren; dat we geen van beiden ergens aangenomen zou worden, maar opnieuw bleek dat we gewoon te ongeduldig waren. Afgelopen week werd Robert gebeld voor een tweede interview voor een ranger positie in Cervantes, WA en ik werd een dag later gebeld door een schooldirecteur uit Maningrida, NT, of ik geïnteresseerd was in een positie op zijn school.
Omdat het onderwijs nu eenmaal efficienter werkt dan andere gemiddelde overheidsdiensten, zoals bijvoorbeeld Nature Conservation, werd mij deze week, na een ontzettend ingewikkeld telefonisch interview, officieel een baan aangeboden als leerkracht year 2-3! Ik heb onze bizarre wedstrijd dus gewonnen! Robert gaat (zonder morren) met mij mee en gaat aan de studie! Hij kan via Charles Darwin University in 1 jaar tijd zijn onderwijsbevoegdheid halen en dat kan via zogenaamde distance learning. Hij kan dan zijn stages lopen bij mij op school en er is al voorzichtig besproken dat Robert eventueel als Teacher's Assistant aan de slag kan in zijn vrije tijd!

Omdat de overheid veel tijd en aandacht besteed aan het onderwijs voor Aboriginals, zijn er een aantal super perks voor potentiële teachers bedacht (er zijn namelijk niet veel mensen die zo ver buiten de bewoonde wereld willen wonen) in de vorm van geldelijke beloning, maar ook krijgen we gratis een huis toegewezen, wórden we verhuisd, krijg ik een 4x4 cursus en een week Orientation on the Territory in Darwin! Ontzettend gaaf allemaal, maar eerlijk gezegd hadden we het zonder deze perks ook wel gedaan! Omdat er veel problemen zijn in Aboriginal communities met drank- en drugsgebruik zijn een aantal van deze communities uitgeroepen tot zogenaamde Dry Communities, dat betekent dat er geen alcohol of zelfs benzine ingevoerd mag worden. We mogen de auto wel mee maar moeten dan rijden op Opal fuel. Grote delen van Arnhemland zijn beschermd en uitgeroepen tot Indigenous Protected Areas en alleen toegankelijk voor Aboriginals van bepaalde stammen, maar omdat wij er dus gaan werken mogen wij er wel naar binnen. De natuur schijnt van buiten deze wereld te zijn dus dat vinden we op zich al enorm bijzonder!

De school ligt dus in Maningrida, in Arnhemland (we hebben al van meerdere mensen gehoord dat ze vinden dat het misleidend dichtbij klinkt!), ongeveer 550 KM ten oosten van Darwin, Google it! Van mijn broer hoorde ik dat hij op Google Earth had gezien dat de landingsbaan langer is dan het hele dorp!
Het dorp is van november tot mei afgesloten van de buitenwereld doordat tijdens de Wet (het natseizoen) de wegen afgesloten zijn. Dan kun je er dus alleen met het vliegtuig komen, gelukkig is er wel een zogenaamde all weather landingsbaan! De school heeft 389 ingeschreven leerlingen (waarvan 80% Aboriginals) en gemiddeld komen er per dag 39 leerlingen opdagen. In Australië is wel gewoon leerplicht, ouders krijgen een boete als hun kinderen niet tot hun 16e naar school gaan, maar Aboriginals vallen niet onder de leerplicht wet. Veel Aboriginals wonen ook niet het hele jaar door op een plek maar reizen door seizoenen en ceremoniële verplichtingen heen en weer. Vandaar dat de attendance zo laag is.
Er zijn geen lesmethodes aanwezig op de school en de directeur heeft in het interview gevraagd of ik wil meewerken aan het ontwikkelen van een lesmethode, zodat er wat consistentie in het onderwijs komt.
De kinderen die ik ga lesgeven (7,8 en 9 jaar oud) spreken één van de 7 lokale talen en er zijn maar weinig kinderen die al Engels spreken. Ik spreek geen van deze talen en alleen Engels, dus ik ben zeer benieuwd hoe dat gaat voelen! Het lijkt me een enorme uitdaging en mijn onderwijzersbloed is al een paar dagen sneller aan het stromen, heb mijn kisten met lesmateriaal uitgezocht en opnieuw ingepakt, ben er helemaal klaar voor!

Ik schreef al dat we dus worden verhuisd, dat gaat op 23 december gebeuren. De dag vantevoren komen de verhuizers om onze dozen in te pakken, het enige dat wij zelf mogen doen is het inpakken van onze kleding! Nooit eerder zo'n luxe verhuizing gehad! We hebben de huur opgezegd en gaan dus per de 23e op een nieuwe Road Trip!! Kan haast niet wachten! We hebben dan tot 17 januari de tijd om in Darwin te komen, want dan begint mijn Orientation. Tijd genoeg dus om noord Queensland te ontdekken en rond Darwin de parken te bekijken die niet zijn overstroomd door de Wet!

Eerst morgen nog even werken aan onze Dutch Cultural Heritage, door een aantal superlieve Klazen in Nederland kunnen wij morgen een echte pakjesavond vieren! De doos met pakjes ligt al 2 weken in de kamer, we hebben eraan gevoeld, geroken en geluisterd, maar we hebben ze netjes ingepakt gelaten!
Danku Sinterklaaaaaaaasje!!