Eleventy-five!

Afgelopen zondag meegewerkt aan de jaarlijkse penguin census hier in Kingscote! Er stond een oproep in de Islander Newspaper en omdat we wel weer zin hadden in iets nieuws, hebben we ons opgegeven. Erg leuk, weer! In groepen van 4 kregen we een stuk kustlijn aangewezen en gewapend met een clipboard (het is tenslotte onderzoek en zoals iedereen weet, daar hoort een clipboard bij!), een zaklamp en een GPS moesten we op zoek naar burrows (holletjes) van de Little Penguins.



Aan de hand van de cijfers waar we mee terug kwamen, konden de Marine Biologists uitrekenen hoeveel Little Penguins er zijn en hoe het staat met het breeding season.
Het stuk kust waar wij moesten zoeken was een erg steile helling compleet begroeid met stekelbossen, dat maakte het allemaal nogal lastig.



Toch hebben we door schier bovenmenselijke inspanningen en door onszelf in onmogelijke bochten te wringen nog 5 burrows weten te vinden, een paar helemaal verlaten en een paar duidelijk bewoond.













Dit konden we zien aan de verse uitwerpselen en natuurlijk ruiken!



En onze inspanningen werden beloond:



Onderweg nog wat mooie plaatjes van de omgeving geschoten.







Eenmaal terug in het onderzoekscentrum werden alle vrijwilligers getrakteerd op pizza en cake, hmmmm!



Een Seal Bay-collega had onlangs een possum gered (een roadkill survivor) op de Playford Highway, ze heeft hem Playford genoemd en ze draagt hem altijd en overal mee, hij was dus ook mee op zoek naar Little Penguins!



Ik heb hem een druif gevoerd, en aaaahgossie, wat een schatje!!

Zoals ik vorige keer al schreef is Robert momenteel druk met Prescription Burns, afgelopen week heeft hij een strook van het Kelly Hill Conservation park afgebrand. Dit alles ter voorbereiding van het voorspelde zeer gevaarlijke fire season deze zomer. Doordat we zo'n ontzettend natte winter hebben gehad, groeit alles als kool. Dat betekent dat er straks in de droge zomer ontzettend veel extra brandstof (in de vorm van droge struiken en takken en gras enzo) op de grond ligt. Heel gevaarlijk dus. Door nu al een en ander gecontroleerd af te branden, zal er straks dus minder brandstof zijn en zal de boel dus niet zo snel uit de hand lopen als in Victoria in Maart dit jaar. Hopen we.





Goed kijken op deze foto, het lijkt een rots over de breedte van de begroeiing, maar het is de afgebrande grond, zo is er dus een fire corridor (hé, ik bedenk nu pas dat dat natuurlijk en brandgang is!) gecreëerd.



Wel bijzonder, als lid van de fire crew loopt Robert dus gewoon met een cannister vol benzine en steekt op afgesproken plaatsen wat struiken in de hens.



Tijdens een patrol sessie na het branden vond hij deze Echidna, levend en wel op zoek naar mieren tussen het as.



Robert begint maandag 2 november met zijn nieuwe carriere in het koala team! (Als hij dat haalt tenminste, zijn overlevingskansen zijn danig geslonken. Mijn ouders hadden een zak heeeeeeeeeeeeerlijke kruidnootjes opgestuurd, van die echte knapperige, hmmmm. We hadden afgesproken dat we allebei een handvol per dag mochten en daar hield ik mij heel trouw aan, maar ja, voor IEMAND in huis was dat dus te moeilijk en terwijl ik hard aan t werk was, heeft IEMAND de hele zak leegegeten! Grrrr, better sleep with one eye open, buddy!)

Op school gaat ook alles goed. Ik vind het alleen zo jammer dat het straks allemaal weer afgelopen is... Ik wist natuurlijk waar ik aan begon; een contract van 6 maanden voor het opzetten van een nieuwe klas. Ik wist ook dat het echt alleen voor 6 maanden zou zijn, maar nu iedereen om mij heen al aan het 'afbouwen' is richting de zomervakantie (nog 7 weken!), ben ik wel teleurgesteld! Ik heb er ontzettend veel energie in gestoken (en gelukkig is iedereen ook erg enthousiast, leerlingen en ouders en collega's en schoolleiders!) en nu is het al bijna weer voorbij. Anyway, er is nog geen werk voor mij na de zomervakantie, maar iedereen blijft zeggen "oh, don't worry, something will come up", en dat is natuurlijk ook zo, dat is altijd zo en dat was ook in Nederland zo! Dus concentreer ik mij voorlopig maar op het lesgeven aan mijn inmiddels 13(!) kinderen!
We behandelen elk week een letter, vorige week was dat de K. Erg verwarrend allemaal want Crown hoort er niet bij maar t klinkt wel als K, en King hoort er wél bij. Knee hoort er wel bij hoewel je geen K hoort. Af en toe roept er een: "He, Miss Kramer, what about Puppy, is that with a K?" en dan weet ik weer dat we nog een lange weg te gaan hebben! Als we dan een lijst met K-woorden hebben gemaakt, gaan ze met een stapel tijdschriften op zoek naar plaatjes van Kids en Kangaroos en Kitchen... Ineens riep eentje: "I have already read eleventy-five pages", ik kijken, was ze op pagina 115! Ik vond het echt briljant bedacht!

Hier zijn we weer met een vlugge update; Ik zit midden in mijn schoolvakantie (2 weken, HEERLIJK!) en Robert is met de laatste Seal Bay loodjes bezig. Nog 2 weken full time guiden, dan een periode van 2 weken waarin hij weer als brandweerman mee gaat doen aan de Eastern Plains Fire Trials (dat is het uit voorzorg afbranden van grote stukken land zodat ze komdende zomer geen gevaar vormen, mocht er echte brand uitbreken!). En dan is het 2 november al zover, in tegenstelling tot wat ik eerder schreef, zal Robert vanaf die datum al als koala catcher aan het werk gaan. Door een aantal veranderingen doet hij nu dus toch de volle 5 maanden mee aan het project! Super dus!

Bij de taken op Seal Bay hoort ook het opruimen van marine pollution, natuurlijk van het Seal Bay strand, maar ook van het naastliggende strand, Bales Beach. Toen Robert dit twee weken geleden deed, vond hij een stuk scheepstouw van 18 kilo, zie de sleepsporen in het zand!





Vorige week was hij op weg terug vanaf Seal Bay naar huis, toen hij op Springs Road deze twee echidnas achter elkaar zag hobbelen, een minitrein!





Hij had mij even gebeld dus ik was snel naar 'm toegerend om even te kijken, schattig hoor. Soms lopen er wel 10 mannetjes achter één vrouwtje aan, dit gebeurt alleen in het paarseizoen van mei tot september!

Toen we een aantal weken geleden een weekend samen vrij waren (nu nog een anomaly, maar straks elk weekend samen vrij!!!!), besloten we weer eens een hike te gaan doen, was tenslotte al weer even geleden. We hebben door beschermd gebied gewandeld, moesten we dus ook speciaal toestemming voor vragen van de site manager bij Seal Bay, Alison. Gelukkig vond ze het geen probleem, maar we moesten wel een 'research' vest aan en we moesten onze vertrek- en aankomsttijden even doorgeven.





We vertrokken vanaf Bales Beach en liepen richting Seal Bay, dwars door de bosjes en over rotswanden, prachtig! Ik had nog een fles champagne gewonnen met een weddenschap, ik was namelijk de eerste die een zeeleeuw had gespot, ha, ik heb daar heus geen diermanagers diploma voor nodig!



Het was heel bijzonder om te zien dat er een aantal zeeleeuwen in verstopte baaitjes lagen, die normaal gesproken ook op het strand van Seal Bay liggen! Door wat we geleerd hebben en door wat we weten over het gedrag van de zeeleeuwen, was dit redelijk onverwacht! We hebben lekker zitten picknicken, met uitzicht over de zeeleeuwen en de Southern Ocean.









We hoorden af en toe een zeeleeuwenkreet achter ons, maar het klonk nog redelijk ver weg. Toen we weer opgepakt waren en verder liepen, zagen we ineens een jonge zeeleeuw slapend in een struikje ongeveer 10 meter achter ons! Heel zachtjes liepen we verder en we hebben hem gelukkig niet wakker gemaakt, tót ik ongeveer 50 meter verderop in een kleine afgrond gleed, het zand brokkelde weg onder mijn voeten en ik kon me nergens aan vast houden. Toen ik onderaan de heuvel mijn blauwe plekken aan het onderzoeken was, hoorden we de zeeleeuw weer heel hard roepen, aah sorry jochie!



Ook stuitten we ineens op dit osprey nest (osprey is een visarend) mét ei. Als je de foto op volledige grootte bekijkt, zie je hoe de zeemeeuwen kleine nestjes eromheen gebouwd hebben!



Twee baaien eerder hadden we deze foto al gemaakt, maar dat was meer omdat ik vond dat die rots op een oesterschelp leek, pas toen we dichterbij kwamen ontdekten we het nest.





De osprey ging meteen in de aanval, met uitgestoken klauwen vlak over ons heen vliegen en een heleboel lawaai maken. We hebben d'r toen maar snel weer met rust gelaten!





Eenmaal terug op Bales Beach even gevierd dat we weer eens helemaal alleen met z'n tweeen op een enorm groot en wit strand waren, zie foto's, misschien waren we uitgeput van de wandeling en konden we niet meer zo goed nadenken, who knows..? Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik heb zo langzamerhand wel behoefte aan stranden waar ook andere mensen zijn... Het is natuurlijk een enorm voorrecht om zo'n mooi eiland tot onze beschikking te hebben en geen last te hebben van anderen, maar soms vind ik het ook wel eenzaam. Ik hoef niet meteen Costa Brava-achtige taferelen met handdoekje aan handdoekje, maar soms ook andere mensen (op afstand, haha) is toch ook wel leuk. Zouden we echt nu al verpest zijn door de schoonheid van het eiland of zijn we toch echt city slickers die het redelijk lang uithouden in de klei?

















Over city slickers gesproken, afgelopen weekend 4 dagen in Adelaide doorgebracht, het was voor mijn verjaardag van vorig jaar, Robert vond dat hij perse iets moest doen voordat mijn volgende verjaardag voor de deur stond. Ik had vorig jaar van hem een super kado gekregen, kaartjes voor het bijwonen van de opnames van mijn favoriete tv show, Rove, in Melbourne mét een vlucht en een nacht in een hotel. Helaas lukt dat telkens niet doordat je pas een week voor de opnames hoort of je de show mag bijwonen, en dus dan nog vrij moet regelen van het werk en een reis van het eiland af en naar Melbourne. Ik zat er niet zo mee, maar zoals gezegd, Robert vond dat hij iets anders moest verzinnen, en hij dacht dat een pamper-package wel iets voor mij zou zijn! In een zeer luxe hotel, met champagne en een roos bij aankomst, een diner en 4 hele dagen om leuke stadse dingen te doen die op het eiland niet kunnen. We hebben heerlijk over marktjes gestruind en poffertjes gegeten! Er stond een dame op de Rundle Street Market, 35 jaar geleden uit Amsterdam naar hier gekomen en ze bakt heeeerlijke poffertjes, mét rumboter! 's Middags nog naar het museum geweest en naar de botanische tuinen, en als afsluiter, jaja, naar het National Wine Centre voor een proefsessie en een heerlijke tapas platter! Ik voelde me erg jarig, en het leuke is dat het over 5 weken alweer zover is, dus dit was mijn kortste leeftijd ooit!







Tenslotte nog even een plaatje van iemand die ik gisterochtend in de keuken vond, brrr, ik mag dan ook schorpioen zijn, in de tuin vind ik ze toch net iets leuker! Het is maar een heel kleintje hoor, ongeveer net zo groot als de schorpioen die mij ongeveer een jaar geleden in mijn voet prikte (beet?) toen ik nietsvermoedend op de bank zat...